นางฉินผู้อาศัยอยู่ที่หูเป่ย ได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งปอดระยะสุดท้าย และลูกชายของเธอยังมีอายุไม่ถึง 10 ปี เมื่อรู้ว่าชีวิตได้เข้าสู่ “การนับวันตาย” มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเห็นลูกชายของเธอเองโตขึ้น เธอจึงเขียนจดหมาย8ฉบับ กล่าวถึงสิ่งที่เธออยากจะพูดและให้สามีของเธออ่านในวันเกิดทุกๆปีของลูกชายเธอจนกว่าลูกชายจะโต

ในจดหมายของเธอไม่มีการบ่นว่าใดๆ ไม่มีความรู้สึกโศกเศร้าที่จะจากไป แต่ละคำในบรรทัดนั้นเปี่ยมไปด้วยความหวังและคำแนะนำ จ้าวเสี่ยวเหลียนบอกว่าเขาอยากใช้วิธีพิเศษชนิดนี้ดูแลลูกชายจนโตไปเป็นผู้ใหญ่ เพื่อให้ลูกชายของเขารู้สึกได้ว่าความรักของแม่อยู่กับเขาเสมอ และเขาหวังว่าลูกชายของเขาจะเป็น “คนที่มีประโยชน์”