และขออภัยท่านผู้ฟังที่สัญญาว่าจะพาไปทำความรู้จักกับสวนสาธารณะขนาดใหญ่ที่เป็นปอดของกงจู่เฝิน ซึ่งต้องขอติดไว้สัปดาห์ถัดไป เพราะถ้าไม่พูดถึงภาพยนตร์สัญชาติอินโดนีเซียเรื่องนี้ให้ท่านผู้ฟังได้รู้จักและอิ่มเอมไปกับผม ก็รู้สึกตะคั่นตะคลอเป็นอย่างยิ่ง

ท่านผู้ฟังคงเข้าใจดีนะครับ ที่เวลาเราไปพบอะไรที่ดีและมีความสุข ก็ไม่อยากที่จะเก็บเอาไว้คนเดียว อยากบอกกล่าวหรือเล่าให้คนที่เรารักที่เราสนิทฟัง เพื่อที่จะได้แบ่งปันความสุขนั้นแก่กัน

ด้านหน้าทางเข้าโซลาน่า

ครับ สัปดาห์ที่แล้วเพื่อนผู้เชี่ยวชาญชาวอินโดนีเซีย ส่งข้อความมาบอกว่าจะมีการจัดฉายภาพยนตร์อินโดนีเซียเรื่อง ลาสก้า เปอลันงิ (Laskar Pelangi) ที่กำลังดังมาก เพราะว่าขนาดประธานาธิบดียังไปดู เลยยิ่งทำให้ก่อกระแสความนิยมไปทั่วทั้งประเทศที่มีหมู่เกาะมากที่สุดในโลก นักศึกษาอินโดนีเซียในปักกิ่งจึงพากันจัดงานนี้ขึ้นมา เพื่อไม่ให้คนที่อยู่ไกลบ้านตกกระแสสำคัญนี้ไปด้วย

ผมรีบตอบตกลงทันที เพราะเกิดมายังไม่เคยดูภาพยนตร์อินโดนีเซียมาก่อนเลย รู้แต่ว่าประเทศนี้ใหญ่ที่สุดในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เป็นประเทศที่มีประชากรนับถือศาสนาอิสลามมากที่สุดในโลก มีการพัฒนาด้านเศรษฐกิจพอๆ กับไทย และมีผู้คนหลากชาติพันธุ์เช่นกันจึงอยากรู้ว่าภาพยนตร์ของเขานำเสนอเรื่องอย่างไร ฝีมือการถ่ายทำของบ้านเขาไปถึงไหนแล้ว ที่สำคัญจะได้รู้จักวัฒนธรรมของประเทศในภูมิภาคเดียวกัน เพราะภาพยนตร์นั้นเป็นตัวแทนสำคัญอย่างหนึ่งของวัฒนธรรมของแต่ละชาติ แสดงออกถึงแนวคิด และจิตใจของสังคมด้วย

ตกแต่งสไตล์ยุโรป

ดังนั้นผมเลยไปเป็นกระเหรี่ยงในดงอินโดฯ ที่ให้ความรู้สึกเหมือนตอนมากรุงปักกิ่งครั้งแรกเลยทีเดียว เพราะหันไปทางไหนก็ได้ยินแต่ภาษาที่ฟังไม่รู้เรื่อง แต่ก็ยังโชคดีที่ภาพยนตร์เรื่องนี้มีคำบรรยายภาษาอังกฤษ