ในรัฐเจิ้งมีชายผู้หนึ่งคิดจะไปซื้อรองเท้าคู่หนึ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองใส่รองเท้าใหญ่ขนาดไหน จึงใช้เส้นฟางมาวัดขนาดเท้าของตน แล้วตัดเส้นฟางท่อนนี้วางไว้บนม้านั่ง เมื่อเขาไปถึงตลาด พบร้านขายรองเท้า ในยามนี้เองเขาค่อยมานึกได้ว่าลืมเอาเส้นฟางที่วัดขนาดไว้ติดตัวมา.

เจ้าของร้า่นขายรองเท้าเป็นผู้มีประสบการณ์มาก พอรู้ว่าชายผู้นี้จะซื้อรองเท้า ก็รีบเอารองเท้าคู่หนึ่งออกมาให้เขาลองใส่ แต่ชายผู้นี้ กลับกล่าวว่า"ไม่ได้ ไม่ได้ ข้าพเจ้าลืมเอาขนาดที่วัดติดตัวมา จะซื้อรองเท้าได้ยังไง ขอให้ข้าพเจ้ากลับไปเอามาก่อน".

พูดจบ เขาก็หมุนตัวรีบวิ่งกลับบ้านไป ครั้นกลับถึงบ้านก็เห็นเส้นฟางที่วัดขนาดวางอยู่บนม้านั่ง เขาคว้าได้เส้นฟาง ก็รีบวิ่งกลับไปยังตลาดทันที แต่เมื่อเขาวิ่งกลับมาถึงตลาดอีกครั้งนั้น ก็พบว่าร้านขายรองเท้าปิดร้านไปแล้ว เขารู้สึกหัวเสียยิ่ง กระทั่งตีอกกระทืบเท้า ต่อว่าตนเองช่างเป็นคนขี้หลงขี้ลืมเสียเหลือเกิน จนต้องมาเสียเวลาและซื้อรองเท้าไม่ได้.

มีคนรู้เรื่องนี้เข้า รู้สึกประหลาดใจยิ่ง จึงถามชายผู้ซื้อรองเท้าว่า "ท่านต้องการซื้อรองเท้าให้ผู้ใดกันแน่?"

ชายผู้ซื้อรองเท้าตอบว่า"ซื้อให้ข้าพเจ้าเอง".

ชายผู้นั้นถามต่อว่า"ท่านซื้อรองเท้าใช้เอง ทำไมไม่เอาเท้าของท่านลองสวมรองเท้าดูว่าพอดีไหม ยังจะต้องไปเอาเส้นฟางวัดขนาดมาวัดทำไม?"

ชายผู้ซื้อรองเท้ารีบสั่นศีรษะตอบว่า"ทำเช่นนั้นได้ยังไง เท้าของข้าพเจ้าจะแม่นยำกว่าขนาดที่วัดได้หรือ?"

สำนวน"ชาวเจิ้งซื้อรองเท้า" มีความหมายที่ใช้มากล่าวเสียดสีคนบางคนที่เชื่อแต่เหตุผลที่ว่ากล่าวกันในหนังสือเท่านั้น โดยยึดเป็นคัมภีร์ตายตัวที่ไม่เปลี่ยนแปลง ไม่คำนึงถึงความเป็นจริงด้านภววิสัย คนประเภทนี้ดูเหมือนไม่แตกต่างกับชายผู้ซื้อรองเท้าในนิทานเรื่องนี้. สำนวน"ชาวเจิ้งซื้อรองเท้า" ภาษาจีนอ่านว่า""(เจิ้ง เหยิน ใหม่ ลวี่) คำว่า ""(ลวี่)ในที่นี้แปลว่ารองเท้า. สำนวนนี้เข้าทำนองสำนวนไทยว่า"ตามเนื้อผ้า"คือตามตำราหรือแบบแผนนั่นเอง.