|
เรื่องของเรื่องก็เกิดจากความตื่นเต้นอยากรู้อยากเห็นไปซะหมดของฝ่ายผู้มาขออาศัยอย่างผมนั่นเอง จึงพยายามใช้เวลาในช่วงเช้าวันเสาร์หรืออาทิตย์ที่ว่างจากการงานขี่จักรยานซอกแซกไปตามถนนต่างๆ ทั้งเพื่อออกกำลังกายและเผื่อฟลุ๊กว่าจะพบอะไรที่น่าสนใจบ้าง แล้วก็มาสะดุดกับหมู่อาคารโบราณแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่หลังสถานีรถไฟปาเป่าชาน ตอนแรกนึกว่าเป็นสถานที่ประกอบฌาปนกิจ เพราะดูเหมือนว่าจะเป็นที่ดินในเขตของสุสาน แต่เพราะเห็นรถวิ่งเข้าวิ่งออกตลอดเวลา ซึ่งก็ไม่น่าจะมีคนเสียชีวิตเยอะขนาดมีรถวิ่งเข้าไปส่งศพบ่อยขนาดนั้น ผมจึงตัดสินใจแวะเข้าไปดู ปรากฏว่าที่นี่ราวกับตลาดพันเจียหยวนขนาดย่อมเลยที่เดียว แถมยังได้บรรยากาศกว่า เพราะโซนขายของเก่า ของโบราณนั้น วางแผงแบกะดินอยู่ตรงลานโล่งที่โอบล้อมด้วยหมู่อาคารไม้ชั้นเดียวแบบจีนโบราณ
 
ของโชว์หน้าร้าน ร้านขายขอเก่า
สินค้าก็มีหลากหลาย ทั้งเครื่องเคลือบแบบที่มีสภาพสมบูรณ์ เศษจานชามกระเบื้องโบราณ เครื่องปั้นที่ทำจากทองเหลือง ลูกปัดต่างๆ หยก เข็มกลัดของสมาชิกพรรคคอมมิวนิสต์ สินค้าส่วนใหญ่เป็นของที่ชิ้นไม่ใหญ่นัก และมีเค้าว่าจะเป็นของเก่าจริงมากกว่าที่ตลาดพันเจียหยวนซะอีก เพราะที่นี่มีลักษณะเป็นตลาดชาวบ้านมากกว่า แต่แบบวิธีการต่อราคาก็ยังมีกติกาเหมือนเดิม เพียงแต่ว่าที่นี่อาจต่อลงไม่ได้กระฉูดนัก ยิ่งถ้าเป็นของเก่าจริง เราไปต่อมากๆ เจ้าของร้านถึงกับเมินไม่พูดด้วยเลยทีเดียว
พูดถึงเครื่องกระเบื้องโบราณของจีนนั้นเก่าแก่กว่าเครื่องเบญจรงค์จากเตาไหนของยุคสุโขทัยด้วยซ้ำ เพราะจีนน่าจะเป็นเจ้าลิขสิทธิ์การทำกระเบื้องเคลือบด้วยซ้ำ เพราะแค่ประวัติศาสตร์จีนสมัยใหม่กว่า 3 พันปีมานี้ก็ยาวนานกว่าต้นประวัติศาสตร์อาณาจักรเก่าแก่ที่เคยถูกบันทึกไว้แถบถิ่นอุษาคเนย์นี้ด้วยซ้ำ
แต่คนจีนเองก็เพิ่งคนมาเก็บสะสมของเก่าไม่นานมานี้เอง เพราะของเหล่านี้ที่บ้านไหนๆ ก็มีใช้ในบ้าน และยิ่งมาในช่วงที่จีนสถาปนาสาธารณรัฐขึ้นมา และมีการปฏิวัติวัฒนธรรม การสะสมของเก่ายิ่งเป็นเรื่องที่ขัดแย้งกับแนวคิดของการพัฒนาชาติ มีการเอาของเก่ามาทำลายทิ้งมากมาย บางคนก็เอาไปขายในราคาถูก
ตลาดนัดหินสวย ช่วงเชงเม้ง
1 2 3 4 5 6
|
