รายการสัปดาห์ที่แล้ว ดิฉันได้เล่าเรื่องราวถึงการนั่งรถไฟไปทิเบตส่วนหนึ่งแล้ว วันนี้ ดิฉันกลับมาเล่าให้ฟังกันต่อค่ะ

ดิฉันได้ตั๋วรถไฟแบบตู้นอน ซึ่งห้องหนึ่งมีเตียงนอน 2 แถวๆละ 3 ชั้น เพื่อนที่นอนในห้องเดียวกัน มีผู้ชาย 3 คน ผู้หญิง 3 คน ซึ่งรวมทั้งดิฉันด้วย ผู้ชายจีน 2 คน เป็นนักถ่ายรูปสมัครเล่น และอีกคนหนึ่งเป็นฝรั่งมาจากสหรัฐอเมริกา วันแรก นักถ่ายรูป 2 คนลองถ่ายวิวข้างนอกหลายรูป แต่รู้สึกว่า หน้าต่างไม่ค่อยสะอาด เพราะมีขี้ฝุ่นเกาะอยู่นิดหน่อย จึงตกลงกันว่า สถานีต่อไปที่รถจอด ทั้ง 2 คนจะลงไปเช็ดหน้าต่าง เพื่อที่จะได้ถ่ายรูประหว่างทางสวยขึ้น ดังนั้น พอถึงสถานีเมืองซีหนิง ผู้ชาย 2 คนและผู้หญิงอีก 1 คนที่มาด้วยกันก็รีบลงไปเช็ดหน้าต่างทันที ชาวอเมริกันที่มาคนเดียวตอนแรกก็เดินถ่ายรูปตามสถานีบ้าง รถไฟบ้าง แต่พอเห็น 2 คนช่วยกันเช็ดหน้าต่างอย่างสนุกสนานก็ไปร่วมเช็ดด้วย ส่วนดิฉันบันทึกภาพ 2 ภาพนี้มาได้ (มีรูปถ่าย)

วันแรก ทิวทัศน์ข้างนอกไม่มีอะไรน่าสนใจมากนัก ผู้โดยสารจึงเล่นไพ่บ้าง อ่านหนังสือบ้าง ตอนค่ำวันที่สอง เจ้าหน้าที่บนรถไฟมาแจกสายเชื่อมต่อกับท่ออ๊อกซิเจน และบอกว่า จะถึงสถานีเมืองเก๋อเอ่อร์มู่ มณฑลซิงไห่ประมาณตี 2 หลังจากนั้น ขบวนรถไฟจะปล่อยอ๊อกซิเจน ผู้ที่มีอาการไม่สบาย เช่น ปวดหัวหรือพะอืดพะอมก็สูดได้ตามความต้องการโดยมีจุดเชื่อมอยู่ที่หัวเตียงของทุกคน นอกจากนี้ บนรถไฟยังมีห้องพยาบาล มีหมอประจำรถไฟ ใครไม่สบายสามารถไปปรึกษาหมอได้ทุกเวลา