นายฉิน อวี้เซิน

นายฉิน อวี้เซิน อายุ 55 ปี เป็นชาวเมืองเจิ้นเจียงมณฑลเจียงซูทางภาคใต้ของจีน เขามีรูปร่างสันทัดและผมดกดำ ในช่วงเวลา 30 ปีที่ผ่านไป เขาเคยไปทำงานในสถานทูตจีนประจำประเทศไทย 3 ครั้ง นานถึง 19 ปี หน้าที่ความรับผิดชอบของเขาจะดูแลงานด้านวัฒนธรรมวงกว้าง รวมทั้งการแลกเปลี่ยนวัฒนธรรมจีนกับไทย เช่น ด้านศิลปวัฒนธรรม การศึกษา สาธารณสุข ศาสนา กีฬา เยาวชน สังคม วิทยาศาสตร์และงานอื่นๆ ที่เกี่ยวกับวัฒนธรรม

"ผมเรียนภาษาไทยตั้งแต่ปี 1973 --- 1977 เป็นเวลา 4 ปี ช่วง 2 ปีแรก นั้น จีนไทยยังไม่ได้เปิดความสัมพันธ์ทางการทูต จนถึง 1975 นายโจว เอิญ ไหล นายกรัฐมนตรีจีน และม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช นายกรัฐมนตรีไทยได้ลงนามในแถลงการณ์ร่วมระหว่างสองประเทศซึ่งเป็นการให้กำลังใจกับผมในการศึกษาภาษาไทยต่อไป หลังจากจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศปักกิ่งในปี 1977 31 ปีผ่านมาแล้ว ผมใช้ภาษาไทยเกือบตลอดและทำงานเกี่ยวกับประเทศไทยตลอด เพราะฉะนั้น ผมจึงชอบภาษาไทย ชอบวัฒนธรรมไทย และชอบประชาชนไทย"

เมื่อพูดถึงครั้งแรกไปเมืองไทยเมื่อ 30 ปี นายฉินอวี้เซินทบทวนว่า

"ผมไปเมืองไทยครั้งแรกเมื่อเดือนพฤษจิกายนปี 1978 ช่วงนั้นประเทศจีนกำลังจะเริ่มดำเนินการปฏิรูปและเปิดสู่ภายนอก ผมเพิ่งสำเร็จการศึกษาปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยภาษาต่างประเทศปักกิ่ง ไม่เคยไปต่างประเทศเลย"

สมัยนั้น สนามบินดอนเมืองเป็นสนามบินขนาดใหญ่ที่สุดและทันสมัยที่สุดในประเทศแถบเอเซีย เมื่อเห็นกระเป๋าใหญ่ไหลออกมาตามสายพานส่งกระเป๋า ฉิน อวี้เซินไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรดี

"ผมไม่รู้ว่า จะเอากระเป๋าตัวเองออกไปได้หรือไม่ หากเอาไปเองเขาจะอนุญาตให้ออกนอกสนามบินได้หรือไม่ เพราะว่าช่วงนั้น ในเมืองจีน ต้องยื่นบัตรรับกระเป๋าให้พนักงาน พนักงานก็จะไปค้นหา เมื่อพบแล้วจะนำมาให้เรา เราจึงจะนำเอากระเป๋าส่วนตัวออกไปได้"

ออกจากสนามบินแล้ว ยิ่งรู้สึกแปลกประหลาดใจ

"เห็นโฆษณาสินค้าหลากหลาย สีสันสดใสทั้งบนตัวรถเมล์และป้ายขนาดใหญ่ที่อยู่บนตึกสูง ก่อนหน้านี้ ยังไม่เคยเห็นโฆษณาสินค้าอะไรในประเทศเลย แม้กระทั่ง บันไดเลื่อนก็เห็นเป็นครั้งแรกที่นี่ โรงแรมที่เราอยู่ มีร้านอาหารหมุนได้ ประมาณหนึ่งชั่วโมง จะหมุนหนึ่งรอบ จึงได้ชมวิวทั่วกรุงเทพฯ สมัยนั้น โรงแรมปักกิ่งแม้จะเป็นโรงแรมขนาดใหญ่ที่สุดและทันสมัยที่สุด แต่ก็ยังไม่มีแอร์ มีแต่พัดลม"

แม้ว่า สิ่งแวดล้อมการทำงานในสถานทูตจะดีกว่าทำงานในประเทศ แต่ผู้ที่ออกไปทำงานในต่างประเทศจะคิดถึงบ้านเสมอ แต่เนื่องจากระบบโทรคมนาคมของจีนในสมัยนั้นยังล้าหลังมาก ไม่ต้องพูดถึงโทรศัพท์มือถือเลย แม้โทรศัพท์ทางไกลก็ยังยากลำบาก