เมื่อเดือนพฤศจิกายนปี 2011 ที่ผ่านมา ในนิทรรศการรถยนต์นานาชาติครั้งที่ 4 ที่เจิ้งโจว นายหวังปัวลงทุน 40 หยวนทำใบโฆษณาที่พิมพ์ด้วยกระดาษเอ 4 และแจกให้ผู้เข้าร่วมนิทรรศการ คำขวัญของเขาคือ "คุณซื้อรถ ผมช่วยต่อราคาให้" และในวันเดียวกันนั้นเองก็มีลูกค้าติดต่อกับเขาให้ช่วยต่อราคาให้ รายนั้นเป็นรถยนต์ราคากว่า 1 แสนหยวน นายหวังปัวคุยกับตัวแทนจำหน่ายหลายชั่วโมง ตัวแทนจำหน่ายจึงยอมลดให้อีก 4,000 หยวน แต่น่าเสียดายขณะนั้นไม่มีสัญญา เป็นการตกลงกันทางปาก ลูกค้าไม่ยอมเสียค่าบริการให้นายหวังปัว และก็ไม่ได้ซื้อรถด้วย นายหวังปัวจึงพบว่า ต้องมีสัญญา และเป็นลูกค้าที่ซื้อรถหรูจึงจะมีโอกาสได้กำไรมากขึ้น

หลังจากนั้นอีกครึ่งเดือน นายหวังปัวได้รับโทรศัพท์จากพนักงานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ว่า เจ้านายจะซื้อรถ อยากร่วมมือกับนายหวังปัว นายหวังตื่นเต้นมาก วันต่อมา เขาก็ไปพบกับนายหลี่ ผู้จัดการใหญ่ของบริษัทฯ นายหลี่บอกว่า ได้รับใบโฆษณาของนายหวังในนิทรรศการ พอดีทางบริษัทมีแผนจะซื้อรถ suv นำเข้าสัก 4 คัน ก็เลยติดต่อกับเขา สองคนคุยกันตั้งแต่บ่าย 2 โมงถึง 3 ทุ่ม หลังจากนั้นถ้ามีโอกาส นายหวังก็จะไปพบกกับนายหลี่ในเสาร์อาทิตย์ ในช่วง 3 เดือนต่อไป นายหวังก็สอบถามราคาทั้งผ่านอินเตอร์เน็ต และโทรศัพท์ นอกจากนี้ยังเดินทางไปร้านจำหน่ายรถที่กรุงปักกิ่ง และนครเซี่ยงไฮ้ด้วย เดือนกุมภาพันธ์ปี 2012 ที่ผ่านมา นายหวังต่อราคาได้อย่างน่าพอใจ นายหลี่ซึ่งเป็นลูกค้าก็ซื้อรถ suv นำเข้า 4 คันจากร้านปักกิ่ง และร้านเหอเป่ยร้านละ 2 คัน ซึ่งราคารวมต่ำกว่า 4 แสนกว่าหยวนเพื่อเทียบกับราคาที่นายหลี่สอบถามจากตัวแทนจำหน่าย นายหวังปัวกล่าวว่า ตามสัญญาเขาจะได้ค่าบริการเป็น 30% ของเงินที่ลดลงมา ซึ่งหมายความว่าเขาจะได้ค่าบริการแสนกว่าหยวน แต่เขากลับเอาแค่ 2 หมื่นหยวน เขาบอกว่า อยากเป็นเพื่อนกับนายหลี่

ครั้งนี้นับเป็นกำไรงวดแรกที่นายหวังได้รับจากธุรกิจนี้ ตั้งแต่นี้ไป เมื่อมีงานนิทรรศการรถยนต์ นายหวังปัวก็จะนำทีมงานของเขาแจกใบโฆษณา ปี 2013 ที่ผ่านมา เขาเช่าออฟฟิศ และจ้างผู้ช่วยหลายคนจัดตั้งบริษัทแห่งหนึ่ง ด้านหนึ่งยังคงดำเนินธุรกิจต่อราคารถยนต์ อีกด้านหนึ่งช่วยหารถราคาถูกให้ร้านจำหน่ายรถด้วย

หลายคนก็สงสัยว่าทำไมนายหวังจึงได้ราคารถต่ำกว่าลูกค้าทั่วไป นายหวังก็อธิบายว่า ความจริง ซื้อรถไม่ต่างจากซื้อเสื้อเลย ใครก็ต่อราคาได้ เพียงแต่ว่าแต่ละคนต่อได้มากน้อยแค่ไหน ในช่วงเริ่มธุรกิจใหม่ๆ เขาจะสอบถามราคาตามร้านขายรถทุกร้าน เทียบราคาอย่างละเอียด เวลาต่อราคาก็ต่อถึงบาทสุดท้ายที่ลดได้ นานวันเข้า เขาได้รู้จักกับผู้จัดการร้านหลายคน มีเส้นมีสายมากขึ้น เมื่อมีลูกค้าจะซื้อรถ เขาจะคุยกับผู้จัดการเลย เพราะจะได้ราคาต่ำกว่า

นายหวังปัวกล่าวว่า ทุกวันนี้ ร้านขายรถต้องแข่งขันกันมาก บริษัทผลิตรถยนต์ได้กำหนดจำนวนรถที่ต้องขายออกให้ร้านจำหน่าย เพราะฉะนั้น ร้านจำหน่ายรถหลายร้านส่วนใหญ่จะลดราคารถต่อคันเพื่อเพิ่มยอดจำหน่าย อีกด้านหนึ่ง นายหวังมีลูกค้ามาก ถ้าซื้อพร้อมกัน ก็จะได้ราคาที่ถูกกว่า

ทุกวันนี้ นายหวังปัวได้ซื้อบ้านซื้อรถเอง เขาเล่าให้ฟังว่า หลายปีมานี้ เขาไม่ได้ขอเงินจากพ่อแม่แม้สตางค์เดียว กลับให้เงินพ่อแม่ด้วย ในสายตาของเพื่อนๆ เรื่องของนายหวังเหมือนเป็นเทพนิยาย เพื่อนร่วมชั้นของเขากล่าวว่า เมื่อรู้จักกับนายหวังใหม่ๆ รู้สึกว่าเขาไม่ค่อยชอบเรียนหนังสือ ไม่รู้ยุ่งอะไรทุกวัน ต่อมาจึงรู้ว่านายหวังกำลังทำธุรกิจเอง รู้สึกว่าเขาเป็นคนที่พึ่งตนเอง มีนิสัยเปิดกว้าง และชอบคบค้ากับเพื่อนๆ เพื่อนร่วมห้องพักประเมินนายหวังว่า เป็นคนกล้าหาญ กล้าทำกล้าลุย ส่วนอาจารย์ที่สอนเขาเห็นว่า แม้ว่าผลการเรียนของนายหวังไม่ดีมากนัก แต่ก็จบได้ เขาทำธุรกิจมือเปล่า ไม่รอความช่วยเหลือจากพ่อแม่ และไม่พึ่งพาอาศัยคนอื่น นับเป็นแบบฉบับที่ดีของนักศึกษาที่กำลังจะเรียนจบ

ในสายตาของลูกค้า นายหวังก็เป็นคนกล้าหาญเหมือนกัน นายหลี่ซึ่งเป็นลูกค้าคนแรกของนายหวังเห็นว่า แม้ว่านายหวังยังเป็นนักศึกษาอยู่ แต่เขาคิดอะไรรอบคอบกว่าคนรุ่นเดียวกัน เขาเข้าได้กับคนรุ่นใหญ่ซึ่งอายุกว่า 50 ปี ข้อนี้ก็ไม่ธรรมดา นายหลี่เห็นว่า นายหวังเป็นคนกล้าหาญ แต่ยังต้องการประสบการณ์มากขึ้น

เมื่อถูกถามว่าเรียนจบแล้วมีแผนอย่างไร นายหวังปัวกล่าวว่า จะดำเนินธุรกิจนี้ต่อ และถ้าเป็นไปได้ก็คิดจะลงทุนในกิจการขายปลีก

(Yim/cici)