จักรพรรดิผู่อี๋มีพระนามเต็มว่า อ้ายซินเจวี๋ยหลัว ผู่อี๋ เป็นจักรพรรดิองค์ที่ 12 ของราชวงศ์ชิง และเป็นองค์สุดท้ายของประเทศจีน

ผู่อี๋ขึ้นเป็นจักรพรรดิเมื่อวันที่ 2 ธันวาคม ค.ศ.1908 ขณะมีพระชนม์มายุเพียง 3 พรรษา โดยพระนางซูสีไทเฮาเป็นผู้เลือกผู่อี๋ให้เป็นจักรพรรดิและให้ไจ้เฟิง พระบิดาเป็นผู้สำเร็จราชการ

วันที่ 12 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1912 หยวน ซื่อไข่ก่อการปฏิวัติ ผู่อี๋ได้ประกาศสละราชบัลลังก์ และเป็นจุดสิ้นสุดระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชที่ปกครองจีนมานานนับพันปี

วันที่ 1 กรกฎาคม ค.ศ 1917 จาง ซวินทำรัฐประหารยึดปักกิ่ง แต่งตั้งผู่อี๋ขึ้นเป็นจักรพรรดิอีกครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะสละราชสมบัติอีกครั้งหนึ่งในวันที่ 12 กรกฎาคมเนื่องจากรัฐประหารล้มเหลว ซึ่งเป็นระยะเวลาการครองราชย์สั้นๆ เพียง 12 วันเท่านั้น

วันที่ 5 พฤศจิกายน ค.ศ.1924 เฝิง อวี้เสียง ทำรัฐประหารสำเร็จ และขับไล่ผู่อี๋ออกจากวัง หลังจากนั้นผู่อี๋ได้ไปอาศัยอยู่ในเขตปกครองของญี่ปุ่น ที่เมืองเทียนจิน

วันที่ 9 มีนาคม ค.ศ.1932 ผู่อี๋ดำรงตำแหน่งที่ปรึกษาระดับสูงของ"ประเทศแมนจู"หรือ"แมนจูกัว" ซึ่งเป็นรัฐในปกครองของญี่ปุ่น ทางตะวันออกเฉียงเหนือของจีน

วันที่ 1 มีนาคม ค.ศ.1934 ผู่อี๋ขึ้นเป็นจักรพรรดิแห่ง"แมนจูกัว" แต่ถูกญี่ปุ่นควบคุมอย่างใกล้ชิด เพื่อใช้เป็นเครื่องมือในการรุกรานจีนต่อไป

วันที่ 15 สิงหาคม ค.ศ.1946 สงครามโลกครั้งที่สองสิ้นสุดลงโดยญี่ปุ่นและฝ่ายอักษะแพ้ "แมนจูกัว"ของญี่ปุ่นล่มสลาย 1 วันต่อมาผู่อี๋ถูกโซเวียตควบคุมตัว และมอบให้กับรัฐบาลพรรคคอมมิวนิสต์จีน ต่อมาผู่อี๋ถูกตัดสินลงโทษจำคุก 15 ปี

หลังจากสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีน ผู่อี๋ถูกปล่อยตัวออกจากเรือนจำ และดำเนินชีวิตอย่างสามัญชน

วันที่ 17 ตุลาคม ค.ศ.1967 ผู่อี๋ถึงแก่กรรมที่กรุงปักกิ่ง ด้วยโรคมะเร็งไต