ฐานะของชายและหญิงในสังคมจีน

ย้อนกลับไปในสมัยบรรพกาล สังคมจีนเป็นสังคมที่มีผู้หญิงเป็นใหญ่ ในยุคนั้นเพศหญิงจึงได้รับการเคารพยกย่องอย่างมาก ผู้ชายในยุคบรรพกาลมีหน้าที่หลักคือจับปลาและล่าสัตว์ ส่วนผู้หญิงมีหน้าที่หลักคือเก็บผลหมากรากไม้ เนื่องจากผลผลิตที่ผู้ชายผลิตได้ไม่เพียงพอต่อความต้องการในการดำรงชีวิต ผู้หญิงซึ่งเก็บเกี่ยวผลไม้ได้ในปริมาณที่มากและแน่นอนกว่าจึงมีข้อได้เปรียบทางเศรษฐกิจและทำให้มีอำนาจมากกว่าผู้ชาย นอกจากนี้การให้กำเนิดและเลี้ยงดูบุตรซึ่งถือเป็นหน้าที่หลักของผู้หญิง ตลอดจนการมีทายาทล้วนแต่เป็นปัจจัยสำคัญของการดำรงเผ่าพันธุ์ ปัจจัยเหล่านี้เองทำให้ผู้หญิงในสมัยนั้นมีฐานะทางสังคมสูง

 

เมื่อหมดยุคของสังคมที่มีผู้หญิงเป็นใหญ่ ฐานะทางสังคมของผู้หญิงจีนก็ตกต่ำลงอย่างรวดเร็ว ความสัมพันธ์ทางสังคมระหว่างชายหญิงกลายเป็นความสัมพันธ์แบบผู้มีอำนาจและผู้อยู่ใต้อำนาจ กล่าวคือผู้ชายมีฐานะสูง ส่วนผู้หญิงมีฐานะต่ำต้อยอยู่ในระดับล่างของครอบครัวและสังคม การยกย่องเพศชายและกดขี่เพศหญิงในสังคมจีนดำเนินมานานหลายพันปี ต่อมาในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ต้นศตวรรษที่ 20 เมื่อจีนรับเอาแนวคิดและวิทยาการตะวันตกเข้ามา แนวคิดความเสมอภาคระหว่างชายหญิงก็ค่อยๆ แพร่หลายสู่สังคมจีนเช่นกัน ส่งผลให้สถานภาพของผู้หญิงจีนยกระดับสูงขึ้นเรื่อยๆ

 

เมื่อมีการสถาปนาสาธารณรัฐประชาชนจีนขึ้น รัฐบาลจีนได้ดำเนินนโยบายคุ้มครองสิทธิสตรีและความเท่าเทียมกันระหว่างชายหญิง และได้ยกเลิกระบบธรรมเนียมปฏิบัติของเพศหญิงในสมัยศักดินา ทำให้ผู้หญิงจีนมีสิทธิเท่าเทียมกับชายในทางการเมือง เศรษฐกิจ วัฒนธรรม การศึกษา สังคม การดำรงชีวิต ฯลฯ ในทางกฎหมาย หญิงและชายชาวจีนมีสิทธิเท่าเทียมกันทุกประการ และหลังจากที่จีนทำการเปิดประเทศก็มีแนวโน้มว่าผู้หญิงจีนมีความสามารถในการพึ่งพาตนเองทางด้านเศรษฐกิจมากขึ้นเรื่อยๆ