ที่หมู่บ้านหม่าเอ๋อจวง อำเภอเหยียนฉือ เขตปกครองตนเองชนเผ่าหุยหนิงเซี่ย ทางภาคตะวันตกเฉียงเหนือของจีน ถนนปูนซีเมนต์ถูกฉาบเชื่อมทุกครัวเรือน ผืนดินและผืนทรายเข้าด้วยกัน มียานยนต์หลากสีหลายขนาดจอดเรียงรายหน้าบ้านหลายแห่ง ที่ลานบ้านของนายลู่ เหวินเทา เสียงแพะร้องดังขึ้นต่อเนื่อง กลิ่นไอของหญ้าเขียวและกองมูลแพะฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ

หลายปีก่อน นายลู่ เหวินเทาเดินทางออกจากภูมิลำเนาไปรับจ้างทำงานที่ต่างถิ่น จนเมื่อปี 2010 เขาเลือกที่จะกลับบ้านเกิด เริ่มหันมาประกอบธุรกิจเลี้ยงแพะทานหยาง (滩羊) แพะสายพันธุ์ที่มีชื่อเสียงของอำเภอเหยียนฉือ เขตปกครองตนเองชนเผ่าหุยหนิงเซี่ย และเข้าเป็นสมาชิกสหกรณ์การเลี้ยงสัตว์ของหมู่บ้าน จนสร้างเงินสร้างรายได้ปีหนึ่งถึงกว่า 200,000 หยวน

เฝิง ลี่เจิน ผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านหม่าเอ๋อจวงระบุว่า แต่ก่อน หมู่บ้านแห่งนี้ด้อยพัฒนามาก จนมาปีหลังๆ ภายใต้การนำของทางการท้องถิ่น หมู่บ้านหม่าเอ๋อจวงเริ่มจัดตั้งสหกรณ์การเลี้ยงสัตว์ และส่งเสริมธุรกิจที่มีเอกลักษณ์ของท้องถิ่นสู่ตลาดต่างๆ จนประสบความสำเร็จ โดยเฉพาะเมื่อปีที่แล้ว เมนูเนื้อแพะทานหยางอำเภอเหยียนฉือถูกนำไปเสิร์ฟบนโต๊ะอาหารประชุมสุดยอดจี 20 เมืองหังโจว และมี 59 ครัวเรือนจาก 64 ครัวเรือนที่สามารถหลุดพ้นจากความยากจนสำเร็จในปีเดียวกันนี้

ส่วนที่หมู่บ้านปาห่าว อำเภอปกครองตนเองชนเผ่าเหยียวต้าฮั่ว เขตกว่างซี ทางภาคใต้ของจีน ก็ได้ดำเนินโครงการช่วยเหลือผู้ยากจนด้วยวิธีการช่วยชาวบ้านย้ายที่อยู่ใหม่ เนื่องจากหมู่บ้านปาห่าวมีลักษณะทางภูมิศาสตร์ที่รายล้อมด้วยเขาหิน ไม่เอื้ออำนวยต่อการดำรงชีวิตของมนุษย์ หลายปีมานี้ ชาวบ้านที่เคยรับจ้างทำงานต่างถิ่นและเปิดโลกกว้างก็ได้ย้ายออกจากหมู่บ้านไปปลูกบ้านใหม่ในพื้นที่ของหลวง อย่างไรก็ตาม ทุกวันนี้ก็ยังคงมีชาวบ้านอีกว่า 200 ครัวเรือนที่ไม่ยอมอพยพ และยังคงอาศัยอยู่กลางภูเขา

หมู่บ้านหม่าเอ๋อจวงที่พ้นจากความยากจน และ หมู่บ้านปาห่าวที่ยังคงยากจน เป็นเพียงเสี้ยวหนึ่งของกระบวนการช่วยเหลือผู้ยากจนของจีน ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงความสำเร็จในช่วงที่ผ่านมาและความสลับซับซ้อน ยากลำบากที่จะต้องเผชิญในอีก 4 ปีข้างหน้า

(TOON/LING)