ในรายการของวันนี้ ดิฉันเล่าถึงชีวิตของนางน่าเหรินเกาวา ซึ่งเป็นมารดาผู้มีความสุขกับ "ลูกสาว" 5 คน นางน่าเหรินเกาวาเป็นข้าราชการและวิศวกรคนหนึ่งของเขตปกครองตนเองชนชาติอุยกูรซินเกียง เธอเป็นชาวชนชาติมองโกล และทำงานมาหลายปีแล้ว แม้ว่าไม่มีลูกของตนเอง แต่ 16 ปีมานี้ เธอได้รับเลี้ยงเด็กหญิงที่มาจากต่างถิ่นและมีอายุต่างกัน 5 คนด้วยความเมตตาประดุจลูกจากครรภ์ตนเอง

เช้าวันหนึ่งในฤดูหนาวเมื่อ 8 ปีก่อน นางน่าเหรินเกาวาไปรับหวาง เย่จื่อที่เดินทางมาจากมณฑลเหอหนานที่สถานีรถไฟอูลูมูฉี หวางเย่จื่อเป็นเด็กคนที่ 3 ที่เธอรับเลี้ยง มาจากชนบทของเหอหนาน เลิกเรียนหนังสือตอนอายุ 12 ปีและเข้าทำงานที่ร้านขายเนื้อแห่งหนึ่ง แม้ว่าเธอขยันทำงานมาก แต่เนื่องจากอายุยังน้อย ได้รับบาดเจ็บจากการทำงานบ่อยครั้ง นางน่าเหรินเกาวาได้ยินข่าวนี้แล้ว จึงตัดสินใจขอรับหวางเย่จื่อมาอยู่ที่ซินเกียงและได้รับการอนุมัติจากพ่อแม่ของหวางเย่จื่อ น่าเหรินเกาวาอยากส่งเธอเข้าเรียนหนังสือต่อ แต่ก็เป็นห่วงว่าเธอจะตามเพื่อนไม่ทัน จึงทำให้หวางเย่จื่อเรียนที่บ้าน โดยเธอเป็นคนสอนเอง นางน่าเหรินเกาวากล่าวว่า

"ตอนนั้น เย่จื่อมีอายุเพียง 14 ปี ถ้าส่งเธอไปโรงเรียน คงตามเพื่อนไม่ทัน เพราะอายุของเธอน่าจะเรียนถึงระดับมัธยมแล้ว เราจึงอยากส่งเธอไปเรียนป.4 แต่ตัวของเธอสูงกว่าเพื่อนคนอื่น เธอจึงไม่ยอมเข้าชั้นเรียน ดิฉันเป็นห่วงว่า จะส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อเธอ จึงตัดสินใจสอนให้เธอพูดภาษาจีนกลางก่อน"

โดยผ่านการสอนของนางน่าเหรินเกาวา แถมความขยันหมั่นเพียรของตนเอง หวางเย่จื่อไม่เพียงแต่พูดจีนกลางได้ แต่ยังสอบเข้าโรงเรียนวิชาชีพระดับกลางได้ด้วย ปัจจุบัน หวางเย่จื่อได้กลายเป็นเจ้าหน้าที่ในหน่วยงานรัฐบาล เมื่อได้เห็นหวางเย่จื่อทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ในเวลากลางคืน หรือทำการบ้าน นางน่าเหรินเกาวาก็จะรู้สึกเป็นสุขอย่างยิ่ง และเปี่ยมไปด้วยความภูมิใจและความตื่นเต้น

หยาง เอี้ยนหัวเป็นเด็กสาวอีกคนที่ไม่ได้เรียนหนังสือต่อ เธอมาจากเขตภูเขาที่มีฐานะยากจนของมณฑลกันซู เนื่องจากแม่ของเธอสุขภาพไม่ดี และความยากจนของครอบครัวทำให้เธอเรียนมัธยมต้นไม่จบก็ต้องออกจากโรงเรียนไปทำนา ตอนแรกที่ได้พบหยาง เอี้ยนหัว นางน่าเหรินเกาวาฟังภาษาท้องถิ่นที่เธอพูดไม่ออกเลย และยากที่จะช่วยหางานที่เหมาะสมให้เธอด้วย นางน่าเหรินเกาวากล่าวว่า

"ตอนนั้นดิฉันทำงานยุ่งมาก แต่ทุกวันดิฉันก็เป็นห่วงเธอมาก เป็นห่วงว่าเธอจะรู้สึกเหงา เพราะเธอเพิ่งมากถึงเมืองที่ไม่คุ้ยเคย ว่างๆดิฉันก็จะโทรถามเธอว่าทำอะไรอยู่"