ตามหนังสือบันทึกประวัติศาสตร์ของจีน เมื่อปีค.ศ.641 รัชสมัยเจินกวน ราชวงศ์ถางของจีน เจ้าหญิงเหวินเฉิงเดินทางจากกรุงฉางอาน เมืองหลวงของราชวงศ์ถางไปสู่เมืองลาซา เมืองเอกของทิเบต เพื่อแต่งงานกับซุงจ้านกานปู้ กษัตริย์ทิเบตในสมัยนั้น โดยเจ้าหญิงเหวินเฉิงได้อัญเชิญพระพุทธรูปพระศรีศากยมุนีที่ทำจากทองคำแท้ขนาดเท่าพระศรีศากยมุนีในอายุ 12 ขวบปลุกเสกโดยพระศรีศากยมุนีเองซึ่งทรงเช่ามาจากประเทศอินเดียไปด้วย และตั้งบูชาพระพุทธรูปองค์นี้ที่พระวิหารศากยวัดต้าจาวเมืองลาซา หลังจากนั้น กษัตริย์ทิเบตพระองค์ต่าง ๆ ทะไลลามะ ปันเจนลามะและพระอริยสงคฆ์องค์อื่น ๆ พากันฝังหินทิเบตที่แต่ละท่านบูชาไว้ตามองค์พระพุทธรูปพระศรีศากยมุนีองค์นี้เรื่อย ๆ จนถึุงปัจจุบันได้ฝังไว้ทั้งหมด 370 เม็ดแล้ว รวมถึงหินทิเบต 9 ตาสามเม็ดด้วย ปัจจุบันนี้ พระพุทธรูปพระศรีศากยมุนีองค์นี้ยังคงประดิษฐานอยู่ในพระวิหารศากยของวัดต้าจาวที่เมืองลาซ่า นับเป็นการบันทึกประวัติศาสตร์การบูชาหินทิเบตที่มีประวัติยาวนานที่สุดในโลก

หินทิเบตมีความวิเศษเสมือนกับสิ่งของอยู่ในเทพนิยาย เล่ากันว่าเมื่อ 5200 กว่าปีก่อน ที่เชิงเขาหิมาลัย เคยเกิดโรคห่าระบาดครั้งใหญ่ครั้งหนึ่ง มีประชาชนป่วยตายจำนวนมาก พอดีพระมัญชุศรีโพธิสัตว์กำลังสัญจรผ่านน่านฟ้าของเขาหิมาลัย เห็นถึงสภาพทุกข์ทรมานของประชาชน จึงเกิดความสงสาร รีบทิ้งหินทิเบตซึ่งเป็นเครื่องประดับของพระองค์เองไปสู่ทั่วดินแดนทิเบต หินทิเบตไปตกอยู่ในไร่นา ทุ่งหญ้าหรือเชิงเขาของทิเบต ผู้ป่วยเป็นโรคห่าที่เก็บหินทิเบต ก็มีอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่วหายเป็นปกติ ชาวทิเบตจึงเชื่อถือว่า หินทิเบตเป็นสิ่งที่สามารถขจัดสิ่งอัปมงคล รักษาโรคภัยไข้เจ็บ ช่วยให้ผ่านพ้นจากภัยพิบัติได้ มีพลังในการคุ้มครอง สามารถไล่ภูมิผีปีศาจ มีพลังวิเศษ จึงยกย่องนับถือหินทิเบตอย่างมาก

ชาวทิเบตเชื่อว่า หินทิเบตเป็นเครื่องประดับของพระมัญชุศรีโพธิสัตว์ แต่เนื่องจากเกิดรอยแตก พระมัญชุศรีโพธิสัตว์ไม่ประสงค์แล้ว จึงทิ้งลงสู่โลกมนุษย์ช่วยรักษาโรคห่าของชาวทิเบต ด้วยเหตุนี้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะค้นพบหินทิเบตที่ไม่มีตำหนิหรือรอยแตก ในสายตาของชาวทิเบต หินทิเบตมีฐานะสูงมาก และเรียกหินทิเบตว่า"หินตกจากฟ้า"หรือ"ตาสวรรค์"นั่นเอง

Dan