หนังสือพิมพ์เหรินหมินรึเป้าลงบทความระบุว่า การให้คนจนพ้นจากภาวะยากจนนั้นไม่ใช่เรื่องยาก แต่การลดช่องว่างรายได้กลับไม่ง่าย ขณะนี้ ประเทศจำนวนไม่น้อยในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้กำลังประสบปัญหาดังกล่าว

นายจวง จู้ว์จง รองหัวหน้านักเศรษฐศาสตร์ของธนาคารเพื่อการพัฒนาเอเชียระบุว่า ในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา เศรษฐกิจของประเทศกำลังพัฒนาในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้พัฒนาอย่างรวดเร็ว ประชากรผู้ยากจนลดจำนวนลงอย่างมาก แต่ขณะเดียวกัน ช่องว่างระหว่างรายได้กลับขยายกว้างขึ้น ความก้าวหน้าทางเทคโนโลยีในช่วง 20-30 ที่ผ่านมา กระแสโลกาภิวัตน์ทางเศรษฐกิจ และการปฏิรูปทางเศรษฐกิจนำมาซึ่งโอกาสการพัฒนา และทรัพย์สินอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแก่ประเทศจำนวนมากในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แต่โอกาสและทรัพย์สินเหล่านี้ไม่ได้นำผลประโยชน์เท่าเทียมกันมาให้กับทุกคน

นายกู้ ชิงหยาง รองศาสตราจารย์สถาบันนโยบายสาธารณะลี กวนยูของมหาวิทยาลัยแห่งชาติสิงคโปร์วิเคราะห์ว่า ช่องว่างรายได้ในระดับพอสมควรสามารถช่วยเพิ่มประสิทธิภาพในการทำงาน แต่เมื่อรายได้ทางเศรษฐกิจเข้าสู่ระดับกลาง จะขยายช่องว่างอย่างต่อเนื่องจนลดการบริโภคของประชาชนและลดประสิทธิภาพในการทำงาน

นายจวง จูว์จงระบุว่า รัฐบาลต้องใช้วิถีทางการคลังที่มีประสิทธิผลเพื่อลดช่องว่างด้านทุนมนุษย์ ลดช่องว่างของรายได้ระหว่างภูมิภาคต่างๆ เร่งปรับโครงสร้างและ รักษาอัตราเติบโตทางเศรษฐกิจให้มั่นคง เพื่อสร้างโอกาสการมีงานทำให้มากขึ้น ขณะนี้ ประเทศจำนวนมากในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ต่างจัดเนื้อหาการเติบโตของเศรษฐกิจแบบมีส่วนร่วม และการปรับปรุงการกระจายรายได้ไว้ในแผนการพัฒนาแห่งชาติระยะ 5 ปี รวมถึงระยะกลางและระยะยาวด้วย อย่างเช่น แผนการพัฒนาระยะ 5 ปี(2011-2015)ของมาเลเซียก็มีแนวคิดที่ว่า "ประชาชนเป็นที่หนึ่ง เริ่มปฏิบัติการณ์ตั้งแต่บัดนี้" โดยใช้วิธีการพัฒนาเศรษฐกิจแบบมีส่วนร่วม สร้างหลักประกันให้ทุกคนมีส่วนร่วมในการพัฒนาเศรษฐกิจอย่างเที่ยงธรรม โดยเฉพาะการยกระดับชีวิตความเป็นอยู่ของครอบครัวที่ยากจนที่สุดร้อยละ 40 ส่วนแผนการพัฒนาระยะ 5 ปี(2012-2016) ของไทย ได้ยึดถือแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียงและถือมนุษย์เป็นสำคัญ ซึ่งประกอบด้วยความเสมอภาค เที่ยงธรรมและยืดหยุ่น