"เมื่อเห็นรูปที่สวยงามก็อยากเรียน ยิ่งสวยยิ่งอยากเรียน พอเริ่มทำก็หยุดไม่ได้ แม้ขาทั้งเจ็บทั้งชา แต่เวลาเป็นเด็กไม่รู้หิว และไม่รู้เหนื่อยด้วย"

ชีวิตของหวางเสี่ยปิงก็คือชีวิตของผู้หญิงชาวหลีส่วนใหญ่ ในฤดูเก็บเกี่ยว พวกเธอทำนา เลี้ยงหมู เก็บยางพารา เวลาว่างๆก็จะทอผ้าไหมในบ้าน ด้านหนึ่งเป็นสิ่งที่พวกเธอชอบทำ อีกด้านหนึ่งก็สามารถเอาไปขายและหารายได้เพิ่ม พวกเธอสามารถทอในบ้านตามความต้องการของบริษัท และสามารถไปทำงานการทอผ้าไหมที่บริษัทได้ด้วย หวางเสี่ยปิงก็เคยทำงานที่สถาบันวิจัยศิลปะการทอผ้าไหมชนชาติของมณฑลไหหลำช่วงหนึ่ง เธอกล่าวว่า

"ทำงานที่โน่นเพื่อทำศิลปะหัตถกรรมชนชาติ เอาไปขายที่ต่างประเทศ เช่น สหรัฐฯหรือญี่ปุ่นเป็นต้น แต่ก่อน ถ้าไม่ไปสถาบันศิลปะ ก็จะทำผ้าถุงที่บ้าน ถ้ามีแขกเข้ามาก็จะซื้อไป แต่ในสถาบันศิลปะ คือทางบริษัทเอาไปขาย หรือคนอื่นสั่งซื้อ เรามาทำ"

หวางเสี่ยปิงแนะนำว่า ถ้าใช้แต่เวลาว่างๆมาทำผ้าถุง เธอสามารถทำสองถึงสามตัวภายในหนึ่งเดือน แต่ละตัวสามารถขายได้หลายร้อยหยวน

บริษัทการพัฒนาวัฒนธรรมหลีจิ่นฝ่างของอู่จื่อซานก็คือหนึ่งในบริษัทที่จัดซื้อผ้าไหมหลีในเขตนี้ บริษัทฯนี้ได้จัดตั้งฐานทอผ้าไหมหลายแห่งที่อู่จื่อซาน รวบรวมผู้หญิงที่รู้จัดทอผ้่าไหม ไปทำงานที่บริษัททุกวัน นางหลูเซ่าซุ่ย ผู้จัดการฐานผ้าไหมของบริษัทฯบอกว่า ถ้าพวกเธอทอผ้าไหมวันละ4ชั่วโมง จะมีรายได้เดือนละ1000หยวน และไม่ต้องวิตกกังวลว่า ไม่มีแขกไปซื้อผ้าไหมหลีที่หมู่บ้าน เพราะทางบริษัทสามารถขายผ้าไหมของพวกเธอไปถึงทั่วประเทศ

หลี่ชุนอิงเป็นหนึ่งในพนักงานที่ทอผ้าไหมในบริษัทแห่งนี้ เธอทอผ้าไหมที่ฐานผ้าไหมตั้งแต่7โมงครึ่งถึง6โมงเย็นทุกวัน เธอกล่าวว่า เธอชอบทอผ้าไหมกับเพื่อนๆที่นี่ ซึ่งสนุกกว่าทอผ้าไหมในบ้านอยู่คนเดียว

"ตามใบสั่งของลูกค้า เขาต้องการลวดลายอย่างไร เราก็จะทำให้ เพื่อนๆหลายคนอยู่ด้วย ร้องเพลงไปทำไป สนุกมาก"

ในขณะเดียวกับที่ได้รับการสืบทอดกันต่อไป ฝีมือการทอผ้าไหมหลีก็ได้บรรลุเป้าหมายที่ทำให้เกษตรกรท้องถิ่นพ้นจากความยากจน นางหวางเสี่ยเหมย หัวหน้าสำนักงานช่วยเหลือความยากจนของเมืองอู่จื่อซานบอกว่า เมืองอู่จื่อซานได้จัดตั้งโรงเรียนฝึกอบรมฝีมือเกษตรกรตั้งแต่สี่ปีก่อน ฝีมือการทอผ้าไหมหลีก็คือหนึ่งในเนื้อหาของการฝึกอบรม