ดูไปดูมา การบ้านของนักเรียนจีนไม่ว่าจะภายในหรือนอกโรงเรียน ไม่เบานัก จนมีทั้งผู้เชี่ยวชาญและผู้ปกครองพากันเรียกร้องให้คืน"ช่วงเวลาปิดเทอมอย่างแท้จริง"ให้นักเรียน ให้เด็กพักผ่อนอย่างเต็มที่ ทำสิ่งที่ตัวเองสนใจและชอบทำ แต่ท่ามกลางสถานการณ์ที่นับวันแข่งขันกันอย่างดุเดือดมากขึ้น ผู้ปกครองยากที่จะอยู่นอกระบบอย่างสบายๆ ต้องมีความกล้าหาญมากเป็นพิเศษ และมีความเชื่อมั่นในตัวเองตลอดจนอนาคตของลูก อีกทั้งต้องยืนหยัดไม่ท้อถอย แล้วใครจะหาญกล้าพอที่จะทำเช่นนี้ได้

เล่าถึงเรื่องปิดเทมอ ก็คงต้องเทียบดูกับประเทศอื่นๆ บ้างว่า มีแต่นักเรียนจีนหรือที่เหนื่อยอย่างนี้

นักเรียนจีนในญี่ปุ่นแนะนำว่า นักเรียนญี่ปุ่นมีการบ้านด้วยเช่นกัน แต่สิ่งที่แตกต่างกับนักเรียนที่จีนคือ นักเรียนชั้นมัธยมปลายจำนวนไม่น้อยจะทำงานหารายได้เสริมในช่วงปิดเทอม และก็มีจำนวนไม่น้อยจะเข้าร่วมกิจกรรมของโรงเรียนหรือนอกโรงเรียน หรือไม่ก็ไปท่องเที่ยว ส่วนนักเรียนชั้นมัธยมต้นปีที่ 3 และชั้นมัธยมปลายปีที่ 3 ก็คงเครียดพอๆ กับนักเรียนจีน เพราะแรงกดดันจากการสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายและมหาวิทยาลัย บางคนเข้าคอร์สติวหลายวิชาเช่นกัน และมีการฝึกความสามารถพิเศษซึ่งไม่ผิดกับนักเรียนจีนเลย ซึ่งก็มีเสียงวิพากษ์วิจารณ์และเรียกร้องให้เปลี่ยนระบบการสอบมานานแล้วเช่นเดียวกับจีน

ส่วนเด็กอเมริกันที่มีอายุมากกว่า 12 ขวบเกิน 60% จะเข้าร่วมกิจกรรมอาสาสมัครต่างๆ และช่วงปิดเทอมจะพักผ่อน และเที่ยวอย่างเต็มที่ โดยนักเรียนชั้นประถมศึกษาจะไม่มีการบ้าน พ่อแม่ส่วนใหญ่จะไม่ส่งลูกไปติว แต่พ่อแม่ชาวจีนหรือเชื้อสายจีนจะเข้มงวดกว่า และจะส่งลูกไปเรียนเปียโน ว่ายน้ำ บัลเล่ต์หรือภาษาจีน แม่เสือดูๆ แบบเอมี ฉั่วนั้น ไม่น้อยทีเดียวในกลุ่มผู้ปกครองชาวจีนในสหรัฐฯ เลย

ยังไงก็ต้องเข้มไว้ก่อน เพื่อให้พร้อมที่สุดในการแข่งขันกับคนอื่น "แม่เสือ"และ"พ่อหมาป่า" ล้วนแต่เป็นความเข้มข้นของพ่อแม่ที่กวดขันเด็ก เพื่อให้เด็กสอบเข้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงได้ เพราะการสอบเข้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียงได้ เด็กเหมือนกับจะต้องแข่งไปในตัวโดยอัตโนมัติ ก็จะมีโอกาสสูงกว่าเมื่อจะต้องสอบเข้ามหาวิทยาลัย แน่นอน ผลการสอบที่ดีได้จากไหน ต้องได้จากการทุ่มเทเวลาให้กับการฝึกฝนอย่างเต็มที่ ยังไงก็ต้องแข่ง และเมื่อแข่งแล้วก็ฝันอยากให้ลูกไปนั่งในที่นั่งที่โรงเรียนดีๆ หรือมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียง แต่เมื่อเราย้อนถามตัวเองว่า การสอบเข้าโรงเรียนมัธยมและมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแล้วก็จะเป็นความสำเร็จทั้งหมดของชีวิตหรือ และการแข่งขันเมื่อไรจะถึงจุดสิ้นสุด แข่งกับตัวเองและแข่งกับคนอื่น ชีวิตก็มีแต่การแข่งขันหรือ พ่อแม่ผู้ปกครองจำนวนหนึ่งก็คงคิดอย่างนี้ สงสารลูกไป ขับเคี่ยวไป เพราะสภาพแวดล้อมบีบบังคับ แต่ว่าไปแล้วชีวิตก็คือต้องแข่งกับตัวเอง เพื่อชนะความขี้เกียจของตัวเอง ชนะได้เมื่อไหร่ถือว่าประสบความสำเร็จ