พอพระอาทิตย์ฤดูร้อนจมลงที่หลังทะเลสาบโฮ่ไห่ ภารกิจไกด์จำเป็นของผมก็จบลง สามล้อทั้งหลายก็ทยอยกลับบ้านเรือของตน ผู้คนอีกจำนวนหนึ่งก็กำลังเดินเข้ามาเลือกร้านนั่งริมน้ำ การมาหูถ้งในครั้งนี้ ทำให้ผมนึกถึงหมู่บ้านในต่างจังหวัด ที่ญาติพี่น้องอยู่ด้วยกันอย่างปรองดอง แบ่งข้าวแบ่งอาหารกันกิน เจ็บป่วยก็เอาใจใส่กัน ชุมชุนเล็กที่มีแต่ญาติพี่น้อง แค่คิดถึงก็มีความสุขแล้ว หนาวเท่าไหร่ก็คงไม่มากเกินทน เพราะมีความอุ่นใจ

พบกับผม พัลลภ สามสี และสถานีต่อไปได้สัปดาห์หน้านะครับ

ป้ายห้ามรถสวน แต่ห้ามไม่ได้