“หนาง” หรือแผ่นแป้ง เป็นอาหารหลักอย่างหนึ่งของชาวซินเจียง และมีหลายสิบชนิด “หนาง” ที่อร่อยที่สุด คือเพิ่งอบมาใหม่ ๆ แบบที่รู้จักกันมากที่สุดในผู้คนทั่วไปอาจจะเป็นแบบที่มีรูปร่างแบนและขนาดใหญ่กว่าหน้า โดยมีรูเล็ก ๆ ปกคลุมอยู่ทั่ว วิธีอบดั้งเดิมต้องใช้เตาอบทรงบ่อ หรื่อเรียกว่า “หนางเคิง”

แต่สำหรับคนท้องถิ่นจำนวนมาก “หนาง” อีกประเภทหนึ่งได้รับความนิยมมากกว่า เป็นชนิดที่รูปทรงอ้วนหนา เหมือนรังนกเล็กๆ และมีร่องหลุมตรงกลาง จึงเรียกว่า “โวโวหนาง” (“โว” แปลว่า รังนก) เนื่องจากมีความอ้วนหนามากกว่า ด้านในของ “หนาง” จึงสามารถคงความนุ่มไว้ได้เป็นเวลานาน ซึ่งทำให้ได้รับความนิยมมากกว่าในคนท้องถิ่น

ในเขตซินเจียง หลายครอบครัวมีบ่อหลุมสำหรับอบหนาง ซึ่งภาษาจีนเรียกว่า “หนางเคิง” เมื่อจะอบต้องเพิ่มความร้อนให้กับบ่อก่อน แล้วพรมน้ำเข้าไปที่ผนังเพื่อให้เย็นลง “หนาง” จะได้เกาะติดกับผนัง และก่อนใส่ “หนาง” เข้าไปอบ หลายคนชอบโรยงาบนพื้นผิวของแป้งหนาง แล้วตบเบา ๆ เพื่อให้งาติดอยู่บนผิวแป้ง

เวลาอบ “หนาง” ปกติแล้วจะไม่ปิดฝาบ่ออบ และใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็สุกแล้ว แต่ “โวโวหนาง” จะไม่เหมือนกัน ต้องปิดฝาบ่อก่อน เมื่อแป้งเป็นทรงแล้วจึงเปิดฝาและอบต่อ จนผิวแป้งแห้งเรียบ ก็จะรักษาความนุ่มของเนื้อแป้งชั้นในไว้ได้ ดังนั้น “โวโวหนาง” จะมีผิวที่แข็งกรอบแต่นุ่มใน

Yim/Ldan