ถึงปี 1914 สวีเปยหงอายุ 20 ปีแล้ว บิดาเขาถึงแก่กรรม เขาจึงต้องแบกภาระครอบครัวโดยการรับงานสอนวิชาวาดเขียนในโรงเรียน 3 แห่งในบริเวณใกล้เคียง ทำงานวันละกว่า 10 ชั่วโมงทุกวัน นอกจากนั้น ยังต้องเดินทางไกลซึ่งทำให้เขารู้สึกว่าชีวิตไร้ประโยชน์ ในฤดูใบไม้ผลิของปี 1915 เขาได้ส่งภาพวาดของเขาให้คนรู้จักในหมู่บ้านที่ไปอยู่มหาวิทยาลัยฝูตั้นเซี่ยงไฮ้เพื่อขอตำแหน่งเป็นครูที่นั่น ภาพวาดของเขาเป็นที่ชื่นชอบของอธิการบดี เขาจึงได้รับเชิญให้เดินทางไปเซี่ยงไฮ้อีกครั้ง นับเป็นครั้งที่ 3 เพื่อพบกับอธิการบดี แต่ที่น่าเสียใจคือ เนื่องจากดูแล้วเขาอายุน้อยจึงถูกปฏิเสธ เรื่องนี้ทำให้เขารู้สึกหมดหวังมาก และต้องกลับบ้านเกิด แต่ว่า อาศัยอยู่ในชนบทโดยพึ่งพาอาศัยการจำหน่ายภาพวาดจะอยู่ไม่ได้แน่นอน เขาก็ตกลงออกไปแสวงหาโอกาสที่เซี่ยงไฮ้อีกครั้ง เมื่อปลายฤดูร้อนปี 1915 เพื่อนคนหนึ่งได้แนะนำให้เข้าไปทำงานวาดภาพประกอบหนังสือที่โรงพิมพ์แห่งหนึ่ง หลังผู้จัดการได้เห็นภาพวาดของเขาแล้วรู้สึกพอใจและตกลงรับเข้าทำงาน แต่วันถัดมา ขณะเขาไปทำงาน ผู้จัดการบอกว่า ผู้จัดการอีกคนหนึ่งไม่ยอม จึงปฏิเสธไม่รับเข้าทำงาน เรื่องนี้ทำให้สวีเปยหงหมดหวัง เพราะว่า เงินทองที่มีทั้งหมดก็ใช้จนไม่เหลือแล้ว เขาหมดอาลัยตายอยาก เดินไปที่แม่น้ำหวงผู่เซี่ยงไฮ้ และจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย แต่มีคนคนหนึ่งจับแขนเขาไว้ ช่วยชีวิตเขาไว้