วันที่ 12 พฤษภาคม ค.ศ. 2008 เป็นวันที่ชาวจีนทุกคนหรือเเม้กระทั่งชาวโลกต้องรำลึกถึง วันนั้นเเผ่นดินไหวระดับ 8 ริกเตอร์ที่ร้ายเเรงเกิดที่มณฑลซื่อชวนของจีน ผู้คนนับหมื่นนับเเสนคนไม่อาจรอดได้ ถูกฝังใต้ซากปรักหักพัง คนส่วนมากนี้อาจจะถูกฝังโดยไม่มีวันที่จะได้เห็นโลกนี้อีก หลังจากเหตุการณ์นี้ สิ่งที่เหลืออยู่เเก่เราไม่เพียงเเต่เศร้าโศกตลอดไป สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเราต้องฟื้นตัวเเละสร้างบ้านสร้างสิ่งใด ๆ ที่ทำให้เราฟื้นตัวอย่างรวดเร็ว

ในชีวิตเรา เราไม่อาจรู้เรื่องอนาคต การเกิดพิบัติภัยธรรมชาติก็เป็นเรื่องที่เราไม่อาจทำนายล่วงหน้าได้ เราไม่อาจป้องกันตัวไว้ก่อน เเต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเรื่องเหตุการณ์เกิดจริง ๆ อาจจะเกิดการป้องกันที่เราเคยคาดคิด ถ้ารอดชีวิตไม่ได้จึงเป็นชะตากรรมของชีวิต ในพิบัติภัยธรรมชาติครั้งนี้ เราได้เห็นว่ารัฐบาลจีน ชาวจีนเเละชาวโลกมีความสามัคคีกันมาก นายกรัฐมนตรีจีนไปที่ที่เกิดเเผ่นดินไหวในทันทีที่เรื่องเพิ่งเกิดไม่นานเเละจัดการช่วยเหลือคนให้รอดชีวิตอย่างเร็วที่สุด คนทั้งสังคมก็พยายามทุกวิถีทางที่จะช่วยคนประสบความทุกข์ยากลำบากในเขตเเผ่นดินไหว หลังจากเเผ่นดินไหวเกิดหลายวันที่ผ่านมานี้ หนูได้เห็นคนจำนวนมากร้องไห้ น้ำตานี้ไม่เพียงเเต่เป็นเพราะความเศร้าโศก ส่วนมากก็เป็นเรื่องความช่วยเหลือที่ทำให้เกิดอารมณ์ซาบซึ้ง

ปี 2008 เป็นปีที่ไม่ธรรมดาของจีน เรื่องใหญ่น้อยเกิดตลอดเวลา ทำให้ชาวจีนต้องร้องไห้ครั้งเเล้วครั้งเล่า เเต่เราต้องรีบฟื้นตัว เราทุกคนก็เห็นได้ชัดเเล้วว่าชาวจีนมีความกล้าหาญ สามารถผ่านความลำบากด้วยความสามัคคีกัน ไม่ว่าหิมะตกหนักใหญ่หรือเเผ่นดินไหวใหญ่ครั้งนี้ เราก็พยายามฟื้นตัวได้อย่างเร็ว สิ่งที่เกิดก็ผ่านไป ที่สำคัญคือขณะนี้สิ่งที่เราจะต้องทำ ถ้าร้องไห้เเละเศร้าโศกเฉย ๆ ก็จะต้องร้องไห้ตลอดไป เราทุกคนกำลังสู้ชีวิต ชีวิตต้องสู้ เราจึงจะได้ชีวิตดีตลอดไป