ซากเมืองซั่วหยางตั้งอยู่ห่างจากเขตกวาโจวไปทางตะวันออกเฉียงใต้ 68 กม.  เป็นหน่วยอนุรักษ์วัตถุโบราณที่สำคัญของจีน  ในปี 2014 ที่ประชุมมรดกโลกครั้งที่ 38 ได้ขึ้นทะเบียนซากเมืองซั่วหยางให้เป็นมรดกโลก  ซากเมืองซั่วหยางเริ่มก่อสร้างขึ้นในสมัยราชวงศ์จิ้นตะวันตก เป็นซากของเมืองรักษาความปลอดภัยทางจราจรของปลายทางตะวันตกสุดระเบียงเหอซี ตามเส้นทางสายไหมในศตวรรษที่ 7-13  และก็เป็นศูนย์กลางการคมนาคมที่เชื่อมต่อระหว่างที่ราบลุ่มภาคกลางและภาคตะวันตกบนเส้นทางสายไหมโบราณ

ซากเมืองซั่วหยางเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่รวมซากปรักหักพังหลากหลายอย่างไว้ในที่เดียว อาทิ ซากเมืองโบราณ ซากวัดพุทธ ระบบคลองโบราณและเขตเพาะปลูกโบราณ กลุ่มสุสาน เป็นต้น  เป็นหนึ่งในเมืองโบราณสมัยราชวงศ์ถังถึงราชวงศ์เซี่ยตะวันตกที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้อย่างสมบูรณ์แบบจวบจนปัจจุบัน  เก็บรักษาระบบการป้องกันทางการทหารและระบบชลประทานเพื่อการเกษตรของยุคจีนโบราณได้อย่างสมบูรณ์แบบ  แสดงให้เห็นถึงลักษณะการป้องกันเมืองชายแดนของระเบียงเหอซี  และยังเป็นตัวอย่างตามแบบฉบับของขั้นตอนการวิวัฒนาการของโอเอซิสโบราณไปเป็นทะเลทรายของจีน  เป็นข้อมูลอ้างอิงที่มีนัยสำคัญยิ่งต่อการพัฒนาและการสร้างพื้นที่โอเอซิสและการป้องกันการแปรสภาพเป็นทะเลทรายในปัจจุบัน