อย่างภาพของถนนวงแหวนที่ 4 ของกรุงปักกิ่ง ซึ่งปกติในห้วงเวลาของวันจะเต็มไปด้วยยวดยานนานาชนิด แต่ในภาพกับโล่งโจ้ง เหลือเพียงครอบครัวกรรมกร 3 คน เดินแบกของอยู่ขอบของรูป หรือย่างภาพที่ถ่ายในเมดิสัน สแควร์ ซึ่งปกติต้องมีคนสัญจรไปมาไม่ขาดสาย กลับเหลือเพียงหญิงสาวในเสื้อโค้ทสีแดง ยืนอยู่ลำพังกับริ้วธงชาติอเมริกาที่ถูกลมพัดเอื่ยอย่างวังเวง หรือภาพโบสถ์ในกรุงปารีสที่ควรจะคราคร่ำไปด้วยศาสนิกชนผู้มาขอพรต่อพระเจ้า ก็มีเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆ ยืนอยู่กลางภาพ กับพะเนินโต๊ะและเก้าอี้ที่ปราศจากผู้คน รวมถึงภาพจตุรัสเทียนอันเหมินที่ไม่เคยเงียบเชียบและไร้ผู้คน กลับเหลือเพียงมนุษย์เพียงสองคนอยู่อยู่เป็นจุดเล็กๆ ที่กลางลาน หรือแม้กระทั่งแยกวงแหวนยกระดับที่ "ซี่จื๋อเหมิน" ที่ชาวปักกิ่งรู้กันดีว่าที่นี่ไม่เคยหลับ ไม่ว่ากลางวันและกลางคืน รถราที่เคยขวักไขว่อันตระธานหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ ทิ้งให้คนเพียงสองคนยืนตะลึงอยู่ที่มุมของภาพ และคราบน้ำบนพื้นถนนที่เกิดจากการรดน้ำต้นไม้
หลังจากได้เห็นภาพที่แสนอัศจรรย์นี้ รับรองได้ว่าทุกคนจะต้องถูกความเงียบพุ่งกระแทกเข้าสู่ก้นบึ้งหัวใจ แม้ว่าจะไม่เคยไปเยือนสถานที่เหล่านั้นมาด้วยตัวเองก็ตาม ซึ่งแน่นอนว่าสำหรับคนที่มีประการณ์ผ่านตาความคับคั่งของผู้คนมาแล้ว เมื่อได้เห็นภาพก็จะยิ่งทำให้อ้างว้างดิ่งลึกราวกับถูกทิ้งให้ลอยคออยู่กลางมหาสมุทรเพียงลำพัง
ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกนี้จะทำให้เรารักผู้คน รักเมืองที่เราอยู่ รักเพื่อนร่วมโลก และคนที่เรารักมากยิ่งขึ้น เพราะเราจะหวนกลับมาคิดว่า "ดีแค่ไหนกันที่มีคนอยู่ด้วย"
