ความจริง สถานการณ์แบบเพื่อนคนนี้คงเคยเกิดขึ้นกับพ่อแม่ผู้ปกครองทุกคน ช่วงแรกที่ดุเด็กเมื่อทำผิด มักจะรู้สึกว่าตนเองเข้มงวดเกินเหตุ เพราะสาเหตุง่ายๆ คือ บุตรหลานจะเสียใจ ซึ่งล้วนเป็นสิ่งที่พ่อแม่ทั้งหลายไม่อยากให้เป็น และกังวลว่าลูกจะไม่สนิทกับเราต่อไปหรือไม่ ซึ่งความรู้สึกนี้เปลี่ยนแปลงได้จากการกระทำของพ่อแม่ผู้ปกครอง ทำให้พ่อแม่บางคนยอมที่จะตามใจลูก และลืมความรับผิดชอบด้านการอบรมสั่งสอนบุตรของตนเอง

ใช่คะ วันนี้จึงขอแบ่งปันเนื้อหาดีๆ จากบทความของดร.เฉินซิน นักจิตวิทยาด้านการพัฒนา ซึ่งจะช่วยขจัดความกังวลดังกล่าวและเป็นแนวทางให้พ่อแม่ผู้ปกครองที่เจอปัญหาแบบนี้หาทางรับมือได้ถูก

ใช่ค่ะ ความรับผิดชอบของผู้ปกครองไม่ใช่แค่เพื่อให้ลูกดีใจอย่างเดียวเท่านั้น แต่เพื่อให้ความช่วยเหลือให้พวกเขามีการเติบโตดีมากยิ่งขึ้น ดังนั้น ความรักกับระเบียบวินัยสามารถอยู่ด้วยกันได้

ทัศนะของดร.เฉินซิน คือ เกี่ยวกับปัญหาว่าจะเป็นการทำร้ายจิตใจเด็กหรือไม่นั้น เป็นเรื่องที่พ่อแม่ผู้ปกครองทั้งหลายเป็นกังวลมาโดยตลอด มีคุณแม่คนหนึ่งเล่าว่า ตอนนั้นสามีหรือพ่อของลูกชายเข้ารับการผ่าตัด และกลับมาพักผ่อนที่บ้าน ซึ่งต้องการความเงียบสงบ เธอจึงอยากให้ลูกชายทำอะไรเงียบๆ เบาๆ หน่อย แต่ก็กังวลว่าถ้าพูดไปจะทำให้ลูกชายที่อยู่ในช่วงวัยรุ่นหงุดหงิดได้ เธอจึงไม่รู้จะทำอย่างไรดี ดร.เฉินซินเห็นว่า ผู้ปกครองควรคิดอย่างจริงจังว่า ในฐานะที่เป็นพ่อเป็นแม่ ความรับผิดชอบในฐานะผู้ปกครองแค่เพื่อให้ลูกดีใจเท่านั้นหรือ คำตอบคือไม่ ผู้ปกครองไม่ควรสนองความต้องการของลูกเพื่อให้ลูกดีใจโดยไม่คำนึงถึงความถูกต้อง ความรับผิดชอบที่ถูกคือช่วยเหลือลูกให้เติบโตอย่างดี

เด็กที่อยู่ในช่วงวัยรุ่นส่วนใหญ่ชอบเปิดเพลงฟังเสียงดังๆ และทำอะไรก็มักโครมคราม แต่เมื่อคุณพ่อป่วยแล้ว ในช่วงพักฟื้นนี้ ผู้เป็นลูกก็ควรต้องรู้จักยับยั้งชั่งใจ อารมณ์ความรู้สึกของตนด้วย นี่ก็คือการเติบโต พ่อแม่ต่างรักลูก ส่วนลูกก็ต้องรักและเข้าใจปัญหาของพ่อแม่ด้วย ดังนั้น แม้ว่าจะการห้ามว่าอย่าร้องเพลงอย่าทำเสียงดัง จะเหมือนเป็นการบังคับลูก อาจจะทำให้เขาไม่พอใจ แต่ถ้าทำตามที่แม่ขอร้องแล้วช่วยทำให้คุณพ่อหายดีเร็วขึ้น คาดว่าลูกชายย่อมดีใจแน่

Yim/kt