มีแต่เด็กๆ ที่รุมกันให้อาหารกวางอยู่ในกรงนั่นแหละที่ดูจะเป็นส่วนที่คึกคักที่สุด ตั้งแต่ผมเหยียบย่างเข้ามา ขณะที่ชื่นชมความมีชีวิตชีวาของเด็กๆ ที่กำลังเบิกบานวิ่งเล่นกับกวางอยู่นั้น ในอาคารที่อยู่ถัดกันมีผู้คนเดินออกมาจากช่องประตูเป็นจำนวนมาก เหลือบไปมองป้ายภาษาอังกฤษตัวโตที่เขียนว่า 4D Cinema จึงเข้าใจได้ว่าที่คนหายจากพื้นที่ไป เพราะส่วนหนึ่งไปอยู่ในโรงภาพยนตร์สี่มิตินี่เอง

และเมื่อบ่ายหน้าจากสวนกวางมาแล้ว ก็เห็นมีคนกำลังเล่นเครื่องเล่นที่มีที่นั่งคล้ายกลีบดอกไม้หมุนขึ้นลงไปมา ผมมองดูแล้ว ประเมินได้ว่าเป็นเพียงเครื่องเล่นเด็กๆ จึงไม่ได้สนใจมากนัก เพราะมองจากป้ายบอกทางที่เป็นรูปการ์ตูนน่ารักแล้วจึงทราบได้ว่า สวนสนุกแห่งนี้มีสองฝั่ง และฝั่งที่ผมเดินเข้ามาแต่แรกนั้น เป็นฝั่งตะวันออก โดยมีทางรถไฟแฉลบผ่านเกือบจะเป็นเส้นทแยงมุมผ่าพื้นที่สี่เหลี่ยมผืนผ้าของสวนสนุกแห่งนี้เฉียงไปทางทิศเหนือ

ผู้ออกแบบพื้นที่มีจินตนาการสูงมาก เพราะแทนที่จะทำสะพานเดินข้ามธรรมดา แต่กลับออกแบบให้เหมือนบันไดขึ้นไปสู่ยอดปราสาท เมื่อเงยหน้าขึ้นมอง ทำให้นึกถึงภาพสาวน้อยซิลเดอเรลล่ากำลังวิ่งลงมา แล้วก็สะดุดขาตัวเอง เพราะบันไดชันมากเกินไป ทำให้รองเท้าแก้วหล่น ทิ้งเอาไว้ล่อใจเจ้าชายให้ออกตามหา แต่ขณะที่ผมยกกล้องขึ้นจะถ่ายภาพ กลับปรากฏภาพคุณป้าแอบชายตาใส่กล้องของผมพอดี ภาพฝันซิลเดอเรล่าของผมจึงมลายหายไปสิ้น

เมื่อข้ามมาถึงฝั่งตะวันตกแล้ว ผมถึงกับตาโต เพราะเหมือนออกจากบ้านป่าเมืองเถื่อนเจอความศิวิไลซ์ ทั้งเครื่องเล่น ทั้งสีสันของพื้นที่ ทั้งผู้คนที่เดินขวักไขว่ไปมาอย่างคึกคัก เครื่องที่ชื่อว่า "วอริเออร์ เทิร์น เพลต" (Worrior Turn Plate) ที่หมุนติ้วอยู่กลางอากาศนั้นมีคนขึ้นเล่นจนเกือบเต็มรอบ ยิ่งเครื่องหมุนเร็วขึ้น และโยกขึ้นลงมากเท่าไร เสียงคนที่เล่นยิ่งกรีดร้องออกมาดังลั่น จนคนที่ยืนมองอยู่เฉยๆ อย่างผมหัวใจเต้นแรงตามไปด้วย

ติดกันมีการฝึกปีนหน้าผาจำลอง โดยมีเจ้าหน้าที่คอยให้คำแนะนำและระวังป้องกันอุบัติเหตุ และถัดกันนั้นมีเครื่องเล่นที่มีอายุยืนยาวอย่างยิ่ง และเด็กในประเทศที่ห่างไกลความเจริญเท่าไรก็น่าจะเคยเล่นกันบ้าง เครื่องเล่นนี้ก็คือ "รถบั๊ม" ท่านผู้ฟังที่ผ่านวัยเด็กมาเช่นเดียวกับผมคงพอนึกภาพออกนะครับ ถึงภาพของรถที่อยู่ในลานเหล็ก มีเสาอากาศโยงขึ้นไปรับกระแสไฟฟ้าจากฝ้า แล้วขับชนกันอุตลุตแบบมันในอารมณ์ โดยไม่ต้องสนใจกฎจราจรใดๆ ผู้ที่มาเล่นส่วนใหญ่นั้น พูดได้อีกอย่างว่ามา "ซื้อความสะใจ" นั่นเอง

ผมเองก็เคยทำให้แม่บ่นมาแล้วในสมัยเด็ก เพราะออดอ้อนเอาเงินไปเสียให้เจ้ารถบั๊มแบบนี้ในงานวัดเป็นประจำ