มองเมืองจีนในสายตานักข่าวกีฬาไทย
โรงงานอุตสาหกรรมจะมองเห็นได้ในระยะไกลหลายกิโลเมตร และทำเลที่ตั้งของโรงงานเหล่านั้น แน่นอนครับ ริมน้ำ ไท่เห่อ เกือบทั้งหมด เพราะมีความสะดวกในการนำน้ำมาใช้ และง่ายต่อการระบายน้ำเสีย และทำเลก็ต้องตั้งอยู่ใกล้กับ สถานีรถไฟ เพื่อง่ายต่อการขนส่ง ซึ่งทำเลที่ว่า อยู่ด้านตอนเหนือของเมือง ในสภาวะที่ยังไม่ให้ความสำคัญกับสิ่งแวดล้อม ไม่ต้องถามนะครับว่าเกิดอะไรขึ้นกับ แม่น้ำ ไท่เหอ ในช่วงเวลานั้น ทั้งแม่น้ำซึ่งเป็นแหล่งที่จะใช้สำหรับการอุปโภค บริโภค ของชาวเมือง แทบใช้การไม่ได้ หรือถ้าจะใช้การได้ก็เป็นช่วงๆ ซึ่งก็คงมีสารพิษปนเปื้อนอยู่มาก ชาวเมืองเทียนสินต้องยอมรับชะตากรรมนั้นมานานนับสิบปี และในบางปี น้ำทะเลหนุนสูง เนื่องจาก เมืองเทียนจิน อยู่ติดกับ อ่าว ป๋อไห่ ของทะเลเหลือง คิดสภาพว่า ประชาชนจะอยู่กันอย่างไร มาดูสภาพแม่น้ำสำคัญของไทยในขณะนี้ ไม่ว่าจะเป็น เจ้าพระยา ท่าจีน บางปะกง คงมีสภาพใกล้เคียงกับ แม่น้ำ ไท่เหอในเวลานั้นแหละครับ จะดีกว่านิดก็ ตรงที่ ไทยเราให้ความสนใจกับเรื่องของการบำบัดน้ำเสียมานาน แม้ว่าจะไม่ได้เต็มรูปแบบนัก ทำให้เรายังพอที่จะอาศัย น้ำจากแม่น้ำสำคัญ เพื่อการอุปภค บริโภคได้บ้าง
จนในปี คศ ๑๙๗๓ กระทรวงทรัพยากรน้ำของจัน ได้วางระบบใหม่ร่วมกับคณะกรรมการเมือง ด้วยการสร้างอ่างเก็นน้ำขนาดใหญ่ ๒ แห่ง ทางตอนเหนือ ของเมืองเทียนสิน โดยมีวัตถุประสงค์ ก็เพื่อ เอาน้ำดี ไล่น้ำเสีย และคอยเติมน้ำ เมื่อเกิดน้ำทะเลหนุนสูง ขณะเดียวกัน ก็ย้ายโรงงานอุตสาหกรรม ขนาดใหญ่ทั้งหมดที่เป็นตัวก่อมลพิษในทุกรูปแบบ ไปไว้ในที่เดียวกัน ในเขตอุตสาหกรรมที่ห่างออกไป นับสิบกิโลเมตร โดยได้กำหนดให้เป็นเขตอุตสาหกรรมเฉพาะและมีระบบ สาธารณูปโภค แบบที่ควรจะเป็น ไม่ปล่อยให้มีการกระจัดกระจายไปทั่วอีกแล้ว แต่ใช้เวลาทั้งหมด ตั้งแต่เริ่มกระบวนการ สิบห้าปีครับ ถึงจะเห็นผลว่า แม่น้ำไท่เหอ คุณภาพดีขึ้น พอที่จะใช้ในการอุปโภค บริโภคได้ และใช้เวลาอีกมากกว่า ๕ ปีนะครับในการรณรงค์ให้ ประชาชนชาวเมือง เทียนสิน เห็นความสำคัญของการรักษา แม่น้ำแห่งนี้ให้ใสสะอาด
จากนั้นก็เข้าสู่ระยะเวลาปรับปรุงสภาพภูมิทัศน์ให้สวยงาม ทั้งทางเดินริมแม่น้ำ บูรณะสะพานข้าม จุดทางเชื่อมต่อต่างๆ เพื่อให้การคมนาคม สะดวกทั้งทางเรือ และทางบก มีสวนหย่อม และสถานที่ให้ประชาชน ได้มีสถานที่ในการออกกำลังกาย ดูแลในเรื่องของระบบสุขาภิบาล อาคารขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำและอีกสารพัด ที่จะทำให้ แม่น้ำ ไท่เหอ อยู่คู่กับเมือง เทียนสินไปอีก นานแสนนาน
แต่สำหรับในเมืองไทยก็ยังนับว่ายังมีโชคดีอยู่นะครับ ที่ หลายแห่งขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น เริ่มให้ความสำคัญกับแม่น้ำในช่วงที่ไหลผ่านเมือง ทั้งการดูแลในเรื่องสุขาภิบาล การปรับแต่งภูมิทัศน์ให้สวยงาม จัดเป็นสวนหยิ่อมให้ประชาชนมาออกกำลังกาย แต่ก็เป็นแบบท้องที่ใคร ท้องที่มัน คิดอยู่นี่แหละครับ ทำอย่างไร จึงจะทำให้มีการทำงานแบบเป็นองค์รวม เพื่อให้มีการแก้ไขอย่างบูรณาการและยั่งยืน เหมือนที่เกิดขึ้น ที่เมืองเทียนสิน ช่วยกันคิดหน่อยได้ไหมครับ
สมภพ จันทร์ฟัก
