ช่วงนี้ (เดือนมิถุนายน) ท้องฟ้าปักกิ่งสวยงามเป็นพิเศษครับ มีเมฆน้อยใหญ่ลอยไปมาให้เห็นได้อยู่ทุกวัน ส่วนอากาศก็เหมาะกับการเดินเล่นเป็นที่สุด วันนี้ได้โอกาสเลยพาคุณผู้อ่านมาเที่ยวอีกหนึ่งสถานที่สำคัญทางศาสนาของปักกิ่ง ที่ซึ่งรวมเอาเอกลักษณ์ของชาวแมนจู ชาวฮั่น ชาวมองโกล และชาวทิเบตไว้ในหนึ่งเดียว ใช่แล้วครับ ผมกำลังพาทุก ๆ ท่านไปที่วัดลามะ หรือยงเหอกงนั่นเอง
แนะนำการเดินทางกันก่อน วัดดังขนาดนี้แน่นอนว่าต้องมีสถานีรถไฟใต้ดินมาเกยถึงที่ ตัววัดตั้งอยู่ติดกับสถานี Lama Temple ซึ่งตัดอยู่จุดตัดระหว่างเส้นทางรถไฟใต้ดินสาย 2 และสาย 5 พอดี เดินขึ้นมาก็ใช้วิธีไหลไปตามคนส่วนใหญ่เหมือนกับทุก ๆ ที่แหละครับ แล้วท่านจะพบกับทางเข้าวัดเอง สนนค่าเข้าชมวัดแห่งนี้อยู่ที่ 25 หยวน (ปี 2558) พนักงานจะมอบบัตรผ่านมาให้พร้อมกับซีดีแนะนำวัดขนาดจิ๋วอีกแผ่นหนึ่ง ซึ่งก็สามารถเก็บไว้ไปเปิดเพื่อความซาบซึ้งได้ในภายหลัง
วันนี้ผมขออนุญาตไม่เล่าประวัติของวัดแล้วกันนะครับ เห็นหลายสำนักหลายแหล่งก็เล่ากันไปหมดแล้ว เลยขอเล่าเรื่องด้วยภาพดีกว่า ฉายเดี่ยววันนี้ตั้งใจถ่ายรูปเป็นพิเศษ ตามไปดูกันนะครับ
ใครที่มาช่วงฤดูใบไม้ร่วงคงจะติดใจที่นี่เป็นพิเศษ เพราะนอกจากทางเดินเรียบเรือนรับรองเตี้ยวอวี๋ไถว ไฮไลท์เด็ดสำหรับชมความงามของใบแปะก๊วยกรุงปักกิ่งแล้ว ก็มีที่นี่แหละครับที่มโหโอฬารไม่แพ้กัน ระหว่างจุดตรวจบัตรกับวัด สองข้างทางจะมีต้นแปะก๊วยพากันยืนต้นต้อนรับด้วยใบสีเหลืองอร่ามเต็มต้น มาช่วงนี้ก็อดกันไปตามระเบียบ
ถัดเข้ามาอีกหน่อยก็จะมีสิงโตหินคู่ดูน่าเกรงขามเฝ้าทางเข้า ให้รู้ว่าบริเวณแห่งนี้เคยมีพระเจ้าแผ่นดินประทับมาก่อน ไม่ใกล้ไม่ไกลก็เห็นเด็กน้อยกำลังสนใจกับการเล่นกงล้อสวดมนต์อยู่ น่ารักน่าชังเสียจริง ๆ
ภายในวัดจะแบ่งออกเป็นหลาย ๆ โซนแยกไว้อย่างชัดเจนครับ บางหอก็จะใช้เป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปและเทพต่าง ๆ บางหอก็ถูกเปลี่ยนหน้าที่กลายมาเป็นพิพิธภัณฑ์ขนาดย่อม ๆ บันทึกเรื่องราวในสมัยเก่าก่อนเล่าเรื่องผ่านข้าวของเครื่องใช้ เครื่องแต่งกาย วัดแห่งนี้ยังมีพระจำวัดอยู่นะครับ อย่างที่เห็นในภาพ พระรูปนี้คงกำลังขัดถูทำความสะอาดหนังสือเรียนโบราณอยู่
ได้ออกเที่ยวคนเดียวก็ให้ความรู้สึกไปอีกแบบหนึ่งนะครับ สุขแบบบอกไม่ถูก เราได้ใช้เวลานานเท่านานในจุดที่เราอยากใช้ ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมบางคนถึงชอบเดินทางไปไหนมาไหนคนเดียว เก็บรายละเอียดสิ่งที่เกิดขึ้นรอบกายเราได้มากขึ้น ในขณะที่ก็นึกเข้าใจเรื่องราวในอดีตของตัวเองได้มากขึ้นไม่แพ้กัน อาจจะดูเป็นอะไรที่ฟุ้ง ๆ เข้าใจยากนะครับ เอาเป็นว่าลองออกเที่ยวตัวคนเดียวสักครั้ง ผมเชื่อว่าคุณผู้อ่านจะเข้าใจไอ้ความฟุ้ง ๆ ของผมแน่ ๆ ครับ
