แมกไม้ในอุทยานโบราณต่างพากันหลับใหล แต่การจัดตกแต่งทางเดินและทรงพุ่มต่างๆ ก็ยังพอแสดงให้เห็นความสวยงามในยามที่แสงอาทิตย์สาดส่อง ผมหมายในใจว่าวันข้างหน้าต้องมาเดินเล่นในนี้ตอนกลางวันให้ได้ แต่นาฬิกาข้อมือของผมบอกเวลา 5 ทุ่ม 30นาที ไม่มีเวลาเสียแล้วที่จะมานึกอะไรในตอนนี้ และความใจผมก็พุ่งไปที่รถไฟด้วย เพราะตั้งแต่นั่งรถไฟใต้ดินมา ยังไม่เคยโดยสารในรอบที่ดึกขนาดนี้มาก่อน และยังเป็นเที่ยวสุดท้ายอีก เราจึงกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปยังสถานี และก็พบว่า เรามาทันเวลาพอดี

ปกติแล้วรถเที่ยวสุดท้ายจะหมดเวลา 5 ทุ่ม และออกจากสถานีซื่อหุ้ย (Sihui) ซึ่งเป็นสถานีสุดท้ายทางทิศตะวันออกจากของกรุงปักกิ่ง ดังนั้นเราซึ่งรออยู่ระหว่างทางจึงได้ขึ้นทันเวลาพอดี

ในรถไฟเที่ยวเที่ยงคืน ผู้คนบางตา ส่วนใหญ่นั่งกอดอกหลับอย่างเหน็ดเหนื่อยจากการงาน บ้างก็เอะอะโวยวายจากการดื่มราคาแพง แต่กลับบ้านในราคาประหยัด คนงานก่อสร้างสองคนเนื้อตัวขะมุกขะมอมนั่งเล่นเกมจากโทรศัพท์มือถือ ผู้หญิงตรงกันข้ามกอดแขนแฟนหนุ่มหลับสนิท เพื่อนของผมชื่มชมหมวกที่มีสัญลักษณ์งาน ส่วนผมนั่งมองภาพผู้คนเหล่านี้ไปมา และได้ยินท่วงทำนองของเพลงแจ๊ซดังขึ้นในโสตประสาท สัมผัสถึงอิริยาบถชีวิตของผู้คนที่มีจังหวะหลากหลาย เมื่อมาอยู่ในที่เดียวกัน บรรยากาศเดียวกัน มันก็สอดประสานขึ้นเป็นแจ๊ซทางสายตาให้เมียงมองอย่างเพลิดเพลิน

พบกับผม พัลลภ สามสี และรายการสถานีต่อไปได้ในเวลาเดียวกันนี้ เป็นประจำทุกสัปดาห์

สวัสดีครับ