เขตปกครองตนเองทิเบตพูดได้ว่าเป็นเขตหรือมณฑลที่เกิดการแพร่ระบาดน้อยที่สุดของจีนตั้งแต่ปี 2020 เป็นต้นมา ซึ่งพบผู้ป่วยเพียงคนเดียว ก็คือหนุ่มชาวหูเป่ยที่เดินทางจากเมืองอู่ฮั่นไปถึงเมืองลาซ่า เมื่อยืนยันว่าติดเชื้อแล้ว ก็รักษาที่โรงพยาบาลเป็นเวลา 18 วัน

แต่หลังจากสถิติที่ไม่พบผู้ติดเชื้อมา 920 วัน ทิเบตเกิดการแพร่ระบาดอย่างฉับพลัน และขยายกว้างขึ้นอย่างรวดเร็ว ทำให้เทศบาลต้องสั่งให้ปิดสถานที่จัดกิจกรรมทางศาสนาในเมืองลาซ่า ส่วนเมืองรื่อคาเจ๋อออกมาตรการรักษาความสงบเงียบในทั่วทั้งเมือง ก็คือปิดหน่วยงานที่ไม่จำเป็นในชีวิตประจำวัน เว้นแต่ซูเปอร์มาเก็ต โรงพยาบาล ร้านขายยา และงานบริการขั้นพื้นฐานอื่นๆ ขอความร่วมมือให้ประชาชนทำงานที่บ้าน และพยายามไม่ออกนอกบ้าน

การเกิดการแพร่ระบาดครั้งนี้ทำให้ชาวจีนคาดการณ์ไม่ถึง แต่สาเหตุสำคัญก็คือ ช่วงหลายปีมานี้ สังคมทิเบตได้พัฒนาดีขึ้น ทำให้มีคนไปมาจำนวนมากขึ้น และไวรัสแพร่ระบาดได้เร็วขึ้น

ผู้ที่เคยไปทิเบตจะทราบกันดีว่า ทิเบตมีทัศนียภาพที่งดงาม แต่การเดินทางยากลำบาก เขตปกครองตนเองทิเบตมีพื้นที่กว้าง 1.2 ล้านตารางกิโลเมตร  เป็นสัดส่วน 1 ใน 8 ของพื้นที่ทางบกทั้งหมดของจีน  การท่องเที่ยวในทิเบต ระหว่างเมืองต่างๆ หากไม่โดยสารเครื่องบิน แล้วเดินทางโดยใช้ทางหลวง จะต้องใช้เวลานานมาก

ในช่วงเวลา 10 ปีที่ผ่านมา ทิเบตเปิดทางหลวงและทางรถไฟเป็นจำนวนมาก ทำให้สภาพการคมนาคมขนส่งปรับดีขึ้นอย่างมาก ตัวอย่างเช่น ทางด่วนจากน่าฉวี่ (那曲) ถึงลาซ่า ซึ่งเปิดใช้งานเมื่อวันที่ 21 สิงหาคมปีที่แล้ว มีระยะทาง 295 กิโลเมตร สูงจากระดับน้ำทะเลโดยเฉลี่ย 4,500 เมตร เป็นทางด่วนที่สร้างอยู่ในพื้นที่ที่อยู่สูงจากระดับน้ำทะเลมากที่สุดในโลก

ทางด่วนน่าฉวี่-ลาซ่า เชื่อมเมืองลาซ่ากับทุ่งหญ้าทางตอนเหนือของทิเบต หลังจากเปิดให้เดินรถแล้ว  การเดินทางระหว่างเมืองลาซ่าและน่าฉวี่ จากเมื่อก่อน 6 ชั่วโมงกว่า ก็จะเหลือเพียง 3 ชั่วโมงเท่านั้น ผลิตภัณฑ์นมที่ชาวปศุสัตว์น่าฉวี่ผลิตขึ้นมานั้น ก็จะส่งไปยังเมืองลาซ่าและพื้นที่อื่นๆ ของจีนได้รวดเร็วยิ่งขึ้น เหล่านักท่องเที่ยวก็ยังสามารถเดินทางไปยังทุ่งหญ้าทางตอนเหนือของทิเบตได้สะดวกมากขึ้นด้วย

พื้นที่ริมทางด่วนน่าฉวี่-ลาซ่า มีทิวทัศน์ที่สวยงามมาก  ไม่ว่าจะเป็นน้ำพุร้อนใต้ดิน ทะเลสาบน่ามู่ชั่ว ในตำบลหยางปาจิ่ง (羊八井) ซึ่งห่างจากเมืองลาซ่า 90 กิโลเมตร รวมถึงทุ่งหญ้า ภูเขาหิมะและพื้นที่ชุ่มน้ำ สามารถชมทิวทัศน์หลายแบบภายในวันเดียว

เมื่อพูดถึงน่าฉวี่ ก็ต้องพูดถึง “จามรีเหนียงย่า (娘亚牦牛)” ซึ่งเป็นสัตว์ขึ้นชื่อของอำเภอเจียหลี เมืองน่าฉวี่

ช่วงเวลาเพียง 70 ปีก่อนนั้น ความเจริญสมัยใหม่ยังไม่ได้มาถึงทิเบต และตอนนั้นทิเบตยังไม่มีทางหลวง การเดินทางและการขนส่งต้องอาศัยจามรีทั้งสิ้น ดังนั้น จามรีจึงได้รับฉายาว่าเป็น “เรือบนที่ราบสูง”

ปัจจุบัน การใช้จามรีขนส่งสินค้าในทิเบตนั้นเหลือน้อยเต็มที แต่จามรีที่น่ารักยังคงสร้างความสุขให้กับชาวทิเบตในรูปแบบอื่น จามรีเป็นสินค้าพื้นบ้านชื่อดังของที่ราบสูงชิงไห่-ทิเบต แบ่งเป็นหลายสายพันธุ์ โดยสายพันธุ์ที่ดีที่สุด ก็เป็นจามรีเหนียงย่านั่นเอง พวกมันมีลำตัวสูงใหญ่  ให้นมปริมาณมาก มีขนเยอะ เนื้อคุณภาพดี ดังนั้น ทางรัฐบาลจีนได้กำหนดให้จามรีเหนียงย่าของเจียหลีในน่าฉวี่ของทิเบต เป็นสินค้าที่เป็นตัวแทนทางภูมิศาสตร์แห่งชาติจีน

จามรีเหนียงย่าของเจียหลีต้องเลี้ยงในทุ่งหญ้าธรรมชาติบนที่ราบสูงทางตอนเหนือของทิเบตที่อยู่สูงจากระดับน้ำทะเล 4,500 เมตร ทั้งเนื้อและนมอุดมด้วยแร่ธาตุและสารอาหารหลายอย่าง ซึ่งมีทั้งแคลเซียม ซีลีเนียม ทองแดง กรดอะมิโน และโปรตีน เป็นต้น

อำเภอเจียหลีได้จัดตั้งบริษัทเพาะเลี้ยงจามรีเหนียงย่า และได้ลงนามในสัญญาความร่วมมือระหว่างชาวปศุสัตว์ 160 ครัวเรือนในระยะยาว ให้คำแนะนำในด้านเทคโนโลยี  รับซื้อจามรีทั้งหมดและนำไปขาย เพื่อสร้างชื่อเสียงของจามรีเหนียงย่าและรักษาความเชื่อมั่นในด้านคุณภาพของแบรนด์อีกด้วย