เศษอาหารจากงานเลี้ยงแต่งงาน  

หมั่นโถวทั้งลูกที่ยังไม่กิน ปลาทั้งตัว เนื้อวัวผัดเต้าเจี้ยวที่ปิดสนิทอยู่ในบรรจุภัณฑ์ รวมถึงข้าวสารเป็นกระสอบ...สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สินค้าที่วางในร้านซูเปอร์ หากเป็นอาหารที่ทิ้งแล้วในถังขยะ เมื่อ 20 ปีก่อน ชาวจีนยังชื่นชมผลสำเร็จอันยิ่งใหญ่ว่า "ได้แก้ไขปัญหาปากท้องของประชาชน" จนติดปาก แต่มาในวันนี้กลับมองข้ามเรื่องการบริโภคอาหารแบบสิ้นเปลืองและตามอำเภอใจ ผลการสำรวจฉบับหนึ่งพบว่า ไม่ว่าในโรงอาหาร ร้านภัตตาคาร โรงแรม หรือ ครอบครัว ล้วนมีการบริโภคอาหารแบบสิ้นเปลือง ซึ่งร้ายแรงกว่าที่คิด จนมีความจำเป็นจะต้องปรับแนวคิดและวิถีดำเนินชีวิตของผู้คน กระทั่งบัญญัติกฎหมายว่าด้วยการต่อต้านการบริโภคแบบสิ้นเปลือง

เศษอาหารจากโรงอาหารมหาวิทยาลัยมื้อเที่ยงหนึ่งมื้อถูกทิ้งมีจำนวน 200-300 กิโลกรัม

เวลานี้ ผู้คนในเมืองใหญ่ล้วนมีชีวิตที่ดีถึงระดับ "คนมีเงิน" คุณป้าหลี่ พนักงานทำความสะอาดในโรงอาหารมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในเมืองอู่ฮั่น มณฑลหูเป่ยระบุว่า มื้อเที่ยงของแต่ละวันจะทำความสะอาดโต๊ะอาหาร และเก็บเศษอาหารทั้งข้าวและกับข้าวใส่ถังน้ำซาวข้าว ซึ่งบรรจุเต็มถัง 5-6 ถัง มีน้ำหนัก 200-300 กิโลกรัม

โรงแรม 4 ดาวแห่งหนึ่งในกรุงปักกิ่ง งานเลี้ยงแต่งงานเพิ่งสิ้นสุดลง โต๊ะจัดเลี้ยง 25 โต๊ะ กองเต็มไปด้วยอาหารเป็นจานๆ และเป็นชั้นวางเรียงราย มีปลากระพงนึ่ง ขาหมู หมูย่าง 3 ชั้น และเป็ดปักกิ่ง ถือเป็นจานเด็ด เหลือกว่าครึ่งหนึ่ง บางจานไม่มีคนทานสักคำ และไม่มีใครใส่กล่องนำกลับบ้านด้วย

ในภัตตาคารก็เช่นกัน สถิติระบุว่า ประเมินตามยอดการประกอบการของกิจการอาหารและเครื่องดื่มทั่วประเทศจีน มีมูลค่าประมาณ 1 ล้านล้านหยวน หากอัตราการสิ้นเปลืองอยู่ที่ร้อยละ 10 หากคิดยอดการสิ้นเปลืองก็จะเป็นเงิน 1 แสนล้านหยวน

เปิดเผยผู้ที่อยู่เบื้องหลังการสิ้นเปลือง

การสิ้นเปลืองอาหาร ไม่ใช่ปรากฏการณ์ที่มีอยู่เฉพาะในจีนเท่านั้น จากสถิติจากองค์การอาหารและการเกษตรแห่งสหประชาชาติระบุว่า อาหารที่ผลิตขึ้นในแต่ละปีของโลก มี 1 ใน 3 (ประมาณ 1,300 ล้านตัน) ประเทศยุโรปและอเมริกามีการบริโภคแบบสิ้นเปลืองโดยเฉลี่ยปีละ 95-115 กิโลกรัมต่อคน ส่วนประเทศเอเชียและแอฟริกามีการบริโภคแบบสิ้นเปลืองเฉลี่ยปีละ 1-11 กิโลกรัมต่อคน ถึงแม้จีนไม่ใช่ประเทศที่บริโภคอาหารแบบสิ้นเปลืองมากที่สุดก็ตาม แต่จีนเพิ่งเข้าสู่ช่วงมีกินมีใช้ อีกทั้งมีประเพณีการประหยัด ดังนั้น การสิ้นเปลืองเช่นนี้จึงเป็นเรื่องที่น่าขบคิดอย่างมาก

เด็กนักเรียนประถมในชนบทมณฑกานซู่ทานหมั่นโถวเป็นอาหารเที่ยง

"เมื่อร่ำรวยขึ้น จึงเกิดการเปลี่ยนแปลงด้านทัศนคติ" ศ.เซี่ย เสวย์หลวน คณะสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยปักกิ่งระบุว่า เมื่อชาวจีนมั่งคั่งขึ้น มักคิดว่าแผ่นดินกว้างใหญ่ไพศาล ทรัพยากรอุดมสมบูรณ์แบบเหลือกินเหลือใช้ ความคิดประหยัดจึงค่อยๆ จางหายไป วัยรุ่นบางคนอ้าปากกินอย่างเดียว โดยเห็นว่าได้อาหารมาแบบง่ายๆ ไม่ต้องประหยัด

และขาดความคิดด้าน "สมบัติสังคม" เมื่อถูกวิจารณ์ว่าบริโภคอาหารแบบสิ้นเปลือง หลายคนมักจะโต้แย้งว่า "นี่เป็นอาหารที่ข้าพเจ้าซื้อมา เธอมายุ่งกับข้าพเจ้าว่ากินมากน้อยแค่ไหนทำไม" เอาเข้าจริงแล้ว สิ่งแวดล้อม อาหาร และสิ่งอื่นๆ ล้วนเป็นสมบัติของสังคม แม้ว่าส่วนบุคคลมีสิทธิ์ถือครองก็ตาม แต่ไม่มีสิทธิ์สิ้นเปลือง

สาเหตุจากวิธีการเก็บอาหาร ในประเทศพัฒนาแล้วอย่างเยอรมนี อาหารมักมีระยะหมดอายุสั้น หลังจากอาหารหมดอายุต้องทิ้งเสียทันที ถือเป็นการสิ้นเปลืองในระดับหนึ่ง ส่วนในประเทศกำลังพัฒนา สภาพการลำเลียงขนส่งไม่ค่อยเอื้ออำนวยและอุปกรณ์แช่เย็นที่ไม่เพียงพอ ทำให้อาหารเน่าเสียระหว่างการขนส่ง ก็ถือเป็นการสร้างความสิ้นเปลืองมากเช่นกัน

ดังนั้น จึงมีความจำเป็นจะต้องบัญญัติ "กฎหมายว่าด้วยการต่อต้านการบริโภคแบบสิ้นเปลือง" ศ.เซี่ย เสวย์หลวนระบุว่า ขณะที่เด็กๆ ในพื้นที่เจริญแล้วมักกลุ้มใจว่าจะเลือกรับประทานอะไรดีนั้น แต่เด็กๆ ในพื้นที่ทางภาคตะวันตกจำนวนมากมายมีเพียงกับข้าวอย่างเดียวให้ทานต่อหนึ่งมื้อเท่านั้น ส่วนขยะประเภทอาหาร ซึ่งเกิดจากการกินทิ้งกินขว้าง หากไม่ได้รับการจัดการอย่างดีแล้ว จะสร้างมลพิษและเป็นพาหะนำโรค ดังนั้น ผู้เชี่ยวชาญหลายคนจึงมีข้อเสนอให้ บัญญัติ "กฎหมายว่าด้วยการต่อต้านการบริโภคแบบสิ้นเปลือง"

สำหรับประเด็นการประหยัดอาหารนั้น หากท่านมีวิธีและความคิดสร้างสรรค์เกี่ยวกับการประหยัดอาหาร สามารถส่งมาแนะนำและแลกเปลี่ยนมายังซีอาร์ไอได้ จึงขอขอบคุณล่วงหน้า

(YING/LING)