ในชั่วชีวิตของขงจื้อนั้น เขารับลูกศิษย์ลูกหาทั้งหมดกว่าสาม

พันคน ในจำนวนนี้มีลูกศิษย์คนโปรด ๗๒ คน และในจำนวนลูกศิษย์ที่โปรดปราน ๗๒ คนนี้ คนที่ขงจื้อชมชอบและให้ความสำคัญที่สุดคือเอี๋ยนหุย.

เอี๋ยนหุยนั้นมีความเคารพนับถือขงจื้อยิ่งนัก เขาจะมุมานะและ ปฏิบัติตามคำสั่งสอนของขงจื้ออย่างแข็งขัน กระทำสิ่งใดผิดพลาดก็พยายามแก้ไขโดยจะไม่กระทำผิดพลาดซ้ำเป็นครั้งที่สอง ขงจื้อเคยกล่าวว่า"นับตั้งแต่ข้าพเจ้ารับเอี๋ยนหุยเป็นลูกศิษย์แล้ว ลูกศิษย์คนอื่นๆมีความสนิทสนมใกล้ชิดกับข้าพเจ้ามากขึ้น".

ครั้งหนึ่ง ขงจื้อนำลูกศิษย์หลายคนท่องเที่ยวไปตามรัฐต่างๆ ในขณะที่ผ่านเมืองควงนั้น ถูกชาวเมืองควงโอบล้อมไว้อย่างฉับพลัน เอี๋ยนหุยและลูกศิษย์ขงจื้ออีกหลายคนที่ติดตามมาได้ถูกตีฝ่าแตกกระจัดกระจายกันไป ต่อมาครั้นความวุ่นวายผ่านพ้นไป เอี๋ยนหุยได้รีบรุดมาอยู่เคียงข้างขงจื้อ ขงจื้อกล่าวต่อเขาว่า"เอี๋ยนหุย ข้าพเจ้านึกว่าเจ้าเสียชีวิตไปแล้ว" เอี๋ยนหุยกล่าวอย่างจริงจังว่า"ท่านอาจารย์ ข้าพเจ้าผู้เป็นลูกศิษย์จะกล้าตายได้อย่างไรนะ?" ขงจื้อฟังแล้วให้รู้สึกตื้นตันใจยิ่ง มีอยู่ครั้งหนึ่ง ขงจื้อถามเอี๋ยนหุยว่า"เอี๋ยนหุย ทางบ้านเจ้ายากจน บ้านก็หลังเล็กนิดเดียว ทำไมไม่ไปรับราชการจะได้มีตำแหน่งขุนนางกับเขาบ้างนะ?" เอี๋ยนหุยตอบว่า"ศิษย์มีนาที่ไม่อุดมสมบูรณ์นักอยู่บ้าง แม้มีรายได้ไม่มาก แต่ก็พอกินพอใช้ และยังมีพิณบรรเลงเป็นที่เบิกบานใจได้ ขอแต่ให้ได้ศึกษาหาความรู้ด้านจริยธรรมของท่านอาจารย์ ทำไมจะต้องไปเป็นขุนนางกันนะ?"

ขงจื้อฟังคำตอบของเอี๋ยนหุยแล้ว ก็ทอดถอนใจ จากนั้นกล่าวต่อบรรดาลูกศิษย์ว่า"สิ่งที่เอี๋ยนหุยกินนั้นคือข้าวตะกร้าหนึ่ง สิ่งที่ดื่มนั้นคือน้ำกระบวยหนึ่ง อาศัยอยู่ในซอยที่เรียบๆง่ายๆอย่างนั้น คนอื่นทนไม่ได้ แต่เขากลับมีความสุขและสบายใจ เขาเป็นบุคคลที่มีคุณธรรมอันดีงามแท้จริงจริงๆ"

สำนวน" ตะกร้าใส่ข้าวกระบวยดื่มน้ำ "มีบันทึกในหนังสือ"หลุนอวี่-ยงเหย่" สำนวนนี้ภาษาจีนอ่านว่า" "(ตาน ซื่อ เผียว อิ่น) ในที่นี้คำว่า" " จะอ่านเป็น"sh?"ไม่ได้ คำว่า" " เป็นภาชนะจักสานที่สำหรับบรรจุข้าว ส่วนคำว่า" " คือกระบวยที่ใช้สำหรับตักน้ำ สำนวนนี้เป็นการบรรยายถึงชีวิตอันลำบากยากแค้น เข้าทำนองที่สำนวนไทยว่า"อดอยากยากแค้น" หรือ "อดแห้ง อดแล้ง".