สาเหตุสำคัญที่ทำให้จู ชุนเซี่ยตัดสินใจทำอย่างนี้คือ เดิมทีบริษัทของเขา เสนอบริการให้กับเด็กๆ เช่น ถ่ายภาพ สอนทำอาหารและจัดปาร์ตี้ เป็นต้น เขาจึงมีความร่วมมือกับโรงเรียนอนุบาลและองค์การด้านการศึกษาอย่างใกล้ชิด มีอยู่วันหนึ่ง เขากลับถึงบ้านและพบว่า ตนเองมัวแต่ทำงานเลี้ยงบ้าน ไม่ทันสังเกตว่า ลูกสาว 2 ขวบแล้ว เขาทำงานเพื่อเด็กๆ มาสิบกว่าปี ขลุกอยู่กับเรื่องเด็กๆ แต่มองข้ามลูกของตนเองไปเสียสนิท เวลาที่เขาออกจากบ้านและกลับบ้านแต่ละวัน ลูกสาวกำลังหลับอยู่ ภรรยาจึงเอาภาพถ่ายให้ลูกสาวดู และบอกว่าคนไหนเป็นพ่อ แม้กระทั่งเขายืนอยู่หน้าลูก ลูกกลับชี้คนในภาพถ่ายและบอกว่า คนนี้คือพ่อ เขาจึงเริ่มกังวลว่า ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ลูกสาวจะโตแล้วรู้สึกว่าพ่อไม่ค่อยอยู่ข้างๆ
อีกเหตุผลหนึ่ง คือ ลูกสาวใกล้จะเข้าโรงเรียนอนุบาล ในนครเซี่ยงไฮ้โรงเรียนดีต้องจ่ายค่าเรียนสูงถึง 15,000 – 20,000 หยวนต่อเดือน ซึ่งแพงเกินไป อีกทั้งเขาอยากให้ลูกสาวได้สัมผัสด้วยมือ ดูด้วยตาและรู้สึกด้วยใจเองว่าโลกเป็นอย่างไร ไม่ใช่เพียงความรู้จากหนังสือ
เพราะฉะนั้น จู ชุนเซี่ย จึงเขียนจดหมายให้ลูกสาวว่า เสี่ยวเอินที่รัก กับชีวิตที่มีแค่ครั้งเดียว พ่อจะพาลูกไปแสวงหาความสุขและความสนุกในชีวิต แสวงหาวิธีการเรียนที่แตกต่างกับคนทั่วไป เราจะขับรถ ทำอาหาร ซักผ้า ชมดวงอาทิตย์ขึ้นและลง คบหาสมาคมกับคนอื่น เรียนรู้และเติบโตขึ้นด้วยกัน เราจะไปแสวงหาสถานที่เหมาะสมที่สุดและอาศัยอยู่ที่นั่นต่อไป
ระหว่างทาง จู ชุนเซี่ยและภรรยาจะติดต่อกับครูของโรงเรียนอนุบาลที่พวกเขาผ่านมา และถามว่าควรสอนความรู้อะไรให้กับลูก ทำให้ลูกไม่ล้าหลังเมื่อเทียบกับเด็กๆ ที่เข้าโรงเรียนอนุบาล พร้อมยังหวังว่า การแชร์ชีวิตท่องเที่ยวของตนทางอินเตอร์เน็ตและกับสื่อมวลชน จะกระตุ้นให้มีครอบครัวมากขึ้นมาเข้าร่วมการท่องเที่ยวทั่วโลกด้วยกัน ทำให้ลูกมีเพื่อนมากขึ้น มีประสบการณ์เหมือนอยู่ในโรงเรียน
ใน 5 เดือนแรก สิ่งที่เปลี่ยนแปลงมากที่สุดของเสี่ยวเอินคือ ลูกสาวมีนิสัยร่าเริงขึ้น และมีสมาธิกับสิ่งที่เธอสนใจ จู ชุนเซี่ยบอกว่า เขาอยากให้ลูกเล่นไปพลาง รู้จักโลกไปพลาง แต่ถ้าวันไหนลูกไม่อยากเที่ยวอีกต่อไป เขาก็จะหยุด
