หวัง เหวยเจีย จากอำเภอฝ่าคู่ เมืองเสิ่นหยาง มณฑลเหลียวหนิง เป็นผู้ป่วยโรคพอมเพย์ (Pompe disease) หรือเรียกอีกชื่อว่า โรคไกลโคเจนสะสมชนิดที่ 2 ซึ่งเป็นภาวะทางพันธุกรรมที่พบได้ยาก จะมีอาการกล้ามเนื้ออ่อนแรง กระดูกสันหลังคด และยังมีความเสี่ยงของภาวะหยุดหายใจ ทำให้ทุกย่างก้าวของเขาเป็นไปอย่างยากลำบากมาก แต่ด้วยความเพียรพยายามอย่างหนัก ผลสอบเข้าศึกษาต่อระดับอุดมศึกษาปีนี้ เขาได้คะแนนถึง 662 คะแนน สอบติดภาควิชาคอมพิวเตอร์ของมหาวิทยาลัยหนานไค เติมเต็มความฝันที่จะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยของตนเองได้สำเร็จ
แต่เพราะป่วยเป็นโรคพอมเพย์ ทำให้ หวัง เหวยเจีย ตัวผอมบาง เดินกะโผลกกะเผลก และกระดูกสันหลังที่โค้งไปทางขวา จึงมีความสูงและความแข็งแรงของกล้ามเนื้อต่ำกว่าเพื่อนที่มีอายุเท่ากัน วิธีคลายความเมื่อยล้าของร่างกายที่ตรงที่สุดคือการนอนราบ แต่เพื่อการเรียนรู้ เขาต้องนั่งมากกว่า 10 ชั่วโมงต่อวัน ในช่วงเวลา 3 ปีในโรงเรียนมัธยม หวัง เหวยเจีย จะตื่นนอนตั้งแต่ก่อน 6 โมงเช้า และอ่านหนังสือไปจนถึงสี่ทุ่ม เขากล่าวว่า “ ไม่มีทางลัดสู่ความสำเร็จ คนอื่นๆ เรียนเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง ผมก็ต้องเรียนสองชั่วโมง ถ้าคนอื่นเรียนสองชั่วโมง ผมก็จะขยันให้มากขึ้นไปอีก”
แม้อาการกล้ามเนื้ออ่อนแรงจะทำให้เขาเขียนได้ยาก แม้ระยะทางจากห้องเรียนถึงห้องน้ำจะเพียง 70 กว่าก้าว แต่เขาต้องใช้เวลาเดินมากกว่า 10 นาที และแม้ว่าเขาจะต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอดทั้งคืนก็ตาม แต่เขาไม่เคยคิดจะขี้เกียจหรือยอมแพ้
หวัง เหวยเจีย ได้รับการดูแลช่วยเหลืออย่างดีจากโรงเรียนและสังคม เขาเดินกะโผลกกะเผลกและมักจะหกล้ม จึงนั่งอยู่ข้างโพเดียมและใกล้ประตูมากที่สุดเป็นเวลา 3 ปีในโรงเรียนมัธยม และชั้นเรียนของเขาอยู่ชั้น 1 มาตลอด ไม่เคยต้องเปลี่ยนห้องเรียนเลย และตลอดเวลาจะมีเพื่อนร่วมชั้นคอยอยู่เคียงข้างเสมอ เหยียดมือออกและให้เขายืมไหล่
และเพื่อลดภาระทางการเงินของครอบครัวเขา โรงเรียนจัดงานทำความสะอาดให้แม่ของเขา และเสนอหอพักให้เขากับแม่ด้วย ผู้คนจากสังคมยังบริจาคเงินและสิ่งของให้กับเขา ความรักจากคนรอบข้างและใจที่แข็งแกร่ง ทำให้ชีวิตของหวัง เหวยเจีย สดใสมากขึ้น
เมื่อวันที่ 10 กันยายน หวัง เหวยเจียและพ่อแม่ได้ขึ้นรถไฟความเร็วสูง G400 จากสถานีเสิ่นหยาง ไปยังมหาวิทยาลัยหนานไค เริ่มต้นชีวิตใหม่ของเขา
