ของที่นำมาโละจำหน่าย มีทั้งที่มาจากบ้านเรือนต่างๆ ร้านอาหาร และร้านทำผมที่ปิดกิจการไปแล้ว ที่นี่มีของทุกอย่างที่บ้านหลังหนึ่งควรจะมี โต๊ะมีตั้งแต่ที่ทำจากไม้จนถึงไฟเบอร์ เตียงขนาดต่าง ตู้ในดีไซน์หลังปี 2000 และแบบก่อน 1960 เครื่องครัวมีให้เลือกอย่างเหลือเฟือ

เก้าอี้ โซฟา มีหมด

สิ่งที่น่าประทับใจของที่นี่คือความหลากหลายของข้าวของต่างๆ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ผมไปพบหีบไม้โบราณ ที่มีสลักเป็นทองเหลือง ที่น่าจะมีอายุเฉียดร้อยปี ที่หากไปวางอยู่ที่พันเจีนหยวน คนขายอาจจะตั้งราคาเกินพันหยวนขึ้นไป ตอนแรกผมก็ไปเมียงมองลูบๆ คลำๆ ดู ใจก็ตีราคาไว้ประมาณนั้น แต่พอลองถามราคาดูถึงกับตะลึง เพราะเจ้าของบอกผ่านไว้แค่ 120 หยวนเท่านั้น หากจะซื้อขึ้นมาจริงๆ อาจะต่อราคาลงมาได้ต่ำกว่าร้อยหยวนแน่นอน

หรืออย่างไม้พลองสองข้อแบบที่นักสู้โบราณใช้ ผมก็ได้มาในราคา 20 หยวน และยังอยู่ในสภาพดี ขนาดว่าถือเดินออกมาเจ้าของร้านค้าอื่นๆ ยังถามว่าไปซื้อมาจากไหน เพราะข้าวของแต่ละร้านนั้นมากมายก่ายกองจนเจ้าของไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร ราคาก็ไม่ได้ติดไว้ มีแต่เจ้าของร้านเท่านั้นที่รู้ว่าซื้อมาในราคาเท่าไร และควรขายในราคาไหน ผมว่าของบางชิ้นกลับไปถามอีกครั้งอาจจะได้ราคาแรกไม่เหมือนกันเลยสักครั้งก็ได้

ถนนที่ควรมีเวลามาก เพราะเลือกได้จุใจ

และของก็มีเข้ามาใหม่ทุกวัน เพราะที่นี่น่าจะเป็นศูนย์จำหน่ายของมือสองที่ใหญ่ที่สุดในระแวกชานเมืองนี้แล้วก็ว่าได้ ทำให้มีแรงดึงดูดให้ต้องไปเดินดูทุกครั้งที่มีเวลาว่าง คล้ายกับไปซื้อของที่วัดสวนแก้วยังไงยังงั้น

เสน่ห์ของการเลือกซื้อของเก่านั้นคือ เราสามารถใช้เวลากับมันได้มากเท่าที่เราพอใจ และก็ขึ้นอยู่กับการติดใจของเรา เพราะถ้าเราไม่สนใจมันแต่แรก เดินกลับมาอีกครั้ง อาจจะไม่สามารถครอบครองเป็นเจ้าของได้แล้วก็ได้ เพราะมีคนที่มาทีหลัง แล้วเกิดรักแรกพบชิงซื้อไปเสียก่อน จนบางครั้ง เวลาไปเลือกซื้อของเก่า ผมกลับรู้สึกว่าของชิ้นนั้นทำหน้าที่เลือกเรามากกว่าเสียอีก

ช่วงนี้ที่ด้านหน้าของตลาดของเก่านี้ กลายเป็นลานขายสินค้าที่จำเป็นสำหรับการไหว้บรรพบุรุษ เพราะเป็นเทศกาลเชงเม้ง ด้วยความที่ปาเป่าชานเป็นสุสานที่ใหญ่ที่สุดของปักกิ่ง ทำให้มีผู้คนหนาแน่นกว่าปกติ ทำให้ตลาดของเก่าพลอยคึกคักไปด้วย