"แต่ก่อนไม่มีกำลังซื้อบ้าน แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีปัญญาเช่าบ้าน"

เริ่มตั้งแต่ครึ่งปีหลังนี้จนถึงสิ้นปีนี้ ราคาบ้านเช่าในพื้นที่ต่างๆ ทั่วประเทศจีนมีแนวโน้มสูงขึ้นเรื่อยๆ และเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ดัชนีราคาผู้บริโภค หรือ ซีพีไอ ปรับเพิ่มขึ้น กลุ่มคนที่อาศัยในเมืองแต่ไม่มีกำลังซื้อบ้านต้องเผชิญกับราคาบ้านเช่าที่ปรับสูงขึ้น ทำได้เพียงแต่บ่นอย่างเดียวว่า "แต่ก่อนนะ ไม่มีกำลังซื้อบ้าน แต่เดี๋ยวนี้ ไม่มีปัญญาเช่าบ้าน" และตกเป็น "ทาสของบ้านเช่า"

เดือนตุลาคมปีนี้ ดัชนีราคาผู้บริโภคทั่วประเทศจีนสูงขึ้น 5.5% เมื่อเทียบกับระยะเดียวกันของปีที่แล้ว

สำนักงานสถิติกรุงปักกิ่งระบุว่า เดือนตุลาคมปีนี้ ดัชนีราคาผู้บริโภคในกรุงปักกิ่งสูงขึ้น 3.4% เมื่อเทียบกับระยะเดียวกันของปีที่แล้ว ขณะเดียวกัน ราคาประเภทบ้านพักสูงขึ้น 6.8% เมื่อเทียบกับระยะเดียวกันของปีที่แล้ว และราคาบ้านเช่าสูงขึ้น 11.7%

เดือนตุลาคมของปีนี้ ดัชนีราคาผู้บริโภคในนครเซี่ยงไฮ้สูงขึ้น 5.6% เมื่อเทียบกับระยะเดียวกันของปีที่แล้ว สาเหตุหลักมาจากราคาบ้านเช่าสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง

บ้านพักที่ขายไม่ได้เป็นผลทำให้ตลาดบ้านเช่าร้อนแรงขึ้น ในเดือนสิงหาคมของปีนี้ ราคาบ้านเช่าในเมืองหางโจวสูงขึ้น 10% เมื่อเทียบกับระยะเดียวกันของปีที่แล้ว

"ราคาบ้านเช่าสูงขึ้นแต่ต้องอยู่"

---นางฉาง เสี่ยวหวา ชาวมณฑลเหอเป่ย อาชีพขายลอตเตอรี่

ดิฉันกับสามี และลูกชายเช่าบ้านอยู่ด้วยกันที่บ้านพักแบบชั้นเดียวในเขตติ้งฝูจวง กรุงปักกิ่ง บริเวณโดยรอบมีเพื่อนบ้าน 40-50 ครอบครัว อยู่มาแล้ว 2 ปี ห่างจากที่ทำงานของดิฉัน 5-6 กิโลเมตร

บ้านนั้นมีพื้นที่ราว 15 ตารางเมตร นับว่าค่อนข้างใหญ่ในพื้นที่ละแวกนั้น ราคาเช่าเดือนละ 700 หยวน เมื่อปีที่แล้ว (2010) ยังเดือนละ 600 หยวน พอเช่ามาได้ครึ่งปี เจ้าของบ้านก็โทรมาบอกว่าจะขึ้นค่าเช่า ครอบครัวของฉันมีรายได้ไม่มากนัก ดิฉันมีรายได้ต่อเดือน 1,200 หยวน ใกล้เคียงกับรายได้ของสามี พอประทังชีพได้ ได้ยินว่าปีหน้าบ้านเช่าจะขึ้นราคาอีก อย่างไรก็ตามได้แต่หวังอย่าขึ้นมากเกินไป เพราะไม่อยากย้ายบ้านไปเรื่อยๆ

ถึงแม้ว่าบ้านหลังนี้จะทรุดโทรมหน่อย ระบบน้ำไม่ค่อยดี แต่สมาชิกครอบครัวได้อยู่กันพร้อมหน้า การซื้อบ้าน สำหรับดิฉันแล้ว ไม่กล้าคิด และเป็นไปไม่ได้จริงๆ การหาบ้านเช่าที่มีราคาเหมาะสมนี้ถือว่าไม่เลว เพื่อนที่มาจากถิ่นเดียวกันของดิฉันจำต้องอยู่รวมกันในหอพัก หนึ่งห้องอยู่กัน 8 คน แออัดมากจนแทบอยู่ไม่ไหว การที่สมาชิกครอบครัวได้พบกันทุกวัน ได้กินข้าวพร้อมกันสักมื้อต่อวัน ดิฉันรู้สึกว่ามีความสุขพอสมควรแล้ว

ตอนอยู่ที่ภูมิลำเนาเดิม ก็เช่าบ้านเช่นกัน แต่อย่างแรกคือมีรายได้น้อย อย่างที่สองคือ ลูกไม่ค่อยได้เปิดหูเปิดตา แต่ตอนนี้เราอยู่ในกรุงปักกิ่ง ลูกได้อยู่ในเมืองหลวงคงมีอนาคตสดใสกว่าอยู่ภูมิลำเนาเดิม

"บ้านหอยทากในเมืองแสงตะวัน"

---นายต๋าวานิมา ชาวทิเบต บัณฑิตจบใหม่จากมหาวิทยาลัยลาซา กำลังหางาน

หลังจากผมจบมหาวิทยาลัยแล้ว ก็อยู่ในเมืองลาซามาตลอด ขณะทำงาน ก็เตรียมสอบบรรจุเป็นข้าราชการด้วย

หลายปีมานี้ ราคาบ้านในเมืองลาซาเพิ่มขึ้นเกือบ 1 เท่า หากคิดจะซื้อบ้านในเมืองลาซาด้วยกำลังความสามารถของผมเอง มันเกินเอื้อมมาก ช่วงครึ่งปีนี้ ผมย้ายบ้านมาหลายครั้ง ในที่สุดได้บ้านเช่าเล็กๆ แห่งหนึ่งในชานเมือง ในบ้านหลังนี้มีพื้นที่ไม่ถึง 10 ตารางเมตร เตียงเดี่ยวเตียงหนึ่ง โต๊ะและเก้าอี้ชุดหนึ่ง บวกกับที่แขวนเสื้อที่หนึ่ง ก็วางเต็มบ้านแล้ว พอหมุนตัวก็ต้องระวังอยู่ตลอดไม่ให้โดนสิ่งของต่างๆ และเป็นห้องน้ำรวม สิ่งที่น่ายินดีคือ ติดกับโรงเรียนและโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง บรรยากาศค่อนข้างสงบ น้ำประปาและไฟฟ้าไม่มีปัญหา แถมยังมีเครื่องทำน้ำร้อนพลังงานแสงอาทิตย์ที่ใช้ร่วมกัน ซึ่งเหมาะกับชีวิตประจำวันของผม

เมื่อเทียบกับคนในครอบครัวแล้ว ผมนับว่ามีความสุขและโชคดีพอสมควร---ผมมาจากเขตน่าฉวี่ ภาคเหนือของทิเบต ที่บ้านยังมีพี่สาวและน้องสาวอีกหลายคน ซึ่งอยู่กับพ่อแม่ทำการเลี้ยงสัตว์และขุดสมุนไพรตลอดปี หาเงินส่งให้ผมเรียนหนังสือ ผมมุ่งมั่นไว้ตั้งแต่เด็กว่าต้องก้าวออกจากเทือกเขาหิมะที่เรียงติดกันนี้ ไปดูโลกภายนอกที่หลากสี เดินจากเมืองน่าฉวี่มาถึงเมืองลาซา ผมแบกความหวังและความฝันของทั้งครอบครัว

ผมชอบฟังเพลงเก่าเพลงหนึ่ง ชื่อว่า "บ้านของหอยทาก" เนื้อร้องมีว่า "ให้บ้านจิ๋วๆ แก่ผมบ้านหนึ่ง บ้านแบบหอยทาก สถานที่ที่สามารถหลบลมหลีกฝนได้ ไม่ต้องใหญ่มาก..."

มองดูรอบๆ บ้านแบบหอยทากของผมในเมืองแสงตะวันนี้ ผมมีความรู้สึกมากมาย อย่างไรก็ตาม ผมเชื่อว่า ขอเพียงพยายามต่อไป วันรุ่งขั้นจะสดใสกว่าเดิมแน่นอน

"พัวพันกันอุตลุดเรื่องเช่าบ้านซื้อบ้าน"

---นายจัง นครเซี่ยงไฮ้ อาชีพวิศวกร

ผมทำงานที่เซี่ยงไฮ้มาสิบกว่าปี สมรสและมีบุตรแล้ว เกิดความลังเลและพลาดโอกาสซื้อบ้านครั้งแล้วครั้งเล่า ขณะนี้ ราคาบ้านสุดจะเอื้อมได้ บ้านเช่าก็เปลี่ยนมาหลังแล้วหลังอีก ซึ่งล้วนไม่ใช่ของตัวเอง คิดในใจมาโดยตลอด ชีวิตช่างไม่มีรสมีชาติจริงๆ

ปีหลังๆ นี้ ผมเปลี่ยนบ้านเช่าเฉลี่ยปีละหนึ่งครั้ง ไม่ว่าอยู่ที่ไหนล้วนอยู่ได้ไม่นาน ซึ่งทำให้ไม่กล้าซื้อเฟอร์นิเจอร์ ได้แต่คิดเมื่อไรจึงจะมีบ้านของตัวเองได้ เนื่องจากต้องย้ายบ้านเป็นประจำ ภริยาไม่กล้าซื้อเสื้อผ้ามากมายนัก สิ่งของสำหรับลูกชายก็ไม่กล้าเพิ่มเติมมาก เกรงว่าจะยุ่งยากเกินเวลาย้ายบ้าน

จริงๆ แล้ว ผมกับภริยามีเงินออมไม่น้อย แม้จะเช่าบ้านอยู่ตลอดชีพก็ไม่เป็นไร แต่เพื่อให้ลูกชายมีบ้านมีความมั่นคง อีกทั้งเพื่อการศึกษาของลูก รู้สึกอย่างหมดหัวใจว่า ควรซื้อบ้านสักชุด ในที่สุด ช่วงวันเมย์เดย์ของปีนี้ ได้จองซื้อบ้านแถวเขตการศึกษาชุดหนึ่งในราคา 27,000 หยวนต่อตารางเมตร ต่อมา ราคาบ้านไม่เห็นกระเตื้องขึ้น ทำให้รู้สึกว่า ซื้อในราคาสูงเกินไป ไม่คุ้ม ไม่อยากยอมจริงๆ แต่หากคืนบ้านไปไม่ซื้อ ก็ต้องสูญเสียเงินก้อนหนึ่ง ช่างลำบากใจมาก

ในที่สุดผมจะซื้อบ้าน หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสิ้นสุดการใช้ชีวิตในบ้านเช่าโดยเร็ว และมีบ้านสักหลังหนึ่งในเซี่ยงไฮ้

(YING/LING)