หลู่ซิ่น เขียนไว้ในคำนำของรวมเรื่องสั้นเล่มแรกที่ชื่อว่า "เสียงเพรียกแห่งศาสตรา" ว่าวันหนึ่งในห้องเรียนในมหาวิทยาลัย อาจารย์ท่านหนึ่งเอาภาพนักโทษชาวจีนที่กำลังจะถูกประหาร เพราะถูกกล่าวหาว่าเป็นสายลับในช่วงสงครามรัชเ ซีย-ญี่ปุ่น (1904-1905) มาฉายให้ดู โดยไม่ใส่ใจว่าเขาซึ่งเป็นชาวจีนร่วมเรียนอยู่ในห้องนี้ด้วย ภาพนี้ทำให้เขาตระหนักว่า สิ่งสำคัญเหนืออื่นใดคือ เขาต้องเยียวยาจิตวิญญาณของคนในชาติของตนเสียก่อนที่จะรักษาความเจ็บป่วยทางกายให้พวกเขา เขากล่าวว่า

"ผมไม่ได้เห็นหน้าค่าตาชาวจีนมาหลายปี แล้วอยู่ดีๆ พวกเขาก็ปรากฏขึ้นในภาพสไลด์ คนหนึ่งซึ่งอยู่ตรงกลางภาพถูกมัดแขนไขว่ไว้ด้านหลัง ส่วนคนอื่นก็กลุ้มรุมอยู่ ใครมองเพียงผาดเดียวก็จะเห็นเพียงความล่ำสันของร่างกาย แต่แท้จริงภายในจิตใจของพวกเขาเลื่อนลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเสียแล้ว ส่วนคำบรรยายภาพนั้นระบุว่า ชายที่ถูกมัดมือเป็นสายลับให้กับรัสเซีย เขาจะต้องถูกนำไปตัดหัว เพื่อเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู ส่วนชาวจีนที่รายล้อมอยู่ ล้วนมาเพื่อชมภาพอันน่าตื่นเต้นนี้"

ปี 1906 หลู่ซิ่นย้ายมาที่กรุงโตเกียว จากการเชื้อเชิญของนักการศึกษาและนักนิรุกติศาสตร์ชื่อ จาง ไถ่เหยียน โดยทำงานแปลผลงานของนักเขียนจากฝั่งยุโรปตะวันออกและโซเวียต โดยเลือกเอางานที่มีลักษณะของผู้คนที่ถูกกดขี่ เพราะเชื่อว่าจะเป็นเสมือนกระจกเงาที่สะท้อนให้ผู้คนได้รู้เห็นและมีสายตาที่กว้างไกลออกไป เพื่อเป็นแรงกระตุ้นต่อผู้อ่านและนักเขียนในการสร้างงานที่มีคุณค่าในอนาคตด้วย

หลู่ซิ่นใช้เวลา 3 ปีในโตเกียวเขียนบทความเกี่ยวกับประวัติวิทยาศาสตร์ วรรณกรรมจีนเปรียบเทียบ วรรณกรรมยุโรป และประวัติบุคคลสำคัญ เรื่องราวเกี่ยวกับสังคมจีน การปฏิรูปและศาสนา และแปลผลงานของนักเขียนต่างประเทศจำนวนหนึ่งออกมา รวมทั้งนิยายวิทยาศาสตร์คลาสสิกของโลก เรื่อง "จากโลกถึงดวงจันทร์" และ "สู่ใจกลางพิภพ" ของจูลส์ เวิร์น ด้วย