เมื่อวันที่ 12 พฤษภาคมที่ผ่านมา อำเภอเวิ่นชวนมณฑลเสฉวนของจีนประสบภัยแผ่นดินไหวระดับ 8.0 ริกเตอร์ ทำให้มีผู้เสียชีวิตหลายหมื่นคน บาดเจ็บกว่า 2 แสนคนและทรัพย์สินเสียหายมหาศาล ขณะที่เกิดแผ่นดินไหวรุนแรง มีนักท่องเที่ยวชาวอังกฤษสองคนกำลังอยู่ในเขตแผ่นดินไหวและตกค้างในพื้นที่ป่าเขา แต่หลังจากนั้นสามวัน ชาวอังกฤษทั้งสองคนได้เดินทางกลับประเทศแล้ว รายการวันนี้ ดิฉันขอนำเรื่องราวประสบการณ์ในเหตุการณ์แผ่นดินไหวของนักท่องเที่ยวหญิงสองคนนี้มาเล่าสู่กันฟังค่ะ

นางเพเนลอพ เอ็ดวาร์ด (Penelope Edwards) กับนางจูดี วอง(Judy Wong)มาจากภาคเหนือของอังกฤษ สองคนเดินทางไปถึงเขตอนุรักษ์ธรรมชาติหมีแพนด้าโอ้หลงของมณฑลเสฉวนทางภาคตะวันตกของจีนเมื่อเช้าวันที่ 12 พฤษภาคม แต่ตอนบ่ายวันเดียวกัน ได้เกิดแผ่นดินไหวรุนแรง คุณเพเนลอพ เอ็ดวาร์ดเล่าให้ฟังว่า

"เกิดแผ่นดินไหวและสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงประมาณหนึ่งชั่วโมง เราเห็นว่า ต้นไม้เขย่า ฝุ่นตลบ ตอนนั้น เราสองคนกำลังอยู่บริเวณสวนหมีแพนด้าซึ่งตั้งอยู่ในเขตอนุรักษ์ธรรมชาติ ภายหลังแรงสั่นสะเทือนผ่านไป เราพบว่า ปากทางที่ออกจากสวนหมีแพนด้าถูกก้อนหินที่ถล่มลงมาจากภูเขาปิดกั้นไว้ เราสองคนกับนักท่องเที่ยวที่มาด้วยกันล้วนตกใจมาก แต่โชคดี ไม่มีใครเป็นอะไร ต่อมามีเจ้าหน้าที่ได้ทำบันไดขึ้น และช่วยเหลือเราไต่บันไดออกมาได้ "

หลังจากเดินทางออกจากเขตอนุรักษ์หมีแพนด้า ทั้งสองคนขึ้นรถทัวร์ร่วมกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆกลับโรงแรม แต่ความหวาดกลัวยังไม่จางหาย เพราะว่า ระหว่างทางกลับโรงแรม ทั้งสองคนได้เห็นว่า ถนนหนทางรอบตัวเสียหายหมดแล้ว บ้านเรือนของชาวบ้านถล่มลงเป็นส่วนใหญ่ การสื่อสารกับภายนอกถูกตัดขาด สองคนกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆต้องตกค้างอยู่ในเขตเขา แม้ว่า ยืนอยู่ในสถานที่ว่างเปล่าไม่อันตราย แต่ความปลอดภัยเช่นนี้เป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น

"แต่ว่า สถานการณ์ไม่ได้เลวร้ายมากอย่างที่คิด เวลาผ่านไปไม่นาน ทหารและตำรวจประจำท้องถิ่นก็เริ่มใช้ปฏิบัติการช่วยเหลือ พวกเขาให้ข้าวสารแก่เราไม่น้อยทั้งๆที่พวกเขาเองมีอยู่ไม่มาก แต่ในเวลาสามวันต่อมา เรามีข้าวต้มกินแล้ว"

เพเนลอพ เอ็ดวาร์ดกับจูดี วองเห็นกับตาว่า ในขณะที่เกิดแผ่นดินไหวขนาดย่อมเรื่อยๆ ทหารและตำรวจประจำท้องถิ่นร่วมมือร่วมใจกันใช้ความพยายามอย่างสุดความสามารถ นอกจากช่วยเหลือนักท่องเที่ยวแล้ว ยังช่วยเหลือชาวบ้านท้องถิ่นตั้งเต็นท์และกระโจม เพเนลอพ เอ็ดวาร์ดกล่าวทบทวนว่า คืนแรก ทั้งสองคนกับนักท่องเที่ยวคนอื่นๆนั่งๆนอนๆในรถทัวร์ด้วยความกระวนกระวายใจอย่างยิ่ง

เช้าวันที่สอง มีฝนตก สองคนเดินลงจากรถทัวร์ รู้สึกแปลกใจมาก

"เราลงจากรถ มีชาวบ้านท้องถิ่นเรียกเราไป นำเอาเกี๊ยวน้ำร้อนๆมาให้เรากิน คืนที่ผ่านไป อากาศหนาวมาก เราต้องใส่เสื้อทั้งหมดที่ติดตัวมาเพื่อทนกับความหนาว แต่เมื่อได้กินเกี๊ยวน้ำและน้ำผลไม้แล้ว รู้สึกอบอุ่นมาก แม้ว่า เราไม่สามารถสื่อสารกับชาวบ้านได้ แต่ทั้งสองฝ่ายต่างให้รอยยิ้มซึ่งกันและกัน"