ในมหาวิทยาลัยฝึกหัดครูเสฉวนที่เต็มไปต้นไม้เขียวขจี มีศาสตราจารย์ท่านหนึ่งได้รับความเคารพนับถือจากบรรดาครูบาอาจารย์และนักศึกษาอย่างมาก ท่านก็คือ ศาสตราจารย์หาน ว่าน จายของสถาบันดนตรี ท่านพูดเล่นกับนักศึกษาใหม่ว่า จะอยู่เป็นเพื่อนตลอด 12 ชั่วโมงตั้งแต่เช้าจรดตอนกลางคืน เพราะว่า เพลงประจำมหาวิทยาลัย และดนตรีที่ปลุกตื่นในตอนเช้า ดนตรีเข้าห้องเรียน ดนตรียามเย็นก่อนเข้านอน ล้วนแต่งขึ้นโดยศาสตราจารย์หานทั้งสิ้นนั่นเอง

ศาสตราจารย์หานอายุ 68 ปี เป็นนักแต่งทำนองเพลงระดับชาติและได้รับเงินพิเศษที่รัฐบาลมอบให้เป็นรายเดือน และปี 1995ได้รับการคัดเลือกเป็นบุคคลที่มีผลงานยอดเยี่ยมจากศูนย์บันทึกบุคคลที่มีชื่อเสียงนานาชาติของอังกฤษ (ABI) และศูนย์บันทึกบุคคลที่มีชื่อเสียงนานาชาติของสหรัฐอเมริกา(IBC) แม้ว่า ท่านเกษียณอายุมาได้ 8 ปีแล้ว แต่เนื่องจากวิชาที่ท่านสอนมีนักศึกษาสมัครเรียนมากที่สุด ท่านจึงได้รับเชิญกลับมาสอนต่อ จนถึงขณะนี้ ท่านยังเป็นอาจารย์ที่มีชั่วโมงการสอนมากที่สุด หากไม่ได้ไปฟังการสอนของท่านกับตา ก็จะไม่อาจเชื่อได้ว่า อาจารย์ที่รูปร่างผอมและตัวเล็ก อายุเกือบ 70 ปี จะสามารถสอนได้อาทิตย์ละ 44 ชั่วโมง และเวลาสอนยังมีความกระตือรือร้นสูงมาก (เสียงสอน)

ดร.หลี่ ซงหลาน อาจารย์หญิงที่สอนวิชาเปียโนของสถาบันดนตรีเคยเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์หานตั้งแต่ปริญญาตรีจนถึงปริญญโท เธอรู้สึกประทับใจอย่างยิ่งที่อาจารย์หานขยันและมุ่งมั่นในการสอนตลอดหลายสิบปี และเน้นสอนให้นักศึกษาเป็นคนดีก่อนเป็นนักดนตรี

"วิธีการสอนของท่านมักจะไม่เหมือนอาจารย์คนอื่น มักจะมีนวัตกรรมเสมอ ท่านทุ่มเทกับงานสอน เป็นแบบอย่างของครูบาอาจารย์ทั้งหมด แนวความคิดใหม่ๆ ของดิฉัน มาจากวิธีการสอนที่เปิดเผยของท่าน"

นางสาวเหลียง เยี่ยนเหลย นักศึกษาปีที่ 4 ของคณะแต่งทำนองเพลงเล่าให้ฟังว่า การสอนของอาจารย์ไม่มีกรอบตายตัว บรรดานักศึกษาล้วนชอบเรียนกับอาจารย์หาน

"เวลาเรียนกับอาจารย์หาน บรรยากาศห้องเรียนคึกคักมาก ไม่เหมือนเรียนกับอาจารย์ท่านอื่น เราจะนั่งฟังตลอด แต่มาถึงอาจารย์หาน ท่านจะเขียนเพียงคำถามบนกระดานดำ และให้นักศึกษาพากันยืนขึ้น ร่วมกันอภิปรายคำถามเหล่านี้"

ขณะกล่าวถึงความรักในการทำงาน ดร.หลี่ ซงหลานที่ทำงานร่วมกับอาจารย์หานเป็นประจำเล่าว่า ก่อนเกษียณอายุ อาจารย์หานเคยเป็นผู้อำนวยการสถาบันศิลปะ 6 ปี ในช่วงนั้น ท่านใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถ และประชาสัมพันธ์กับฝ่ายต่างๆ โดยช่วยแก้ไขปัญหาการเรียนการสอนหลายปัญหา เช่น ได้ขยายห้องเปียโนให้ใหญ่ขึ้น และสร้างศูนย์วิจัยศึกษาศิลปะทิเบตขึ้น ทำให้สถาบันศิลปะยกระดับขึ้นเป็นศูนย์การศึกษาศิลปะของมณฑลเสฉวน นอกจากนี้ ท่านยังพยายามติดต่อกับฝ่ายที่เกี่ยวข้อง เพื่อส่งอาจารย์หนุ่มสาวไปอบรม เรียกร้องให้ความช่วยเหลือนักศึกษายากจน และให้ความสำคัญกับการหางานทำของนักศึกษาที่สำเร็จการศึกษา เป็นต้น หลี่ ซงหลานให้สัมภาษณ์ว่า