นอกจากนี้แหล่งน้ำธรรมชาติจากบ่อและแม่น้ำซุนก็ยังไม่ขาดแคลน ซึ่งเป็นวิถีชีวิตที่คุ้นเคยของชาวเมืองปักกิ่งอยู่แล้ว

แต่เรื่องที่ชาวบ้านเชื่อกันเกี่ยวกับโรงผลิตน้ำประปาแห่งนี้ก็เป็นเช่นที่เข้าใจนั่นเอง เพราะเครื่องจักรไอน้ำที่ใช้สูบจ่าย คลอรีนที่ใช้ผสมให้น้ำใส หรือแม้กระทั่งอิฐแดงที่นำมาสร้างอาคารโรงงานก็ยังสั่งตรงมาจากเตาเผาประเทศเยอรมนีด้วยซ้ำ

เรื่องนี้สะท้อนให้เห็นนอกจากการไม่เอาชาติยุโรปแล้วยังชี้ให้เห็นความล้าหลังบางอย่างของชาวจีนในยุคนั้นด้วย ที่เกรงกลัววิทยาศาสตร์ของตะวันตก ซึ่ง หลู่ซิ่น นักเขียนนามอุโฆษของจีนซึ่งมีชีวิตอยู่ในสมัยนั้น เคยเขียนบันทึกพอสรุปความได้ว่า คนจีนในสมัยนั้นยังกินยาแผนโบราณประเภทจิ้งหรีดในฤดูผสมพันธุ์ อ้อยตากน้ำค้าง 3 คืน เป็นต้น ซึ่งทำให้บิดาของเขาถึงแก่กรรมก่อนเวลาที่ควรจะเป็น และเป็นเหตุให้เขาตัดสินใจเรียนวิชาความรู้ของตะวันตก และตระหนักได้ว่าประเทศญี่ปุ่นเจริญขึ้นได้ก็ด้วยการศึกษาเรื่องแพทยศาสตร์ และเขาเองก็เข้าเรียนแพทย์ในที่สุด ก่อนที่จะหันเหชีวิตไปทางสายวรรณกรรม

ภาพจากมุมสนามหญ้าหลังอาคาร เห็นปล่องระบายไอน้ำ