ภาษาแมนจู
แม้ว่าสถาบันภาษาแมนจูปิดตัวไปแล้ว แต่ในกรุงปักกิ่ง มีองค์การอบรมภาษาแมนจูแห่งที่ 2 จัดตั้งขึ้น นั่นก็คือ ศูนย์อบรมภาษาแมนจูโส่หลุนจู จัดตั้งขึ้นเมื่อปี 2006 ปัจจุบัน มีนางสาวเต๋อ เค่อจิ่นเป็นผู้รับผิดชอบ เธอมีชื่อภาษาจีนกลางว่า "ถง เวย" เป็นคนเกิดรุ่นหลังทศวรรษปี 1980 เธอหวังว่าจะมีส่วนช่วยกอบกู้ภาษาแมนจู ในช่วงหลายปีที่ป่านมา มีองค์กรเพื่อสาธารณประโยชน์แห่งหนึ่งเสนอให้ใช้สถานที่ฟรี เปิดสอนทุกวันอาทิตย์
จะว่าที่นี่เป็นศูนย์อบรมก็ไม่เชิง ความจริงเหมือนโรงเรียนสอนพิเศษมากกว่า เมื่อติดต่อกับศูนย์ได้แล้ว นักเรียนก็สามารถเข้าอบรมภาษาแมนจูได้ทุกวันอาทิตย์ ใช้เวลาเรียน 2 เดือน มีครู 4 คน มีทั้งชาวปักกิ่งและช่าวต่างถิ่น เมื่อผ่านการอบรมแล้ว จะ สามารถพูดคุยกันด้วยภาษาแมนจูแบบง่ายๆ และรู้ไวยากรณ์เบื้องต้น
ผู้ที่สมัครเรียน อายุน้อยที่สุดเป็นนักเรียนมัธยมต้น และผู้ที่มีอายุมากที่สุด อายุ 70-80 ปี แล้วยังมีนักศึกษา พนักงานบริษัทต่างชาติ แล้วยังพาพ่อลูก หรือพี่น้องมากันไปเรียนด้วยกัน นอกจากนี้ ชาวต่างชาติก็สนใจมาเรียนด้วย มีชาวอเมริกัน ชาวเยอรมนีและชาวญี่ปุ่น จนถึงปัจจุบัน รวมแล้วประมาณ 1,000 คน ที่นี่ก็เช่นเดียวกับสถาบันภาษาแมนจูเป่ยจิง การไปเรียนที่ศูนย์แห่งนี้ไม่คิดค่าใช้จ่าย และศูนย์ก็ไม่รับเงินสนับสนุนจากภายนอกด้วย ยกเว้นสถานที่
นักเรียนที่สมัครไปเรียนภาษาแมนจู
นางสาวจา หูไต้ เพิ่งเรียนจบจากมหาวิทยาลัยครุศาสตร์โส่วตูของกรุงปักกิ่ง เธออบรมภาษาแมนจูที่ศูนย์นี้มาหลายปีแล้ว เรื่องที่กระตุ้นให้เธอตั้งใจเรียนภาษาแมนจูคือ มีอยู่ครั้งหนึ่งคุยกับเพื่อนชาวชนเผ่าอี๋ เมื่อถามว่าพูดภาษาอี๋เป็นไหม เพื่อนคนนั้นตอบว่า "นั่นนะซิ ใครจะพูดภาษาของชนชาติไม่ได้" เรื่องนี้ทำให้ "จา หูไต้" รู้สึกอายมาก เพราะเธอเป็นชาวแมนจู แต่พูดภาษาแมนจูไม่ได้ ดังนั้นจึงตัดสินใจไปเรียน แต่เธอบอกว่า บางคนที่ไปเรียนภาษาแมนจูก็เพราะว่าดูละครโทรทัศน์เรื่องราชวงศ์ชิง จนสนใจวัฒนธรรมสมัยราชวงศ์ชิง เลยไปเรียนภาษาแมนจู ส่วนนายจิน โปว หนุ่มชาวแมนจูวัย 29 ปี มีความปรารถนาว่า จะนำเอาภาษาแมนจูที่ได้เรียนรู้มากไปถ่ายทอดให้ลูกของตนเอง
ฉากละครโทรทัศน์เรื่องในวังของราชวงศ์ชิง
ส่วนเนื้อหาของการเรียนก็มีความสนุกด้วย เพราะเน้นเรื่องวัฒนธรรม ขนบประเพณี เสื้อผ้าอาภรณ์ การคัดลายมือ และการเรียงลำดับวงศ์ตระกูล นอกจากนี้ ยังมีอีกเนื้อหาหนึ่งคือ จับผิดละครโทรทัศน์ราชวงศ์ชิง แต่ละครั้งจะเลือกละครมา 2 ตอนเพื่อให้จับผิด ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสนใจที่สุดของพวกนักเรียน แต่ชาวแมนจูไม่เหมือนชาวมองโกเลียและชาวทิเบต เมื่อพูดจึงจะรู้ว่าเป็นคนชนชาติอะไร ชาวแมนจูกระจายอยู่กับชาวฮั่นทั่วไป หน้าตาก็เหมือนกัน บางทีถ้าไม่แนะนำตัวเอง เมื่อชาวแมนจูพบกันก็มักจะไม่รู้ว่าอีกคนเป็นชาวแมนจูเช่นกัน นางสาวเต๋อ เค่อจิ่นมีความใฝ่ฝันว่า จะทำศูนย์อบรมแห่งนี้ให้เป็นโรงเรียนภาษาแมนจูอย่างเป็นทางการ ในฐานะเป็นชาวแมนจู เธอหวังว่าสิ่งนี้จะเป็นการส่งเสริมวัฒนธรรมแมนจูได้รับการสืบทอดต่อๆ ไป
