ขณะที่ศาสตราจารย์คอร์ราโด เฟโรจี หรือที่คนไทยรู้จักกันดีในชื่อ "ศิลป์ พีระศรี" ได้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยศิลปากร และส่ำสอนลูกศิษย์ลูกหาให้รู้จักและเข้าถึงรูปแบบศิลปะของยุโรปนั้น ในทางเหนือขึ้นไปที่เมืองจีน สวู่ เป่ยหง ก็ทำงานศิลปะของเขาอย่างคร่ำเคร่ง และยังเคยเดินทางมาแสดงงานในเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ด้วย ในประเทศสิงคโปร์และมาเลเซีย นอกจากนี้ยังเดินทางไปแสดงถึงอินเดียด้วย ตามคำเชิญของ รพินทรนาถ ฐากูร และมหาตมะ คานธี โดยหลักฐานก็คือภาพวาดของบุคคลสำคัญทั้งสองของอินเดียในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้นี่เอง

ช่วงก่อนและหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 นั้น ศิลปะในเอเซียกำลังได้รับแรงกระตุ้นอย่างมากในการพัฒนา เพราะได้รับอิทธิพลจากฝั่งตะวันตกอย่างมาก ศิลปินที่สือทอดเอกลักษณ์การทำงานศิลปะของประเทศตนต่างสัมผัสได้ถึงแรงสะเทือนนี้

สสวู่ เป่ยหง เองก็เช่นกัน เดินทีนั้นเขาเริ่มต้นการวาดรูปด้วยพู่กันจีนก่อน โดยฝึกจากบิดาของเขา ซึ่งเป็นเอกลักษณ์สำคัญของศิลปะจีน จนชาวจีนทุกวันนี้ยังจดจำเขาแต่ในภาพด้านนนี้ด้วยซ้ำ เพราะเมื่อกล่าวถึงชื่อ "สวู่ เป่ยหง" ชาวจีนจะพูดว่า "อ่อ คนที่วาดรูปม้าได้สวยที่สุดน่ะเหรอ" แต่จริงๆ แล้วงานของเขาแบ่งเป็น 3 ยุคด้วยซ้ำ คือ ยุคศิลปะพู่กันจีน ยุคอินเพสชั่นนิสต์ที่ได้รับมาจากการศึกษาศิลปะในยุโรป และยุคหลอมรวม ซึ่งแสดงอยู่ในงานช่วงหลังของเขา ที่ได้ผสมผสานรูปแบบศิลปะของจีนเข้ากับเทคนิกวิธีแบบตะวันตก อย่างเช่นรูปวาดที่ชื่อ "ลุงโง่ย้ายภูเขา" หรือ "ยู่ กง ยี่ ชาน"

สวู่ เป่ยหง เกิดในปี 1895 และเสียชีวิตในปี 1953 ไม่กี่ปีหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครองหรือการสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีน เขาเริ่มหัดเขียนภาพแบบจีนและตัวอักษรลายพู่กันจีนจากพ่อของเขา ตั้งแต่อายุเพียง 6 ขวบ