ภายในสวนสาธารณะแห่งนี้จัดเป็นสวนสัตว์ขนาดย่อมไปในตัวด้วย ส่วนใหญ่เป็นประเภทสัตว์ปีก อาทิ นกขนาดเล็กชนิดต่างๆ เป็ด ห่าน ไก่ นกกระเรียน นกยูง นกระจอกเทศ อีมู และอีแร้ง มีสัตว์กินพืชอยู่บ้าง อาทิ แพะ และกระต่าย แต่ก็ดูเหมือนยังสร้างไม่เสร็จดีนัก

ฉะนั้นกิจกรรมหลักของเราสำหรับการสร้างความหรรษาในสวนสาธารณะแห่งนี้ จึงมีเพียงอย่างเดียว คือ การปั่นจักรยานน้ำ

               จักรยานน้ำพาเพลิน                                เป็ดนานาชนิด

ก่อนลงไปยังโป๊ะท่าเรือ ทางผู้นำเที่ยวจะปล่อยลงไปเพียงทีละ 4 คน เท่าจำนวนที่นั่งต่อเรือ 1 ลำ เพราะไม่เช่นนั้นจะแย่งกันจนอาจเกิดอุบัติเหตุได้ และยังบังคับให้ทุกคนสวมชูชีพก่อนลงเรือเพื่อความปลอดภัย

แม้กลุ่มเราจะมีเพียง 3 คน แต่ก็ได้ป้าคนหนึ่งมาร่วมด้วย แต่ว่าโชคร้ายที่เรามาถึงไม่ทันจักรยานน้ำ เจ้าหน้าที่จึงให้เราใช้เรือไฟฟ้า ซึ่งไม่ต้องปั่นให้เหนื่อยแรง แค่เพียงบังคับหางเสือให้เรือแล่นไปตรงๆ โดยไม่ชนคนอื่น และไม่พุ่งเข้าตลิ่งก็เพียงพอแล้ว พวกเราจึงยิ้มกริ่มที่ไม่ต้องเหงื่อตกเหมือนคนอื่น เมื่อขึ้นไปนั่ง ผมนึกถึงเรือไฟสังกะสีของเล่นสมัยเด็ก ที่พอจุดเทียนในเรือ ความร้อนก็จะทำให้เรือลำน้อยวิ่งได้ พอถึงฤดูที่ฝนตกน้ำท่วมทีไร ผมเป็นต้องดีใจเอาเรือไปปล่อยเล่น ขณะที่แม่ต้องขนของหนีน้ำที่บ่ามา

ส่วนหนึ่งของบ้านส่วนตัว และที่เปิดให้เช่าพักผ่อน

อากาศในทะเลสาบเต็มไปด้วยโอโซน เพราะรู้สึกได้จากความโล่งของช่องจมูกทุกครั้งที่สูดหายใจแรงๆ ท้องฟ้าก็กระจ่าง มีริ้วเมฆบางๆ ลอยปริ่มยอดเขาไม่ไกลนัก หมู่บ้านจัดสรรตั้งเรียงราย ดูแปลกตาสำหรับชาวเมืองอย่างยิ่ง เพราะทุกคนนั้นอาศัยอยู่แต่ในตึกสูงมืดทึบ พอได้ออกมาเห็นสีเขียวของใบไม้ สายตาได้มองจนเห็นเส้นขอบฟ้า โดยไม่มีตึกสูงมาบดบัง ได้เห็นบ้านเรือนเป็นหลังที่ปลูกอยู่ติดพื้นดิน ได้ดินเหยียบย่างไปบนผืนหญ้า ทำให้ต่างสดชื่นรื่นเริง ส่งเสียงเฮฮามาจากทุกลำเรือที่ล่องอยู่บนผืนน้ำเดียวกันแห่งนี้