เขตซีไห่กู้ ซึ่งเป็นพื้นที่ทุรกันดารของเขตปกครองตนเองชนเผ่าหุยหนิงเซี่ย เป็นพื้นที่แห้งแล้ง ในแต่ละปีจะมีฝนตกแค่ไม่กี่ครั้งจึงไม่สามารถทำการเกษตรได้ ในอดีตชีวิตของชาวบ้านที่นี่ตกอยู่ท่ามกลางความยากลำบาก จนเป็นที่พูดกันติดปากว่า “ในหม้อขาดข้าว ในโอ่งขาดน้ำ ในตัวไม่มีเงิน”

ย้อนกลับไปเมื่อ 20 กว่าปีก่อน ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ ปี 1997 นายสี จิ้นผิง ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งรองเลขาธิการคณะกรรมการพรรคคอมมิวนิสต์จีนประจำมณฑลฝูเจี้ยน มาดูงานที่เขตหนิงเซี่ย และบอกว่าเขตซีไห่กู้ไม่เหมาะแก่การอยู่อาศัยของมนุษย์ จึงอพยพชาวบ้านทั้งหมดไปยังพื้นที่แห่งใหม่ สร้างเขตชุมชนใหม่ขึ้น โดยมีมณฑลฝูเจี้ยนเป็นฝ่ายสนับสนุนการพัฒนาสร้างสรรค์ของตำบล และตั้งชื่อว่า “หมู่บ้านหมิ่นหนิง” คำว่า “หมิ่น”เป็นชื่อย่อของมณฑลฝูเจี้ยนและ“หนิง”เป็นชื่อย่อของเขตหนิงเซี่ย ถือเป็นพื้นที่แห่งแรกที่ทางการจีนได้ดำเนินมาตรการขจัดความยากจน โดยใช้รูปแบบการจับคู่ระหว่างพื้นที่รำ่รวยกับพื้นที่ยากจน

ระยะเวลากว่า 20 ปีที่ผ่านมา หมู่บ้านหมิ่นหนิงได้พัฒนากลายเป็นตำบลหมิ่นหนิง จากตอนแรกมีชาวบ้านจำนวนไม่ถึงหนื่งหมื่นคน ขณะนี้ได้พัฒนาเป็นตำบลที่มีประชากรกว่า 66,000 คน ทางการท้องถิ่นได้จัดสร้างสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ อย่างครบครันทำให้ประชาชนสามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุข