ท่านผู้ฟังคะ ที่จังหวัดปกครองตนเองชนชาติเชียงและชนชาติทิเบตของมณฑลเสฉวนทางตะวันตกเฉียงใต้ของจีน มีอยู่อำเภอหนึ่งชื่อ เวิ่นชวน ซึ่งเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของชนชาติเชียงของจีน อำเภอเวิ่นชวนอยู่ริมแม่น้ำเวิ่น จึงได้มีชื่อตามแม่น้ำสายนี้ อำเภอนี้กินพื้นที่ 4 พันตารางกิโลเมตร มีอายุกว่า 2000 ปีแล้ว และมีวัฒนธรรมและการท่องเที่ยวที่อุดมสมบูรณ์ ขึ้นชื่อเป็นหมู่บ้านผ้าปักชนชาติเชียง ศิลปะพื้นเมืองชนชาติส่วนน้อยของจีน เป็นบ้านเกิดของหมีแพนด้า และเป็นบ้านเกิดของต้าอวี่ผู้บำบัดน้ำที่มีชื่อเสียงในสมัยโบราณของจีน นิทานของต้าอวี่เป็นที่รู้จักกันดีของผู้เฒ่าผู้แก่เด็กเล็กในจีน

เนื่องจากอำเภอเวิ่นชวนตั้งอยู่ในเขตเขาที่ห่างไกล ชาวจีนมีน้อยคนรู้จักอำเภอที่มีภูเขาลำธารสวยงามและมีบรรยากาศเงียบสงบนี้ สำหรับชาวไทยยิ่งไม่ทราบความเป็นมาของอำเภอเวิ่นชวนเลย แต่หลังจากวันที่ 12 พฤษภาคมที่ผ่านมา อำเภอเวิ่นชวนใจกลางแผ่นดินไหวร้ายแรงขนาด 8.0 ริกเตอร์กลายเป็นซากปรักหักพังและเป็นที่จับตามองของคนทั่วโลกซึ่งรวมถึงคนไทยด้วย

ในช่วง 20 วันที่ผ่านมา คนไทยติดตามรายงานเกี่ยวกับภัยพิบัติครั้งนี้จากสื่อต่าง ๆ อย่างใกล้ชิด เป็นห่วงและเอาใจใส่ชะตาชีวิตของผู้ประสบภัยมาโดยตลอด และมีความรู้สึกเดือดร้อนทุกข์ยากเช่นเดียวกันกับผู้ประสบภัย สังคมไทยระดมกำลัง บริจาคเงินและทรัพย์สินเพื่อช่วยเหลือผู้ประสบภัยแผ่นดินไหวของจีน

ตั้งแต่วันที่ 15 พฤษภาคมเป็นต้นมา สถานทูตจีนประจำประเทศไทยได้เปิดหน้าต่างรับบริจาคเงินเพื่อช่วยเหลือเขตประสบภัยแผ่นดินไหว มีคนไทยไปบริจาคเงินที่สถานทูตจีนที่อยู่ถนนรัชดาภิเษกในกรุงเทพ ฯ อย่างไม่ขาดสาย

เมื่อวันที่ 14 พฤษภาคมที่ผ่านมา มีคนเก็บขยะคนหนึ่งอายุกว่า 50 ปีมาถึงสถานทูตจีน เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งแสดงถึงฐานะของเขาไม่ค่อยดี แต่เขาบริจาคเงิน 9 พันบาท เมื่อเจ้าหน้าที่สถานทูตถามด้วยความห่วงใยว่า เมื่อบริจาคเงินแล้ว คุณจะหาเงินที่ไหนดำรงชีวิต คนเก็บขยะผู้นี้ตอบว่า พรุ่งนี้ ผมจะไปเก็บขยะต่อ ก็มีเงินแล้ว ไม่ต้องห่วงผม

วันที่ 15 พฤษภาคม มีคนไทยเชื้อสายจีนผู้หนึ่งอายุ 70 เขาเพิ่งผ่าตัดหัวใจใหม่ ๆ ยังเดินอย่างงก ๆเงิ่น ๆ มาถึงสถานทูตจีน เพื่อบริจาคเงินหนึ่งแสนบาทด้วยตนเอง

มีคนไทยเชื้อสายจีนอีกคนหนึ่งชื่อจีนว่าหม่าหรูอวี้ เขาเกิดที่มณฑลกานซู่ ของจีน ปีนี้อายุ 60 กว่า ตอนนี้ เป็นผู้เฝ้าประตูสถานสงเคราะห์คนชราแห่งหนึ่งที่จังหวัดสมุทรปราการ เงินเดือนของเขาประมาณหนึ่งพันบาท เมื่อวันที่ 20 พฤษภาคมที่ผ่านมา เขาโดยสารรถประจำทางกว่า 40 กิโลเมตรมาถึงกรุงเทพฯ และบริจาคเงินหนึ่งหมื่นบาทให้แก่เขตประสบภัยของจีน เมื่อกล่าวถึงเรื่องพี่น้องที่บ้านเกิดตกทุกข์ได้ยาก ผู้เฒ่าคนนี้น้ำตาซึม กล่าวย้ำกับเจ้าหน้าที่สถานทูตว่า แม้ว่าเงินไม่มาก แต่เป็นน้ำใจของผม