เห็นแต่คนอยากมี อยากเป็น อยากได้ เพราะคิดว่าถ้ามี ถ้าเป็น ถ้าได้อย่างนั้นอย่างนี้แล้วชีวิตคงมีความสุข เพื่อให้มีให้เป็นให้ได้ถึงกับยอมแลกด้วยทรัพย์ด้วยตัวด้วยอุดมการณ์ ได้แล้วจะสุขอย่างหวังหรือไม่ จะต้องเสียความสุขที่พอมีเคยมีอยู่บ้างไปหรือเปล่า เขาและคนรอบข้างเท่านั้นที่รู้

เพื่อนคนจีนคนหนึ่งปกติเป็นคนเริงร่า มองโลกโสภาเอามาก ๆ ชอบช่วยเหลือคน ชอบท่องเที่ยว มีเพื่อนเยอะ มาเจอะกับสิ่งที่ทำให้เครียดให้ต้องคิดหนักเมื่อนายงานเสนอให้เธอดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายแต่เธอไม่อยากเป็น เธอจบการศึกษาปริญญาโทจากอังกฤษกลับมาทำงานกับบริษัทโฆษณาอยู่สองปีแล้วจึงมาทำงานกับบริษัทยาแห่งนี้เมื่อปี 2013 ในตำแหน่งพนักงานธรรมดา ช่วงไตรมาสที่สามปีที่แล้วเธอได้เลื่อนเป็นหัวหน้างาน ห่างจากนั้นเพียง 6 เดือนบริษัทจะให้เธอเป็นผู้จัดการ เธอเครียดมาก ไม่อยากเป็นผู้จัดการ ดิฉันถามว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้ไม่อยากเป็น เธอบอกว่าเธอไม่อยากเสียความสุข ไม่อยากเสียเพื่อน เธอรู้สึกว่า 6 เดือนที่เป็นหัวหน้างานมันแย่งเวลาในชีวิตไปเกือบหมด ต้องเลิกงานสามทุ่มสี่ทุ่ม โดยเฉพาะวันปิดบัญชีสิ้นเดือนเธอต้องอยู่ถึงเที่ยงคืนทุกครั้งทั้งที่บ้านไกลเริ่มห่วงความปลอดภัยของตัวเอง บางเสาร์-อาทิตย์ยังต้องไปนั่งทำงาน เธอไม่ชอบวัฒนธรรมที่ต้องมีการดื่มในยามที่มีงานเลี้ยงต่าง ๆ ซึ่งถ้าหากเป็นผู้จัดการคงเลี่ยงการดื่มไม่ได้ ดิฉันถามว่าทางคณะผู้บริหารให้เหตุผลไหมว่าทำไมจึงเลือกเธอ คำตอบคือ ผู้บริหารเห็นว่าเธอเป็นคนที่ประสานงานกับฝ่ายต่าง ๆ ได้ดี แก้ปัญหาเก่ง ทำงานอย่างมีแผน และจูงใจลูกน้องให้ทำงานได้ดี ฟังดูแล้วก็สมเหตสมผลนี่นา ผู้บริหารน่าจะมองคนเลือกคนไม่ผิดเพราะเพื่อนคนนี้เป็นคนอย่างนั้นจริง ๆ คำถามสุดท้ายที่ถามคือได้ลองปรึกษากับคุณพ่อคุณแม่หรือยัง เธอบอกว่าปรึกษาแล้ว ทั้งสองท่านแนะนำให้เธอเลือกความสุข เธอแจงว่าความสุขของเธอไม่ได้อยู่ที่ต้องมีตำแหน่งหน้าที่สูง ๆ มีเงินเดือนสูง ๆ แต่มันอยู่ที่เธอมีงานทำมีเงินพอกินพอใช้เหลือเก็บบ้าง มีเพื่อน มีเวลาดูแลพ่อแม่ มีเวลาให้ตัวเองให้เพื่อนให้สังคม ไม่ใช่จมอยู่กับงานและความเครียดตลอดเวลา 6 เดือนแห่งการเป็นหัวหน้างานเธอรู้สึกว่ามันหนักมันเครียด มันเบียดบังเวลาของเธอไปเกือบหมดจนเริ่มมีผลต่อสุขภาพ เพราะเช่นนั้นหยุดมันอยู่ที่ตำแหน่งนี้ ไม่สุรุ่ยสุร่าย ก็สบายก็สุขแล้ว ที่เธอเครียดเพราะเพื่อนทุกคนทั้งในและนอกที่ทำงานไม่เห็นด้วยที่เธอจะปฏิเสธตำแหน่งผู้จัดการ เธอถามว่าดิฉันคิดอย่างไร ดิฉันตอบเธอว่าความสุขเป็นเรื่องสำคัญของชีวิต ถ้าเราสามารถทำงานอย่างมีความสุขพร้อมกับมีความเจริญก้าวหน้าในตำแหน่งหน้าที่การงานยิ่งขึ้นด้วยก็น่าจะเป็นการดี แต่แน่นอนตำแหน่งที่สูงขึ้นหน้าที่ความรับผิดชอบก็สูงขึ้นก็ทำให้มีเรื่องที่ต้องคิด ต้องทำ ต้องแก้ไขปัญหามากขึ้น แรก ๆ อาจหนักและเครียดเพราะยังไม่มีประสบการณ์ยังจัดการได้ไม่ดี นานเข้าเมื่อมากประสบการณ์แกร่งขึ้น ก็จะจัดการได้ดีขึ้น เวลาที่ว่าหายไปกับงานก็จะกลับมามีเหมือนเดิมหรือมากกว่าเดิม กลิ่นหอมของดอกเหมยเกิดจากความหนาวเหน็บ (梅花香自苦寒来- เหมยฮวา เซียงจื้อ ขู่หานไหล)

เธอฟังแล้วหัวเราะ