ฟุตบอลโลกเป็นการแข่งขันที่สำคัญที่สุดของโลก ทั้งเป็นการยอมรับฐานะด้านกีฬาฟุตบอลของประเทศเจ้าภาพ ทั้งได้รับความสนใจจากชาวโลกเป็นเวลากว่า 1 เดือน และเป็นโอกาสการพัฒนาเศรษฐกิจในอนาคตของประเทศเจ้าภาพ

สำหรับนางเซ ดูเบ ชาวแอฟริกาใต้ที่แสนธรรมดาคนหนึ่ง สิ่งสำคัญที่สุดของการจัดการแข่งขันฟุตบอลโลกในแอฟริกาใต้คือ จะสามารถนำรายได้มาให้เธอเท่าไหร่ 2 วันก่อนเปิดการแข่งขันฟุตบอลโลก แฟนบอล พากันร้องรำเฮฮากันตามถนนหนทางของเมืองโจฮันเนสเบอร์ และเมืองจัดการแข่งขันฟุตบอลโลกอื่น ๆ ของแอฟริกาใต้ แต่นางเซ ดูเบต้องตื่นแต่เช้าและเข้าคิวเป็นเวลา 4 ชั่วโมง เพื่อได้รับใบอนุญาตประกอบธุรกิจการจำหน่ายอาหารใกล้กับสนามกีฬา "เมืองแห่งฟุตบอล" ซึ่งเป็นหนึ่งในสถานที่จัดการแข่งขันฟุตบอลโลก 2010 นางเซ ดูเบกล่าวกับผู้สื่อข่าวจีนว่า

"หลังฟุตบอลโลกสิ้นสุดลงแล้ว ฉันอาจจะดื่มเบียร์สักหน่อยและร่วมฉลอง แต่ขณะนี้ฉันไม่มีเรี่ยวแรงและไม่มีเวลาไปร่วมงานปาร์ตี้ เพราะฉันทำงานมาทั้งวัน เหนื่ื่อยมาก ๆ และยังไม่ได้เตรียมอาหารที่จะขายในวันพรุ่งนี้"

แอฟริกาใต้ยกเลิกนโยบายการเหยียดชนเผ่ามาเป็นเวลากว่า 20 ปีแล้ว แต่ปัญหาสังคมต่าง ๆ อาทิ ความยากจน การว่างงานและการกระทำผิดกฎหมาย เป็นต้น ยังคงแวดล้อมประเทศนี้อย่างร้ายแรง ขณะที่ชาวโลกพุ่งสายตาไปสู่แอฟริกาใต้ ชีวิตความป็นอยู่ของประชาชนก็ได้รับความสนใจจากชาวโลกด้วยเช่นกัน

เมื่อ 3 ปีก่อน เมืองโจฮันเนสเบอร์เริ่มมีการก่อสร้างสนามกีฬา"เมืองแห่งฟุตบอล" นางเซ ดูเบและพ่อค้าคนอื่น ๆ ได้ตั้งแผงลอยขายอาหารตั้งแต่นั้นมา พวกเขาเรียกตัวเองว่า "พ่อค้าเมืองแห่งฟุตบอล" ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นกรรมกรก่อสร้างสนามกีฬาแห่งนี้ แผงลอยของพวกเขาไม่ใหญ่ อาจจะมีโต๊ะอาหาร 1 โต๊ะ และเก้าอี้นั่ง 2 – 3 ตัวเท่านั้น แต่พวกเขาให้ความสำคัญต่องานนี้อย่างมาก ทุก ๆ เช้า เมื่อฟ้ายังไม่สว่าง นางเซ ดูเบและพ่อค้าคนอื่น ๆ ต้องตื่น และจุดเทียนตเตรียมอาหารที่จะเอาไปขาย แม้ว่าอาหารเหล่านี้คงฃฃไม่อร่อยมากเท่าไร แต่พวกเขามีความปรารถนาที่จะขายอาหารต่อในช่วงจัดการแข่งขันฟุตบอลโลก เพราะคงจะขายได้ดี และมีกำไรมาก

ความคิดของพวกเขาไม่เลวเลยทีเดียว เมือวันที่ 22 พฤษภาคมที่ผ่านมา มีจัดการแข่งขันฟุตบอลนัดอุ่นเครื่องในสนามกีฬา "เมืองแห่งฟุตบอล" การแข่งขันระหว่างทีมท้องถิ่น 2 ทีม ดึงดูดแฟนบอลจำนวนมาก วันนั้น นางเซ ดูเบมีรายได้จากการขายอาหารราว 400 ดอลล่าร์สหรัฐฯ นับเป็นวันที่เธอมีรายได้มากที่สุด

แต่จะมีใครรู้ว่า โอกาสการขายอาหารที่นี่ได้มายากมาก เมื่อเช้าวันหนึ่งของเดือนตุลาคมปีที่แล้ว นางเซ ดูเบและพ่อค้าคนอื่นกำลังยุ่งกับงานอยู่ ตำรวจท้องถิ่นก็มาไล่ให้พวกเขาย้ายออกไป โดยกล่าวหาว่าพวกเขาขัดขวางความเร็วการก่อสร้างสนามกีฬา ตำรวจได้ทำลายร่มกันแดดของแผงลอย และยึดเก้าอี้นั่งไป แต่พ่อค้าเหล่านี้ไม่ยอม จึงไปประท้วงที่หน้าประตูอาคารเทศบาล สุดท้าย ทหารท้องถิ่นจึงยอมให้พวกเขาตั้งแผงลอยต่อไป

แต่วันรุ่งขึ้น ตำรวจก็มาไล่พวกเขาอีก และบอกกับพวกเขาว่า ถ้าอยากจะตั้งแผงลอยในสนามกีฬาแห่งนี้ต่อไป ก็ต้องมีใบอนุญาตการประกอบธุรกิจ แต่สภาพที่เป็นจริงคือ ใบประกอบกิจดังกล่าวมอบให้พ่อค้าที่เคยประกอบการค้าที่นี่มาก่อนที่แอฟริกาจะได้รับสิทธิ์การจัดฟุตบอลโลก ทำให้นางเซ ดูเบและพ่อค้าคนอื่นจึงต้องไปประท้วงอีกที สุดท้ายเทศบาลยอมถอยอีกก้าว และแจกใบอนุญาตประกอบกิจเพิ่มอีก 88 ใบแก่พวกเขา

นางเซ ดูเบกล่าวกับผู้สื่อข่าวว่า "ความฝันของฉันคือเปิดร้านอาหารของตน ฉันมีลูกสาว 1 คน สามีเสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน ขณะนี้ ฉัน คุณแม่และลูกสาวอาศัยในบ้านที่ห่างใกลจากสนามกีฬาแห่งนี้ แต่ละวันต้องนั่งรถบัสมาทำงานเป็นเวลากว่า 1 ชั่วโมง แม้ว่าแผงลอยของฉันยังเล็กอยู่ การเปิดร้านอาหารของตนยังต้องรอคอยเวลาอีกนาน แต่ฉันรู้สึกพอใจ เพราะการแข่งขันฟุตบอลโลกมีบรรยากาศเว้มข้นขึ้นทุกวัน แผงลอยของฉันก็ขายดีขึ้น ฉันคิดว่าตัวเองกำลังก้าวไปสู่เป้าหมายของตนอยู่"

เช่นเดียวกับนางเซ ดูเบ สำหรับชาวแอฟริกาส่วนใหญ่แล้ว การแข่งขันฟุตบอลโลก ใครชนะหรือพ่ายแพ้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญคือฟุตบอลโลกจะสร้างรายได้ให้กับพวกเขามากน้อยแค่ไหนเท่านั้นเอง

(Pan/Lin)