ข้อมูลทางประวัติศาสตร์บันทึกไว้ว่า สมัยราชวงศ์ถังเคยนิยมเล่นการตีลูกบอลพร้อมกับการเดิน ซึ่งคล้ายคลึงกับฮอกกี้ในสมัยปัจจุบัน การละเล่นชนิดนี้ได้รับความนิยมจนถึงช่วงราชวงศ์เหลียว หนังสือ "ประวัติศาสตร์เหลียว" บันทึกว่า การละเล่นชนิดนี้ชื่อ "จีจวี" ไม้ที่ใช้สำหรับตีลูกบอลเรียกว่า "เย่วจ้าง" แต่การละเล่นชนิดนี้สูญหายจากชีวิตประจำวันของชนชาติต่างๆ ของจีน ยกเว้นชนเผ่าตาอูร์ ซึ่งปัจจุบันได้แพร่หลายอยู่ในเขตชุมชนชาวตาอูร์ อำเภอปกครองตนเองชนเผ่าตาอูร์มอลีตาวา เขตปกครองตนเองมองโกเลียใน

ฮอกกี้ชาวตาอูร์ ออกเสียงว่า "เปควอทาเรเคอเป" ในภาษาตาอูร์ คำว่า "เปควอ" หมายถึงไม้ฮอกกี้ ซึ่งทำจากไม้จั้วที่ยาวตรงและหัวโค้ง ลูกฮอกกี้เรียกว่า "พูเล" ขนาดเท่ากับลูกเทนนิส โดยแบ่งเป็นลูกไม้ ลูกขนและลูกไฟ 3 ประเภท บางทียังทำจากกระดูกด้วย ลูกไม้ทำจากรากต้นจั้ว ลูกขนทำจากขนสัตว์ชนิดต่างๆ ลูกไฟใช้ในการละเล่นยามค่ำคืน ทำจากเห็ดขาวที่เกิดจากต้นจั้วและแข็งตัวแล้ว มีเปลือกแข็ง ข้างในกลวง เจาะให้ทะลุหลายรู และใส่ไต้ที่ทำด้วยกิ่งสน จุดไฟแล้วจะสว่างตลอดโดยไม่ดับ

การแข่งขันฮอกกี้ของชาวตาอูร์มักจะจัดขึ้นในเทศกาลสำคัญ งานชมรม หรือเวลาว่างระหว่างตระกูลและหมู่บ้าน การแข่งขันไม่กำหนดขนาดใหญ่หรือเล็กของสนาม เพียงจัดตั้งประตูอยู่สองฝั่งของสนามและขอให้มีนักกีฬาจำนวนเท่ากัน ใครตีลูกเข้าประตูมากกว่าก็จะเป็นฝ่ายชนะ กติกากำหนดไว้ว่า ห้ามชิงและตีลูกจากข้างซ้าย ห้ามใช้ไม้ตีคนหรือทำให้คนอื่นหกล้ม ห้ามใช้มือและเท้าแตะต้องลูกนอกจากคนเฝ้าประตู

ฮอกกี้ชาวตาอูร์เป็นตัวแทนกีฬาฮอกกี้ดั้งเดิม เป็นการแข่งขันกีฬาชั้นยอดจีน เมื่อ ค.ศ.1989 คณะกรรมการการกีฬาแห่งชาติจีนได้แต่งตั้งให้อำเภอมอลีตาวาเป็นหมู่บ้านแห่งฮอกกี้

(Xu/Ping)