สัปดาห์ที่แล้วดิฉันได้ร่วมคณะสื่อมวลชนจีนและต่างชาติตามดูความฝันจีนที่เมืองเฉิงเต๋อและเมืองฉิงหวงเต่า มณฑลเหอเป่ย แต่ละเมืองมีผลงานการพัฒนาที่โดดเด่นเป็นรูปธรรมมากมายนำความสะดวกสะบายมาสู่คนในท้องถิ่น วันนี้ขอเล่าเรื่องเมืองเฉิงเต๋อก่อนละกัน
เมืองเฉิงเต๋อในปัจจุบันเดิมชื่อเมืองเรื่อเหอ(เมืองนี้มีแม่น้ำเรื่อเหอไหลผ่าน) เปลี่ยนชื่อเมืองเมื่อปี ๑๗๓๓ เป็นเมืองพักร้อนของกษัตริย์สมัยราชวงศ์หมิงและราชวงศ์ชิง เป็นเมืองที่ไม่มีอาณาเขตติดทะเล มีประชากร 3.69 ล้านคน ภาษาถิ่นที่ใช้คือภาษาปักกิ่งว่ากันว่าที่นี่เป็นต้นแบบของภาษาปักกิ่ง เป็นเมืองที่มีทรัพยากรธรรมชาติอุดมสมบูรณ์มาก ๆ มีเขื่อนหลายเขื่อน มีแม่น้ำหลายสาย เช่น แม่น้ำหลวนเหอ แม่น้ำฉาวเหอ แม่น้ำเหลียวเหอ แม่น้ำต้าหลิงเหอ เป็นต้น เป็นแห่ลงน้ำที่สำคัญของนครเทียนสิน กรุงปักกิ่ง และเมืองถังซาน ๗๐ เปอร์เซ็นต์ของน้ำดื่มน้ำใช้ในปักกิ่งมาจากที่นี่ นอกจากนั้นยังเป็นแหล่งผลิตทองคำมากเป็นอันดับหนึ่งของประเทศด้วย
พระราชวังฤดูร้อนเฉิงเต๋อ เป็นพระราชวังฤดูร้อนขนาดใหญ่สร้างขึ้นในรัชสมัยคังซีฮ่องเต้แห่งราชวงศ์หมิง เริ่มสร้างเมื่อปี ๑๗๐๓ เสร็จสมบูรณ์เมื่อปี๑๗๙๒ นอกจากฮ่องเต้แล้ว ชาวมองโกล ข้าราชการระดับสูง นักเขียนที่มีชื่อเสียงต่างพากันหนีร้อนมาพักตากอากาศที่เมืองนี้เนื่องจากเป็นเมืองที่มีภูมิประเทศสวยงาม อากาศบริสุทธิ์ ทรัพยากรธรรมชาติอุดมสมบูรณ์ ที่สำคัญไม่ไกลจากปักกิ่งเมืองหลวงมากนัก พระตำหนักในพระราชวังแห่งนี้ส่วนใหญ่สร้างด้วยไม้และยังอยู่ในสภาพดี มีทั้งพระตำหนักที่ทรงใช้ว่าราชการ ที่รับรองแขกบ้านแขกเมือง ที่ประทับ ห้องบรรทม หอทอดพระเนตรงิ้ว หอชมวิวต่าง ๆ รวมทั้งพอพระ เมื่อผ่านประตูเน่ยอู่เข้ามา ตรงทางเข้าเหนือประตูประดิษฐานป้ายลายพระหัตถ์คังซีฮ่องเต็ "ปี้ สู่ ซาน จวง" หมายถึง หนีร้อนที่บ้านใหญ่บนเขา ภายในพระราชวังมีลายพระหัตถ์ของคังซีฮ่องเต้และเฉียนหลงฮ่องเต้ประดิษฐานไว้หลายจุด แต่ละข้อความสื่อความหมายอย่างดียิ่ง สถานที่แห่งนี้เป็นที่ประทับในช่วงฤดูร้อนของฮ่องเต้หลายพระองค์ และมีสองพระองค์ที่เสด็จสู่สวรรคาลัยที่นี่คือเจียฉิ้งฮ่องเต้ เมื่อปี ๑๘๒๐ และเสียนเฟิงฮ่องเต้ เมื่อปี ๑๘๖๑ บริเวณที่เป็นสวนและทะเลสาบกว้างขวางมาก และได้รับการดูแลอย่างดียิ่ง ยูเนสโกได้ประกาศให้เป็นมรดกโลกเมื่อปี ๑๙๙๔ หากจะเดินให้ทั่วต้องใช้เวลาสัก ๑ วัน
