"ฟาน" เป็นธงปลายแหลม มีหลายขนาด "จงฟาน" แปลว่า ธงขนาดกลาง ประกอบด้วยเสาธงยาวประมาณ 9 เมตร ยอดเสาจะห้อยธงผืนหนึ่ง มีความยาว 5.5 เมตร ความกว้าง 0.5 เมตร ปักด้วยภาพและถ้อยคำสิริมงคล มีชื่อเฉพาะว่า "เปียวฉี" (ธงสัญลักษณ์) การแสดงจงฟานเป็นกายกรรมพื้นเมืองที่มีมาช้านานของจีน โดยการแสดงที่เขตเทียนเฉียวเลื่องชื่อที่สุด
การแสดงจงฟานเริ่มต้นจากค่ายทหารสมัยราชวงศ์จิ้น ธงสามเหลี่ยมมีรูปลักษณ์งดงาม มีลวดลายชัดเจน ผู้ถือธงจะแสดงอย่างสุดความสามารถด้วยความองอาจห้าวหาญและสติปัญญา เป็นรายการที่ขาดไม่ได้ในการจัดศาสนากิจและพิธีเฉลิมฉลองในราชวงศ์ชิง คณะการแสดงต่างมีธงสัญลักษณ์ จะแข่งกันแสดงฝีมือของตน จนกลายเป็นรายการแสดงกายกรรมขึ้นมา สมัยจักรพรรดิเฉียนหลงแห่งราชวงศ์ชิง การแสดงจงฟานในสังกัดกับสาขาธงเหลืองเคยได้รับการส่งเสริมและมีความเจริญรุ่งเรืองอยู่ชั่วคราว ปลายราชวงศ์ชิงและสมัยก๊กมิ่นตั๋ง ลูกหลานของชาวแมนจูต้องพากันไปแสดงฝีมือที่ตลาดเทียนเฉียวเพื่อเลี้ยงชีพ รายการแสดงจงฟานและมวยปล้ำจากเสิ่นซาน(หรือ เสิ่นโหย่วซาน) เป่าซาน (หรือ เป่าสั้นหลิน) และ จางโก่วจื่อ(หรือ จางเหวินซาน) เป็นที่นิยมที่สุด ช่วงทศวรรษ 1950 การแสดงจงฟานที่เทียนเฉียวนำด้วยนายเป่า สั้นหลิน มีนักแสดงรุ่นที่สาม(เฉิน จินฉวน, หม่า กุ้ย เป่า, ฟู่ สุ้นลู่ และสวี ม่าว) ร่วมกันจัดการแสดงที่โรงแสดงเทียนเฉียว จนเป็นที่ดึงดูดนักแสดงมืออาชีพและสมัครเล่นจากทั่วประเทศมาแข่งฝีมือกัน
เวลาแสดง บรรดานักแสดงจะยกเสาธงขึ้นด้วยมือ มีลีลาหลากหลาย และตั้งชื่อให้ลีลาต่างๆ เหล่านี้ด้วย เช่น โยนเสาธงขึ้นและใช้หน้าผากรับที่ส้นของเสา เรียกว่า "ฌอป้าอ๋องยกติ่ง(ภาชนะขนาดใหญ่ชนิดหนึ่ง)" ยืนขาเดียวและยกเสาธงด้วยมือข้างเดียว เรียกว่า "ไก่ทองยืนขาเดียว" นอกจากนี้ ยังมีลีลาที่เรียกว่า มังกรเหงยหน้า เสือกระดกหาง นายซู ฉินแบกกระบี่ และเจียง ไท่กองตกปลา เป็นต้น เสาธงที่ตกแต่งอย่างดีมักจะเครื่องประดับหลายอย่างห้อยอยู่ข้างบน เช่น แพรพรรณ ระฆัง ธงเล็ก และพู่ระย้าต่างๆ รวมกันแล้วเรียกว่า "ฝาอัญมนี" ซึ่งจะให้เสียงไพเราะและดูสวยงดงามยามแสดง
ด้วยปัจจัยทางประวัติศาสตร์ ช่วง 1960-1970 ตลาดเทียนเฉียวที่เคยเจริญรุ่งเรืองถูกยกเลิก และห้ามจัดการแสดงชนิดต่างๆ หลังปฏิรูปและเปิดประเทศ คณะกรรมการพัฒนาวัฒนธรรมของเขตซวนอู่เริ่มค้นหา เรียบเรียง และอนุรักษ์วัฒนธรรมพื้นเมืองของเขตเทียนเฉียว นายฟู่ เหวินกาง บุตรชายของนายฟู่ สุ้นลู่ได้จัดตั้งคณะนาฏศิลป์วัฒนธรรมพื้นเมืองเป่าซานแห่งตระกูลฟู่ขึ้นที่กรุงปักกิ่ง ทำให้ฝีมือชั้นยอดของเทียนเฉียวได้รับการสืบทอดต่อไป
(Ton/Ping)
