ที่อาจารย์เล่าถึงเรื่องแม่ปกป้องลูกเพื่อให้ลูกรอดนั้น ทำให้ผมรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างยิ่ง ลูกอายุเพียงสามเดือนอาจจะยังไม่รู้เเละไม่เข้าใจความรักของแม่ แต่พวกเราภาคภูมิใจว่าลูกคนนี้ได้เเม่อย่างนี้วิเศษจริง ๆ ความรักระหว่างแม่กับลูกนั้น ไม่ว่าชาติไหนก็เคยเขียนบทกวีหรือบทความชื่นชมตลอดมา แต่ในกรณีวิกฤตอย่างนี้ คนแรกที่แม่นึกถึงนั้นไม่ใช่ตัวแม่เอง เป็นลูกของตนต่างหาก แม่อาจจะยินดีและพร้อมที่จะตายถ้าหากว่าลูกเองจะมีสิทธิรอด และแม่ก็พยายามทุ่มเทกำลัง สติปัญญา ตลอดจนใช้ร่างกายของแม่เองเพื่อปกป้องลูกไม่ไห้ซากอิฐหินถล่มลงทับตัวลูก ทั้ง ๆ ที่แม่ก็ไม่มีกำลังมากเท่าไร อีกทั้งยังรู้ดีว่าแม้แต่ทำอย่างนี้โอกาสที่ลูกจะรอดได้ก็ยังมีน้อย แม่ในขณะนั้นยังนึกถึงชีวิตภายหน้าของลูก คือถ้าแม่ตายลงไป ลูกซึ่งยังเยาว์มาก จะใช้ชีวิตอย่างไร ใครจะมาดูแลลูกเเละอาจจะยังเป็นห่วงว่าเมื่อลูกโตขึ้นเเล้ว จะมีปมด้อยที่ต้องเป็นกำพร้า ลูกจะต้องรู้ว่าแม่เคยรักลูกอย่างลึกซึ้งถึงขนาดนี้ เเม่ใช้กำลังสุดท้าย จดข้อความในมือถือเผื่อว่าวันข้างหน้าจะได้เข้าใจความรักของแม่เอง

ในธาตุแท้ของมนุษย์ทุกคนมีใจที่เห็นแก่ตัวซึ่งก็คือนิสัยของเรา เเต่ความรักเหล่านี้จะทำให้ความเห็นแก่ตัวหายไปหมด ความรักระหว่างมนุษย์กับสัตว์ต่าง ๆ ส่วนความรักระหว่างแม่กับลูกก็ยิ่งเป็นความรักที่ไม่มีขอบเขต วัดปริมาณไม่ได้ เพราะแม่รักลูกยิ่งกว่ารักตนเอง

ความรักนี้เราไม่มีวันที่จะตอบแทนได้ ผมเองดีใจแทนลูกคนนี้ เพราะเขามีแม่ที่ยิ่งใหญ่ และผมแน่ใจว่าเมื่อเขาเติบโตขึ้นแล้ว เขาจะรู้ว่าแม่เคยช่วยชีวิตของเขา เเละความรักที่แม่สืบทอดถึงลูกนั้นย่อมจะสืบต่อไป