เนื่องจากจีนใช้นโยบายวางแผนครอบครัวมาเป็นเวลากว่า 30 ปีแล้ว ทำให้ประชากรวัยหนุ่มสาวลดน้อยลงเรื่อยๆ เมื่อปี 2011 นักเรียนที่เข้าร่วมการสอบเข้ามหาวิทยาลัยก็ลดลงกว่าปี 2010 กว่า 300,000 คน ส่วนกรุงปักกิ่ง มีจำนวนลดลงอย่างต่อเนื่องกัน 5 ปี ทั้งนี้ก็เพราะว่า กลุ่มคนที่ปฏิบัติตามนโยบายวางแผนครอบครัวมีเพียงประมาณ 10% ของประชากรทั่วประเทศ แต่เป็นกลุ่มคนที่มีคุณภาพสูงสุด ทำให้คุณภาพของประชาชนทั่วไปไม่สามารถยกสูงขึ้น
จีนใช้นโยบายวางแผนครอบครัวมาเป็นเวลากว่า 30 ปีแล้ว
ส่วนเด็กที่เกิดขึ้นภายหลังจีนใช้นโยบายวางแผนครอบครัว ปัจจุบันได้กลายเป็นกลุ่มคนพิเศษ ตั้งแต่วันที่กำเนิดบนโลกใบนี้ พวกเขาก็มีชะตากรรมพิเศษ เพราะว่าจะได้รับความรัก ความเอาใจใส่ ความทะนุถนอม ความสนใจและความสำคัญมากกว่าเด็กที่อยู่ในครอบครัวที่มีลูกหลายคน ถึงแม้ว่าพวกเขาอาจอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดีเยี่ยม ได้รับการศึกษาที่ดีที่สุดตั้งแต่โรงเรียนอนุบาล ได้รับการดูแลที่ละเอียดที่สุดเท่าที่พ่อแม่ ปู่ย่าตายายทำได้ แต่พวกเขาก็มีจุดด้อยหรือความไม่สมบูรณ์ทางสุขภาพจิตหรือบุคลิกภาพ จนทำให้ไม่สามารถสอดคล้องกับสังคมอย่างดี และมีปัญหาในการปรับตัวในอนาคต ซึ่งอาจส่งผลกระทบต่อความมั่นคงทางสังคมด้วย
กลุ่มคนที่เกิดขึ้นหลังทศวรรษ 1980 มีปัญหาทางบุคลิกภาพไม่น้อย
พร้อมๆ กับที่กลุ่มคนที่เกิดขึ้นหลังทศวรรษ 1980 เติบโตขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ทั่วทั้งสังคมสังเกตุว่า คนกลุ่มนี้มีปัญหาทางบุคลิกภาพไม่น้อย เช่นความเห็นแก่ตัว หยิ่งในศักดิ์ศรี ขี้ขลาด ทนความทุกข์ความลำบากไม่ได้ เจ้าอารมณ์ ข่มใจให้สงบไม่ค่อยเป็น ซึ่งย่อมจะส่งผลกระทบต่อทั่วทั้งสังคม ระยะหลังๆ นี้ มีรายงานข่าวเกี่ยวกับปัญหาด้านนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เช่นนักศึกษาทำร้ายเพื่อน ทำร้ายตนเองหรือฆ่าตัวตายเพราะเรื่องเล็กๆ น้อยๆ และการใช้เงินของพ่อแม่โดยอำเภอใจ เมื่อเร็วๆ นี้มีข่าวรายงานว่า นักศึกษาชายคนหนึ่งซื้อตั๋วเครื่องบินไปอีกเมืองหนึ่งเพียงแค่เพื่อส่งยารักษาไข้หวัดให้แก่เพื่อนผู้หญิง แต่เอาเข้าจริงเราก็คงว่าคนกลุ่มนี้มากไม่ได้ เพราะพ่อแม่ผู้ปกครองเป็นผู้สั่งสอน เด็กๆ โตขึ้นในสิ่งแวดล้อมที่ไม่ต้องเห็นแก่คนอื่น และไม่ว่าทำอะไร ผู้ใหญ่ก็ไม่ค่อยว่า แต่ความจริง ต้นตอน่าจะอยู่ที่นโยบายวางแผนครอบครัวนั่นเอง
ลูกคนเดียวเป็นกลุ่มคนพิเศษในประเทศจีน
เด็กเหล่านี้ขาดความกล้าหาญ อดทนต่อความยากลำบาก สร้างความสัมพันธ์กับคนอื่นไม่ค่อยเป็น ขาดทักษะการดำรงชีวิต เมื่อครอบครัวเกิดปัญหาขึ้น พวกเขาไม่มีพี่น้องที่คอยช่วยคิดช่วยทำ จึงจะรู้สึกว่าทนไม่ไหว มีนักเขียนที่เป็นลูกคนเดียวเขียนบทความบรรยายว่า ตนเองรู้สึกโดดเดี่ยว เพราะตั้งแต่วัยเด็กก็ไม่มีเพื่อน ต้องเล่นคนเดียว พูดคุยกับตนเองหรือไม่ก็พ่อแม่หรือปู่ย่าตายาย แม้ว่าพ่อแม่ดูแลอย่างเพียบพร้อมและเป็นเพื่อนทุกวัน แต่ก็ทดแทนเพื่อนเด็กวัยเดียวกันไม่ได้ พวกเขามักมีความเคยชินกับการติดของเล่น เพราะของพวกนั้นเป็นเพื่อนในวัยเด็ก พวกเขาอยากได้อะไรก็จำเป็นต้องได้ แต่เมื่อได้แล้วก็มักไม่ได้รู้สึกดีใจมาก เพราะไม่ได้ใช้ความพยายามของตนเอง เพื่อนๆ ของพวกเขาส่วนใหญ่เป็นเด็กลูกคนเดียวเช่นกัน จึงยากที่จะเป็นเพื่อนสนิทกับเด็กที่อยู่ในครอบครัวที่มีลูกหลายคน
