ระหว่างนี้ กัว โฉ่จิ้ง ได้รังสรรค์ผลงานที่ทรงคุณค่าอันเกิดจากอัจฉริยภาพของเขาไว้หลายอย่าง ซึ่งถือได้ว่ายิ่งใหญ่และเป็นเทคโนโลยีที่ทันสมัยที่สุดในโลกของยุคนั้น ได้แก่ "นาฬิกาแดด" ที่ใช้วัดมุมของแสงอาทิตย์ ซึ่งมีความแม่ยำมาก จนถือได้ว่าจีนเป็นประเทศที่มีเทคโนโลยีชั้นสูงที่สุดในโลกยุคนั้น

"วงแหวนย่อส่วน" ที่จำลองการหมุนของโลกที่เรียกว่า "หลิง หลง อี้" เป็นเครื่องมือที่ใช้วัดองศาของดวงอาทิตย์ การกำหนดแผนที่ ชี้ทิศเหนือ หรือแม้กระทั่งตำแหน่งของสิ่งที่อยู่บนท้องฟ้า เป็นเครื่องมือที่ซับซ้อนมาก แต่ทว่าก็แม่นยำมาก

และ "โต๊สี่เหลี่ยม" (正方寨) ซึ่งเป็นเครื่องมือบ่งบอกตำแหน่ง และวัดองศาของดวงดาวบนท้องฟ้า

เครื่องมือเหล่านี้ขงเขาไม่ได้ชิ้นเล็กเหมือนอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ในปัจจุบัน แต่มีขนาดมหึมาทั้งสิ้น และส่วนใหญ่ก็ทำขึ้นจากหิน ไม้ เหล็ก และทองแดง ซึ่งเป็นวัสดุที่หาได้ในยุคนั้น ส่วนที่แสดงอยู่ในพิพิธภัณฑ์นั้นเป็นแบบจำลองทั้งสิ้น มีที่เป็นของจริงก็คือวงแหวนย่อส่วนที่ตั้งอยู่ด้านหน้าทางเข้านั่นเอง เพราะอุปกรณ์ประวัติศาสตร์เหล่านี้ส่วนใหญ่ถูกแยกเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์อีกแห่งหนึ่ง

ผลงานเหล่านี้ได้ฉายอัจฉริยภาพด้านคณิตศาสตร์ของเขาออกมาอย่างโดดเด่น กุบไลข่านจึงมองเห็นความสำคัญ จึงมีคำสั่งให้เขาปฏิรูปรูปแบบปฏิทิน เพราะกุบไลข่านจะใช้สิ่งนี้เพื่อทดแทนของเดิม ทั้งยังเป็นเครื่องบ่งบอกยุคสมัยของเขา และเพื่อละลายพฤติกรรมของชาวฮั่นใต้ปกครองด้วย โกว โส่จิ้ง ร่วมกับ หว่าง ซุ่น ได้ของให้ทางการสร้างหอสังเกตการณ์ที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในโลกในขณะนั้นขึ้น และได้ร่วมกันทำงานอยู่เป็นเวลา 4 ปี ในที่สุดก็สำเร็จเสร็จสิ้น และปฏิทินนี้ได้รับการตั้งชื่อจากกุบไลข่านว่า "ปฏิทินโชชื่อ(Shoushi)" ซึ่งคำนวณออกมาได้ว่าใน 1 ปีนั้นมีทั้งหมด 365.2425 วัน ซึ่งคลาดเคลื่อนไปจากเวลาเวลาที่โลกโคจรรอบดวงอาทิตย์เพียง 26 วินาที และปฏิทินที่แม่นยำของจีนนี้กำเนิดขึ้นก่อนปฏิทินของโลกสมัยใหม่ถึง 300 กว่าปี